(de kwaliteit van de foto's is erbarmelijk, maar ik mocht niet flitsen in het museum. Maar toch wil ik jullie een impressie laten zien.)
Februari 2013
Vanuit de Amaliazorg wordt een busreis georganiseerd naar het Gemeentemuseum in Den Haag. Tante Diny heeft jaren gewoond en gewerkt in Den Haag, dit is dus voor haar "bekend" terrein. Maar ja als je niet goed ziet, zul je dan nog punten herkennen na 30 jaar?
Ik ga het avontuur met haar aan en stap op donderdag 7 februari 2012 in de bus naar het gemeentemuseum.
Bij het rondje door Den Haag wat we maken, herkent ze wel de gebouwen van het Binnenhof en de Hofvijver. We rijden langs de ambassades, maar ik weet niet wat ze allemaal ziet en of ze het herkent.
De busreis is inclusief entree, kopje koffie en lunch.
Hier drinken we allen gezamenlijk een kopje koffie. Tante Diny is hier middenin te zien. Onbewust van de omgeving, altijd rommelend in haar tas.
Februari 2013
Vanuit de Amaliazorg wordt een busreis georganiseerd naar het Gemeentemuseum in Den Haag. Tante Diny heeft jaren gewoond en gewerkt in Den Haag, dit is dus voor haar "bekend" terrein. Maar ja als je niet goed ziet, zul je dan nog punten herkennen na 30 jaar?
Ik ga het avontuur met haar aan en stap op donderdag 7 februari 2012 in de bus naar het gemeentemuseum.
Bij het rondje door Den Haag wat we maken, herkent ze wel de gebouwen van het Binnenhof en de Hofvijver. We rijden langs de ambassades, maar ik weet niet wat ze allemaal ziet en of ze het herkent.
De busreis is inclusief entree, kopje koffie en lunch.
Hier drinken we allen gezamenlijk een kopje koffie. Tante Diny is hier middenin te zien. Onbewust van de omgeving, altijd rommelend in haar tas.
Daarna gezamelijk het museum in. WIj gaan mee met de ronde langs de schilderijen die uit het Mauritshuis komen. Het Mauritshuis wordt verbouwd. De muren hebben allemaal verschillende kleuren en dit stuk van het museum is erg donker, helaas moeilijk te fotograferen.
We krijgen een gids, die via een microfoon met ons praat. Wij krijgen allemaal een koptelefoon op onze oren, zodat we kunnen horen wat ze zegt. Voor tante Diny helemaal goed, ook haar gehoor gaat namelijk wat achteruit. Hier legt de gids tante Diny uit hoe het moet en op welk knopje ze moet drukken om de goede gids te horen.
Na deze rondleiding gaan we gezamenlijk lunchen. Gezellig aan grote tafels.
Na de lunch weer terug naar het museum, waar we weer een rondleiding krijgen. Een tentoonstelling van Gustave Cailleboute. Ik val met mijn neus in de boter, want wat een schitterende fotografie van Parijs uit het begin van de 20e eeuw. Tijdens de rondleiding wordt er dan ook veel over Frankrijk gesproken.
Hieronder tante Diny bij een schilderij van Gustave Cailleboute, die veel gewone werkers en gewone dagelijkse taferelen schilderde
Na de lunch weer terug naar het museum, waar we weer een rondleiding krijgen. Een tentoonstelling van Gustave Cailleboute. Ik val met mijn neus in de boter, want wat een schitterende fotografie van Parijs uit het begin van de 20e eeuw. Tijdens de rondleiding wordt er dan ook veel over Frankrijk gesproken.
Hieronder tante Diny bij een schilderij van Gustave Cailleboute, die veel gewone werkers en gewone dagelijkse taferelen schilderde
Dit schilderij herinnerde tante Diny aan een schilderij dat ze zelf in haar slaapkamer heeft hangen en wat een zoon van een klant eens heeft geschilderd voor haar.
Tante Diny voor een echte Monet!
Bij het naar buiten komen zegt ze tegen me: Als straks mijn huis verkocht is dan gaan we samen een week op vakantie in Den Haag en dan laat ik jou Den Haag zien en gaan we kijken wat er allemaal nog hetzelfde is als 30 jaar geleden. Want ik ken hier de weg!
