16 - In gedachten

Vrijdag 31 januari 2014.
Vandaag een moeilijk blog om te schrijven.....
Het is een mooie zonnige vrijdagmiddag, dus ik ben van plan tante Diny op te halen en samen met haar door de bossen naar Boshuys De Venkraaij te gaan lopen en daar onder het genot van een kopje koffie met haar de vragenlijst te gaan maken voor het gesprek dat we komende donderdag hebben met iemand van Amaliazorg Catharinenberg over de gesloten afdeling. Wij noemen het "Het Grote Huis". En we gaan er ook weer! een kijkje nemen!
Het begint al bij aankomst.... opstandig, boos. Ze moet pinnen, ze moet boodschappen, ze mag niks van ons. Haar zus was ruw tegen haar geweest vanochtend. Ik word niet als mens behandeld Ik wist het wel, ik had in Frankrijk moeten blijven......
Ik probeer haar te kalmeren, maar ze houdt niet van ophouden en ik zeg (na ongeveer 20 minuten): "We gaan vanmiddag gezellig de bossen in of ik ga naar huis!"
Ze koos het eerste, maar van een vrolijke tante DIny was deze middag geen sprake!

In de auto naar de bossen, is het stil. .Ze heeft niet veel te vertellen en dat ben ik niet van haar gewend. Aangekomen bij het ven is het er erg mooi! Erg ligt een laagje ijs op de vennen, een teken van winter! Ik geniet. Het is al even geleden, dat ik in de bossen ben geweest en het maakt me rustig. Ik laad mezelf op voor de rest van de middag. Wat gaat er allemaal nog gebeuren met een tante die zo opstandig was!

Ik laat tante Diny even achter op de bank en loop zelf naar het water van het ven. Ik draai me om en zie haar zitten. Ja, haar lichaam spreekt eigenlijk boekdelen. wat gaat er toch in haar om?

Ik roep haar om naar het ijs op het water te komen kijken en ze zet er kordaat de pas in, de heuvel af.....

En samen kijken we naar het ijs op het water. En lopen daarna richting De Venkraaij. Ze is wat buiten adem en loopt niet erg hard.
Bij de Venkraaij aangekomen weet ze me te vertellen, dat ze hier vorige week ook was met de woonkamer. (en dit klopt)

Een lekker kopje cappucino!

Een portie poffertjes, maar het lijkt haar niet te smaken. Ze wordt ook niet vrolijk, Ik krijg geen lachende tante Diny op de foto deze dag.

Wat gaat er toch om in dat hoofd?
Ik kom er maar niet achter deze middag.

Op de een of andere manier zegt deze foto hoe het de hele middag was, in gedachten.
We praten even over de vragenlijst, waar ze al de hele week mee bezig is en ze zegt: Die vragen komen wel als we eenmaal in gesprek zijn.... Tja en verder dan, wat kost het en kan ik nog naar de gym komen we niet!
Ik leg haar uit wat ik weet en later lees ik in een mail, dat Riëtte dat de dag ervoor ook gedaan heeft.
En even later weer een heel drama over het derde pinpasje dat niet in haar tas zit. (Is van een opgeheven bankrekening en heeft ze al anderhalf jaar niet meer) over dat ze moet pinnen want er zit niet genoeg in de portemonnee. "De winkels willen dat ik geld betaal in plaats van pinnen." Er zit echt meer dan genoeg in die portemonnee, dus ik ga niet pinnen!
Het komt iedere keer weer terug. Ieder bezoek: de tas, de portemonnee, de pinpas, het geld... het is zo'n beetje haar houvast met de werkelijkheid. Ze heeft vroeger in een winkel gewerkt en heeft altijd met geld gewerkt.

We wandelen door de bossen terug naar de auto en even laat ik haar nog staan bij het ven en probeer een mooie foto te maken. Ze staat, zegt niets en ik maak mijn foto.

Nog steeds in gedachten. Ik stel voor dat we een kopje soep gaan eten bij Meneer van Eijck. Ik wil haar zo nog niet terug brengen naar het appartement, wil haar zo niet achterlaten.
Na het kopje soep breng ik haar terug naar haar appartement.
We hebben vanmiddag nogal wat aanvaringen gehad. Ze was erg opstandig over geld, over hoe de mensen met haar omgaan, over dat ze liever in Frankrijk was gebleven, over dat ze niks mag, dat ze zelf verantwoordelijk is. Noem maar op!
Ik ga weg na haar uitgelegd te hebben, dat er toch echt niks mis is met de vaatwasser, maar dat de bovenplaat er al vanaf de verhuizing los op ligt, want die hoort niet bij deze vaatwasser! Maar dat zij nu sinds 2 weken ineens de bovenplaat van de vaatwasser op gaat tillen om de vaatwasser te willen vullen, daar kan geen reparateur iets aan doen....

Ik ga en ik knuffel haar en ze is berouwvol. Zegt Sorry, dat ik het haar maar niet kwalijk moet nemen dat ze zo is.
Tja..... een uiterst vermoeiende middag met een opstandige, verdrietige, stille tante. Die af en toe toch echt de weg kwijt is, maar je kan het haar niet meer uitleggen, ze begrijpt het gewoon niet.....
Donderdag een bezoek aan de gesloten afdeling.....

Het gedicht van Menno gaat weer door mijn gedachten na vandaag:

Alzheimer
Vraag me niet te herinneren
test niet telkens weer mijn verstand
Laat me gaan en weten dat je er bent
Kus me op de wang en pak mijn hand
 
Mijn verwarring is groter dan je denkt
Verdrietig, ziek en verloren in elk moment
Dat ik jou nodig heb dat weet ik wel
Mij vasthoud en laat voelen dat je er bent
  
Verlies alsjeblieft niet je geduld met mij
schreeuw en huil niet als ik raar reageer
Ik kan het echt niet helpen hoe ik ben
Ik kan niet anders, hoe hard ik ook probeer
 
Vergeet nooit dat ik je nodig heb
het mooiste van mij, al lang vergaan
Ik smeek je, hou me vast en van mij
tot dat ik voorgoed ben weggegaan…
 
Menno Drenth (vrije vertaling van gedicht "Alzheimer's Request")