09 - De herfst van 2013

september t/m november 2013
Tante Diny begint aan de dagopvang, die zij en wij de woonkamer of de huiskamer noemen. Ze gaat er met heel veel plezier naartoe, zoveel plezier, dat ze ook op de dagen dat ze niet bij de dagopvang hoort te zijn, er toch naartoe gaat.
Tja en zeg haar dan maar eens dat dat niet mag.
Tant Diny overstuur, want ze mag daar toch altijd naartoe?
En zo gaan we een roerige paar maanden tegemoet.
Tante Diny raakt steeds meer het begrip tijd kwijt. Ze weet niet meer hoe laat het is: "Alle klokken staan verkeerd."
En... "ze hadden dat niet moeten doen met die klok, dat deden ze in Nederland (dan bedoelt ze Frankrijk) nooit." (hier bedoelt ze het verzetten naar wintertijd)
"Waarom stoppen ze 2 dagen in 1 dag, ik werd wakker toen de zon in mijn slaapkamer scheen, maar dat kan niet." (de zon gaat onder in haar slaapkamer, wanneer ze naar bed gaat)
En dan krijgen we de verontrustende telefoontjes dat ze 's avonds om 11 uur een wandeling gaat maken. Een bezorgde buurvrouw brengt haar weer naar huis.
Maartje regelt dat er 4 keer per dag iemand van de Amaliazorg bij haar binnenloopt.
Het koken wordt een ramp, zo'n gepassioneerde kokkin was ze altijd, en nu, ze verbrandt boter omdat ze wegloopt bij het inductiefornuis. We trekken de stekker eruit en stellen voor dat ze voortaan iedere dag in het restaurant gaat eten, dan is ze ook niet alleen en weten wij zeker dat ze goed eet.
We vermoeden dat ze leeft op brood met beleg en sla en af en toe vis uit de magnetron.


Op een dag wordt Maartje om half 11 's ochtends, gebeld. Tante Diny is nog niet aangekomen bij de dagopvang. Anneriet heeft haar om kwart voor 10 gebeld en ze hebben al bij haar thuis gekeken en in het park, maar ze kunnen haar niet vinden.
Maartje springt in de auto en rijdt rond het terrein van de Catharinenberg. Bij de ingang staan de 2 zussen van tante Diny te praten met een man, die zegt haar ergens bij het spoor richting Heukelom te hebben gezien. Maartje op pad. En ja hoor een eind van het terrein vindt Maartje tante Diny. "Ja, maar ik ben naar jou toe, Maartje, want jij hebt me gebeld!" "Nee tante DIny, Anneriet van de huiskamer heeft gebeld". "Nee hoor, jij hebt gebeld!"
Maartje brengt tante DIny naar de dagopvang en daar legt Anneriet uit, dat zij gebeld heeft. Er wordt afgesproken dat tante Diny niet meer op eigen gelegenheid naar de dagopvang hoeft, ze wordt voortaan opgehaald. En de reactie van tante Diny: "Waarom ze dat nou weer doen, ik was gewoon even aan het omlopen. Ik weet toch dat ik die toren in de gaten moet houden, ik loop niet verloren hoor......"

Eind november neem ik tante Diny mee naar de sfeershow van Coppelmans, dat vindt ze altijd een feest!

Ondertussen ben ik bezig met de verkoop van het huis, een heel gedoe. En tante Diny kan ik er niet echt bij betrekken, ze denkt steeds dat ze naar Frankrijk gaat, naar de notaris, want die is hier maar de berg af, dat is niet zover. Dat we een dag zouden moeten rijden, gaat er bij haar niet meer in.
Er moet een volmacht getekend worden, dat heeft heel wat voeten in aarde. Eerst moet het vertaald worden, door een beëdigd vertaler en dan met tante DIny naar Amsterdam, naar het COnsulaat van Frankrijk waar haar handtekening gelegaliseerd moet worden.
Samen met Leo gaan we op een vrijdag vroeg op pad. Bij het consulaat aangekomen, spreekt die dame alleen maar frans. En tante Diny babbelt vrolijk door in het Nederlands, hele verhalen over haar wonen in Frankrijk. ...
Ik: "tante DIny, ze verstaat u niet, u moet even in het frans praten".... en vrolijk babbelt ze verder in het Nederlands, tegen die mevrouw....
Maar de handtekening wordt gelegaliseerd. Ze weet niet meer hoe je Gingaud, de naam van haar man schrijft.
Op de terugweg is ze stil, het is ook een vermoeiende ochtend geweest en dus gaan we gezellig een stukje wandelen en iets eten en dan terug naar het appartement.
Daar aangekomen treffen we voor de ingang, Diny van de dagopvang, die tante Diny goedendag zegt. En wat denk je.... tante Diny antwoordt haar in het frans. En toen ik die middag nog even haar belde, nam ze op en praatte frans........

Ja, met regelmaat weet ze het niet meer en dat sterkt mij in het maken van foto's. En dan vooral foto's waarin ik kan laten zien, dat ik haar toch ook nog aan het lachen kan krijgen, want, dat doet ze steeds minder.
En ik geef haar mijn camera in de hand: "Ik maak een foto van u, dan maakt u een foto van mij!"
Lachen dat ze deed, ik de camera op live view, misschien ziet ze dan iets.... nee hoor, dus ik zo bukken (lag bijna op de grond) zodat ik ook op de foto kom en hieronder is het resultaat. Het was wel heel gezellig