Maart t/m april 2013
Deze maanden merken we dat tante DIny geen nieuwe dingen zich eigen kan maken. Het nieuwe inductiefornuis kan ze niet bedienen. Ze ziet de tiptoetsen niet en kan de oven na meerdere malen uitleg en samen met haar doen niet aanzetten.
Een pizza verwarmt ze in de magnetron.... is toch niet lekker, denk ik dan.
In ieder geval maken Riëtte, Maartje en ik ons regelmatig zorgen om haar. Ze is verward, zoekt een sleutel om de voordeur beneden open te doen wanneer er aangebeld wordt.
Ze zet een metalen pan met een ei in de magnetron om een ei te koken. Het wil er maar niet in, dat metaal niet in de magnetron kan, maar op de inductie en dat de glazen schalen niet op de inductie, maar in de magnetron kunnen... Ze is behoorlijk de weg kwijt met het koken en dat was altijd haar grote passie. Want wie kon er nou lekkerder koken als tante Diny. Haar dinertjes en haar toetjes... vooral de chocolademousse... zijn bij menig neef en nicht bekend. Wanneer je bij haar op visite kwam in Frankrijk werd je altijd ontvangen met de heerlijkste gerechten.
En helaas ondanks regelmatig met haar koken, lukt het gewoon niet.
Ook haar geliefde broodbakmachine kan ze niet meer bedienen. Dat ze 4 uur moet wachten tot een brood klaar is, dat begrijpt ze op de een of andere manier niet. Steeds is het brooddeeg een smurrie, omdat ze het stopzet wanneer het piept... en het piept dan om er nog iets toe te voegen. Dat het deeg dan nog moet rijzen en bakken, dat begrijpt ze niet. Het apparaat is kapot.
Riëtte en ik hebben allebei het apparaat al eens mee naar huis genomen om te kijken of het stsuk is, maar het machine maakt heerlijk brood... En dat het dus aan haar ligt, ja dat wil ze niet weten.
Regelmatig is ze erg opstandig of het tegenovergestelde, zielig, verdrietig.
Ook merken we, dat ze haar appartement nog steeds niet eigen gemaakt heeft. Wanneer ze iets wil pakken in de badkamer, loopt ze zo de "bijkeuken" in. Wanneer ze iets uit de koelkast wil pakken, staat ze bij de televisie. Wil ze iets in de keuken pakken, loopt ze naar de werkkamer.
En steeds vaker zegt ze, was ik maar in Frankrijk gebleven, ik wist wel dat ik niet moest verhuizen. Daar zou ik dit allemaal niet hebben...
Ze geniet als ze een keer mee mag.
Hieronder op de foto in maart met Jantien, de dochter van Riëtte, die ze regelmatig verwisselt met mijn dochter Emmie. Jantien werkt bij de Amaliazorg en komt tante Diny dan ook regelmatig tegen.
Deze maanden merken we dat tante DIny geen nieuwe dingen zich eigen kan maken. Het nieuwe inductiefornuis kan ze niet bedienen. Ze ziet de tiptoetsen niet en kan de oven na meerdere malen uitleg en samen met haar doen niet aanzetten.
Een pizza verwarmt ze in de magnetron.... is toch niet lekker, denk ik dan.
In ieder geval maken Riëtte, Maartje en ik ons regelmatig zorgen om haar. Ze is verward, zoekt een sleutel om de voordeur beneden open te doen wanneer er aangebeld wordt.
Ze zet een metalen pan met een ei in de magnetron om een ei te koken. Het wil er maar niet in, dat metaal niet in de magnetron kan, maar op de inductie en dat de glazen schalen niet op de inductie, maar in de magnetron kunnen... Ze is behoorlijk de weg kwijt met het koken en dat was altijd haar grote passie. Want wie kon er nou lekkerder koken als tante Diny. Haar dinertjes en haar toetjes... vooral de chocolademousse... zijn bij menig neef en nicht bekend. Wanneer je bij haar op visite kwam in Frankrijk werd je altijd ontvangen met de heerlijkste gerechten.
En helaas ondanks regelmatig met haar koken, lukt het gewoon niet.
Ook haar geliefde broodbakmachine kan ze niet meer bedienen. Dat ze 4 uur moet wachten tot een brood klaar is, dat begrijpt ze op de een of andere manier niet. Steeds is het brooddeeg een smurrie, omdat ze het stopzet wanneer het piept... en het piept dan om er nog iets toe te voegen. Dat het deeg dan nog moet rijzen en bakken, dat begrijpt ze niet. Het apparaat is kapot.
Riëtte en ik hebben allebei het apparaat al eens mee naar huis genomen om te kijken of het stsuk is, maar het machine maakt heerlijk brood... En dat het dus aan haar ligt, ja dat wil ze niet weten.
Regelmatig is ze erg opstandig of het tegenovergestelde, zielig, verdrietig.
Ook merken we, dat ze haar appartement nog steeds niet eigen gemaakt heeft. Wanneer ze iets wil pakken in de badkamer, loopt ze zo de "bijkeuken" in. Wanneer ze iets uit de koelkast wil pakken, staat ze bij de televisie. Wil ze iets in de keuken pakken, loopt ze naar de werkkamer.
En steeds vaker zegt ze, was ik maar in Frankrijk gebleven, ik wist wel dat ik niet moest verhuizen. Daar zou ik dit allemaal niet hebben...
Ze geniet als ze een keer mee mag.
Hieronder op de foto in maart met Jantien, de dochter van Riëtte, die ze regelmatig verwisselt met mijn dochter Emmie. Jantien werkt bij de Amaliazorg en komt tante Diny dan ook regelmatig tegen.
Op een mooie zonnige dag in april neem ik haar mee naar de bossen van Oisterwijk. We wandelen naar de Venkraai, gaan daar lekker buiten lunchen en wandelen dan langs het ven terug naar de auto. Ze geniet.
Ja de bossen, daar voelt ze zich thuis.
We komen een boom tegen en van die boom moet ik een foto maken, want die is zo apart.
Ik doe wat me gevraagd wordt en nog maanden heeft ze het over de boom in het bos.
Ja de bossen, daar voelt ze zich thuis.
We komen een boom tegen en van die boom moet ik een foto maken, want die is zo apart.
Ik doe wat me gevraagd wordt en nog maanden heeft ze het over de boom in het bos.