De dag verloopt gezellig, ze babbelt en heeft plezier. In plaats van nog een uurtje op eigen gelegenheid door het museum te lopen was iedereen het ermee eens, dat we langs de boulevard van Scheveningen zouden rijden. Even een blik op de zee.
Daarna verlaten we Den Haag.
Terwijl we Den Haag uitrijden, en over de snelweg rijden, zegt tante Diny ineens: Ik weet waar ik ben!
Ik: Oh, ja, waar bent u dan?
Tante Diny: Ik rij nu naar huis.
Ik: Ja, dat klopt.
Tante Diny: Naar LImoges.
Ik: Nee, tante Diny, we rijden naar Oisterwijk. Weet u dan nog waar we geweest zjin?
Tante Diny: Ja hoor, in Parijs.
Ik: Nee tante Diny, we zijn net in Den Haag geweest.
Tante Diny: Nee! Ik weet toch wel waar ik geweest ben, en zie maar daar buiten dat is de weg van Parijs naar het zuiden. Dat zie je aan die windmolens.......
Ik was zelf even de weg kwijt. Waar ziet ze nu toch die windmolens.... Opeens viel bij mij het kwartje. Ja, de windmolens die staan inderdaad langs de weg als je vanuit Parijs richting Limoges rijdt. En die windmolens die staan hier niet, hier staan lantaarnpalen langs de weg.
Ik probeer het uit te leggen, maar dan is ze koppig en stellig en niet voor reden vatbaar. En dus... ja tante DIny, we rijden vanuit Parijs naar huis.....
Ja, Parijs, dat was de laatste rondleiding door het museum...... er werd veel over Parijs gesproken, waar haar man geboren en getogen is en waar Maman, de moeder van ome Louis tot haar dood woonde en waar enkele van de kinderen van ome Louis nog wonen.
De rest van de busreis is ze stil.
En wanneer we terug zijn in Oisterwijk gaan we met zijn tweetjes lekker frietjes eten met een kroketje, want die had ze nog niet op sinds ze weer in Nederland woont.
De busreis heeft veel indruk op haar gemaakt.
Nog maanden later heeft ze het erover, dat ze naar Parijs is geweest.
De dag verloopt gezellig, ze babbelt en heeft plezier. In plaats van nog een uurtje op eigen gelegenheid door het museum te lopen was iedereen het ermee eens, dat we langs de boulevard van Scheveningen zouden rijden. Even een blik op de zee.
Daarna verlaten we Den Haag.
Terwijl we Den Haag uitrijden, en over de snelweg rijden, zegt tante Diny ineens: Ik weet waar ik ben!
Ik: Oh, ja, waar bent u dan?
Tante Diny: Ik rij nu naar huis.
Ik: Ja, dat klopt.
Tante Diny: Naar LImoges.
Ik: Nee, tante Diny, we rijden naar Oisterwijk. Weet u dan nog waar we geweest zjin?
Tante Diny: Ja hoor, in Parijs.
Ik: Nee tante Diny, we zijn net in Den Haag geweest.
Tante Diny: Nee! Ik weet toch wel waar ik geweest ben, en zie maar daar buiten dat is de weg van Parijs naar het zuiden. Dat zie je aan die windmolens.......
Ik was zelf even de weg kwijt. Waar ziet ze nu toch die windmolens.... Opeens viel bij mij het kwartje. Ja, de windmolens die staan inderdaad langs de weg als je vanuit Parijs richting Limoges rijdt. En die windmolens die staan hier niet, hier staan lantaarnpalen langs de weg.
Ik probeer het uit te leggen, maar dan is ze koppig en stellig en niet voor reden vatbaar. En dus... ja tante DIny, we rijden vanuit Parijs naar huis.....
Ja, Parijs, dat was de laatste rondleiding door het museum...... er werd veel over Parijs gesproken, waar haar man geboren en getogen is en waar Maman, de moeder van ome Louis tot haar dood woonde en waar enkele van de kinderen van ome Louis nog wonen.
De rest van de busreis is ze stil.
En wanneer we terug zijn in Oisterwijk gaan we met zijn tweetjes lekker frietjes eten met een kroketje, want die had ze nog niet op sinds ze weer in Nederland woont.
De busreis heeft veel indruk op haar gemaakt.
Nog maanden later heeft ze het erover, dat ze naar Parijs is geweest.
