17 - Bezoek aan Grote Huis

Donderdag 6 februari 2014.
Vanmiddag hebben tante Diny, Riëtte en ik een afspraak met de zorg coördinator van Amaliazorg, Jean van der Meijs.
Tante Diny is bij de dagopvang en Riëtte en ik treffen elkaar in het appartement van tante Diny, waar Riëtte tot haar verbazing de ontbijtboel aantreft. Gedekt voor 3 personen en ook voor 3 personen bakjes vol met yoghurt, vanillevla en jam. Een schaaltje is er leeggegeten.
Ze staat er van te kijken dat de yoghurt, vanillevla en een hele fles perensap die zondag gekocht is, nu al op is. Niet dus.... ze heeft ze opgeborgen in het keukenkastje bij de ontbijtspullen!
We ruimen de spulletjes op en tegen half 3 gaan we naar de dagopvang om tante Diny op te halen.
Ze is net wakker en een beetje in de war. Ze haalt wat dingen door elkaar, maar Riëtte en ik zeggen duidelijk, dat we samen met haar nog eens naar het grote huis gaan kijken en dat we een afpspraak hebben om de vragen te stellen die tante Diny heeft.
Toch heeft ze het steeds over, dan moet ik me eerst aan gaan kleden, ik kan zo toch niet mee? Natuurlijk wel, u bent aangekleed. Nee, maar ik moet me nog wassen en dan zijn we er om half 11..... ( het is half 3)
Tja, wat ze ook aan heeft, een mintgroene zomerrok met grijze mailot en een aubergine fleecejack over een hemd. Ach laat maar zo, we kunnen gewoon gaan.
We lopen door naar de afdeling waar tante Diny mogelijk terecht kan komen. We staan wat te praten en tante Diny loopt naar de bewoners toe, stelt zich voor en zegt: Ik kom hier ook wonen! en... Wat vindt u ervan dat ik hier kom wonen?...
Riëtte en ik staan het met wat verbazing aan te kijken.
We moeten haar 'losrukken' van de bewoners anders zijn we over een half uur nog niet in gesprek.....
We gaan in een kantoortje zitten en tante Diny kan haar vragen stellen.

Ze luistert, ze vraagt, maar de meeste vragen blijven hangen in: "wat moet ik gaan betalen?"

Even legt Riëtte iets aan haar uit. Ze luistert.
Ze wil namelijk haar bed meenemen en dat is niet nodig, ze krijgt een bed van de afdeling dat omhoog en omlaag kan. Oh... zegt ze: "Dan kan ik mijn bed dus meenemen, want dat is nog goed."
Ja, tante Diny u kunt uw bed meenemen...

Dan draait ze weer naar mij toe voor bevestiging.

Regelmatig terugkoppelen. Je ziet haar denken.
Het valt ook niet mee, om je vragen te herinneren. Gelukkig hadden we ze opgeschreven.
"Kan mijn hulp ook mee?" "Mag ik blijven gymen?" "Mijn wasmachine is nog goed, die kan gewoon mee." "Mag ik naar de woonkamer (=dagopvang) blijven gaan? "

Ze is vrolijk, ze lacht. Het dringt even tot haar door, dat ze dadelijk nooit meer alleen is. Ja, de vrolijke tante is weer even terug!

Jean vraagt tante Diny of ze hier wil komen wonen.
En tante Diny antwoordt: "Ja ik wil hier graag komen wonen."

Na het gesprek wandelen we terug naar de ingang en daar zegt tante Diny tegen Jean: "U hebt me wel over het balkon getrokken."
Lachen natuurlijk om de woordkeuze, ja, ze is over de streep getrokken.
En Riëtte en ik hebben er een dubbel, maar toch een goed gevoel bij.
Morgenochtend komt iemand van de CIZ en daar moet ze nog tegen zeggen, dat ze weet dat ze geen sleutel krijgt als ze in "Het Grote Huis" gaat wonen.

Wanneer het CIZ met een urgentie indicatie komt, dan komt tante Diny als eerste op de wachtlijst en wordt in de toekomst, deze beneden verdieping, haar nieuwe thuis. De ramen links zijn de slaapkamers, de ruimte onder het donkere uistekende gedeelte is het terras grenzend aan de woonkamer, met uitzicht op het park.
Morgen vrijdag 7 februari 2014 wordt een spannende dag voor Maartje, Riëtte en mij.