07 - Het geheugen laat haar in de steek

mei t/m juli 2013
Tante DIny heeft lichamelijk klachten. Ze heeft erg veel pijn aan haar voeten en dus is Maartje met haar naar de huisarts en van daaruit doorgestuurd naar de orthopeed. Enige jaren geleden is ze aan haar voeten geopereerd. volgens Maartje zitten de pinnen nog in haar tenen.
De orthopeed onderzoekt haar en de diagnose is... er wordt niets meer aan gedaan. Ze wordt doorverwezen naar een orthopedisch schoenmaker, die voor haar aangepaste schoenen gaat maken.
De enige schoenen waar ze momenteel een beetje op kan lopen, zijn pantoffels. Ze zien er wel niet als pantoffels uit.
In de tijd van het passen en maken van de schoenen, klaagt tante Diny steen en been. Ze heeft het er maar over, dat ze niet begrijpt dat ze hier niets aan haar voeten kunnen doen. In Frankrijk doen ze dat wel. Waarom doen ze dat hier niet. Na enige weken, zegt ze dat ze naar de huisarts wil, want er moet toch iemand iets met haar voeten kunnen doen, een operatie, zodat ze geen pijn meer heeft. Ze weet zich niet meer te herinneren, dat ze al bij een orthopeed is geweest en dat ze doorverwezen is.
Het mooie is, als ze bij de orthopedisch schoenmaker komt, moet ze een klein trapje op en op een stoel gaan zitten. Ze toornt dan boven Niels van Gils en mij uit. Ja, zegt ze dan, dit is mijn troon. Ik ben de koningin....
Na heel veel keren teruggaan, zijn eindelijk vanaf half juli de schoenen helemaal in orde en hoor je haar niet meer over pijnlijke voeten.

Ik neem haar nog steeds iedere donderdag mee op pad. Hieronder zijn we naar de watermolen van Spoordonk gegaan. Lekker samen genieten van het uitzicht en van de tapas.

Tijdens de gesprekken die ik met haar heb, valt het me op hoe veel dingen ze door elkaar haalt. Ze gooit jaartallen door elkaar, noemt Emmie, Jantien en omgekeerd. Weet niet meer hoe Leo heet... doe maar de groeten aan jouw man. Ze kan geen volgorde meer in gebeurtenissen noemen en is geboren ergens in 18.
Ja 30 augustus 1925...dus waar die 18 nu weer vandaan komt?
Dan zegt ze verscheidene keren, dat haar hersenen zo in de war zijn en dat ze eens met de huisarts wil praten.
In Frankrijk zag en sprak ze haar huisarts iedere maand, omdat ze dan de herhalingsrecepten moet aanvragen. Maar in Nederland werkt het iets anders met Huisartsen, je gaat er niet zomaar naartoe. En de huisarts hier heeft misschien wel 4 keer zoveel patiënten als de huisarts in het o zo kleine Peyrat-le-Chateau.....
Maar goed, in juni gaat Maartje met tante Diny naar de huisarts, en ze wordt getest. Daarna wordt ze door gestuurd naar de geriater. Ook daar ondergaat ze de nodige testen. Ze vindt zelf dat ze ze wel goed gemaakt heeft.
In die periode neem ik haar mee naar het dorp en de markt in Oisterwijk en eten we een ijsje.

En dan begin juli krijgt tante Diny de uitslag van de testen te horen van de geriater. Maartje gaat met haar mee.
En de uitslag is dramatisch: Alzheimer. En het is al duidelijk zichtbaar op de hersenfoto's.
Maartje legt het nog eens goed uit aan tante Diny, u bent dement, dementerend.
Het lijkt of het niet echt tot haar doordringt. En weken later, heeft ze het er weer over, dat haar hersenen zo in de war zijn en dat ze een gesprek wil met haar huisarts... en dit wordt herhaald en herhaald.
De uitleg dat ze daar al geweest is en dat ze al door is gestuurd en dat de uitslag dementie is.... dat is niet waar.
Ondertussen hebben we ook geregeld dat tante Diny 2 keer in de week gaat eten in het restaurant, zodat ze dan niet zelf hoeft te koken.
In juli komt de dochter van ome Louis, Sylvie een paar dagen naar tante Diny.... ze is een week vantevoren al helemaal in de war en wil dan al op een stretcher gaan liggen, want Sylvie mag in haar bed....
Jammer dat ik toen geen foto van hen gemaakt heb.
31 juli 2012 wanneer het heel erg warm is neem ik haar een dag mee naar mij. Lekker in de tuin. Ze geniet en ik maak een foto. Zo zie ik haar niet zo vaak meer...
Ze is nu 1 jaar in Nederland.