Eerst WIni en Mike, een nicht en haar man, die haar helpen in pakken. Waar bij ze het idee heeft opgevat, dat ze zelf niks mocht doen, maar dat is dus echt niet waar. Bij alles werd haar gevraagd, mag dit weg, of gaat dit mee?
Erg opstandig kon ze zijn.
De volgende week, waren Riëtte en Dion, ook een nicht met haar man bij haar. Die hielpen met de grote stukken uit elkaar halen, inpakken en de laatste administratieve afhandelingen. Ook toen af en toe helemaal overstuur.
De laatste week zijn wij bij haar, om nog even met haar door de omgeving te wandelen, afscheid te nemen van het mooie meer. Ze is vaak verdrietig.
We merken dat ze steeds enkele woorden of zinnen frans spreekt en vervolgens overgaat in het Nederlands.
Verscheidene buurtjes komen me vertellen hoe goed het is dat Diny naar Nederland gaat. Naar familie, want dat zij haar niet meer begrijpen, haar frans niet meer verstaan. En dat ze steeds na een paar woorden of zinnen overgaat in het Nederlands. Zij die al jaren bij haar wonen, wijzen haar daarop en snappen het. Maar mensen in het dorp en nieuwe mensen doen geen moeite meer om haar te begrijpen.
Maar deze mensen hebben vaak voor haar klaar gestaan en omgekeerd. Bij deze groep mensen voelde ze zich thuis!
We gaan samen nog eens naar het graf en heb daar een foto gemaakt.
Nog even kijkt ze naar het huis, wat haar zoveel jaren eigen is geworden. Want ja, ze is wel blind, maar dit huis kent ze dan ook echt blindelings. Alles weet ze zonder problemen te vinden. Alles heeft zijn vaste plek.
Dit is vertrouwd, dit is eigen, dit is van haar.
Een paar dagen logeert ze bij mij en vanaf vrijdag 20 juli gaan we kijken en meehelpen met het weer inrichten van het nieuwe appartement.
Hopenlijk kan ze dit ook weer eigen maken. Want, wat mij opviel... dit huis is spiegelbeeld aan het huis van Frankrijk.
Op zaterdag 21 juli 2012 slaapt ze voor de eerste keer in haar nieuwe "huis".