Vrijdag 7 februari 2014 Vanmiddag toch maar even naar tante Diny, ondanks dat ik gisteren ben geweest. Ik dacht even een kopje thee en dan ben ik er weer vandoor, even luisteren hoe ze het vanochtend gevonden heeft.... Vanochtend om 9.00 uur was het CIZ bij tante Diny om haar een indicatie toe te wijzen, zodat ze op de urgentielijst kan komen van Amaliazorg. Natuurlijk heb ik ondertussen al met Maartje gebeld. En die zei dat tante DIny ja heeft gezegd. Nu komt ze op de urgentielijst. Maar het had nog wat voeten in aarde. Ze vond het zo maar niks dat ze niet alleen op pad meer kan als ze daar woont. Dat er dan altijd iemand met haar mee moet. Maartje heeft haar uitgelegd, dat ze dat nu ook niet meer doet. Er komt altijd iemand haar halen om in het restaurant te gaan eten en er is altijd iemand die haar terugbrengt. Riëtte doet de boodschappen met of voor haar. Ze wordt opgehaald door de dagopvang. Nou, dat hoeven ze niet te doen, zei tante DIny, dat kan ik wel zelf hoor. Dat willen ze graag. Toen heeft Maartje even ingegrepen en nog eens duidelijk verteld dat ze door de dagopvang was gebeld om daar naartoe te gaan, ze de andere kant op is gelopen, richting TIlburg. Ach.... dat was maar 10 minuutjes.... Nee tante Diny, dat was 1 uur.... en we waren u kwijt. De man van het CIZ vond het ook verontrustend, dat tante Diny na bijna 2 jaar in dit appartement te wonen, nog steeds erg gedesoriënteerd is. Uiteindelijk heeft ze dan toch ja gezegd om naar het Grote Huis te gaan. In ieder geval. Ik bel bij haar aan en zeg mijn naam. Ja, zegt ze, kom maar binnen! Ik wacht even, maar de voordeur van het appartementsgebouw gaat niet open. Ik roep: "Tante Diny, u moet wel even de deur opendoen. Tante Diny: "" Dat doe ik ook". en ik hoor haar stem in de verte... zal ze de deur van haar appartement openen... Ik nog eens roepen: "Tante Diny, u moet de grote deur beneden openmaken!" Er gebeurt niks en ik sta daar maar, roep af en toe, maar de deur gaat niet open. Gelukkig is Corry, de overbuurvrouw van tante Diny in de hal en ze maakt de deur voor me open. Ik ga naar boven en de deur van haar appartement staat wagenwijd open, maar geen tante Diny. Ik loop het appartement binnen en ze komt vanuit de woonkamer op me af, met stok...??? Dat doet ze nooit binnen, lopen met stok. Ik: "Tante Diny, waarom loopt u met uw stok?" Tante Diny: "Omdat je mij komt halen. En ik was alvast bij de deur om te kijken waar je bleef." Ik snapte er even helemaal niks van, ik wees haar erop, dat ze de benedendeur niet open had gemaakt. Na een wat warrig verhaal was ik eruit. Ze had haar voordeur opengedaan en was bij de balkondeur gaan wachten tot ik zou komen.... Ze wil geen thee drinken in haar appartement, ze wil eruit. Nou vooruit dan en ik rijd met haar naar de Hermitage in Oisterwijk, die hadden we nog niet bezocht. Het is er lekker rustig en er hangen oude foto's aan de muur van het koningshuis. Ik wijs tante Diny erop en ze gaat de foto's eens bekijken. Ik vraag me dan altijd af.... wat ziet ze nou echt?! Als de kaart komt, wil tante Diny altijd graag horen wat er op de kaart staat. Bij alles wat lekker lijkt, zegt ze, ja, dat wil ik wel. Ik zie dat ze Irish Coffee hebben en dat vind ze altijd lekker. En dus bestellen we die voor haar, voor mij een latte macchiato en ieder een lekkere aangeklede wafel! De jongedame maakt de Irish Coffee aan de tafel klaar. En tante Diny vind het prachtig en kijkt aandachtig toe. En als hij klaar is lekker even snoepen van de slagroom.... Lekker even genieten van de aangeklede wafel! Het was een hele "boterham". Ik doe verwoede pogingen om haar aan het lachen te maken, maar helaas, het lukt me deze keer niet. Ze is stil, wil wel wat praten, maar het is allemaal warrig en niet te volgen. De enige ietwat lachende foto van tante Diny.... Het was wel gezellig. Ze geniet, dat kan ik wel zien. Bedachtzaam, wat houdt haar toch bezig, de komende verhuizing? Ik weet het niet, krijg het er ook niet echt uit bij haar. Even een foto van ons tweetjes. Ze lacht maar heeft helaas haar ogen dicht. Toch was het een best leuke middag. En de Hermitage is de moeite waard om nog eens te bezoeken met haar.
We gaan rond half 6 weer terug naar het appartement, ik moet ook nog terug naar Veldhoven rijden. In het appartement aangekomen, treffen we de verzorgende die voor die avond de medicijnen moet toedienen aan tante Diny. Ik vraag haar of ze een boterham wil maken voor haar. Nou... meteen gaat tante Diny in de contra, dat is niet nodig, dat kan ze zelf wel. Ik: "Nou tante Diny, dat wil deze dame wel voor u doen, want de laatste keer stond de yoghurt en de vanillevla in de keukenkast." Tante Diny: "Nou, dat moet ook!" Ik: "Nee, die moeten in de koelkast anders bederft het heel snel en kunt u het niet meer eten." Tante Diny: "Nou dan was hier alles al bedorven." Oftewel.. bemoei je er niet mee. Ik krijg gelukkig bijval van de verzorgende. Maar tante Diny gaat in de aanval, dat ik me nergens mee moet bemoeien en dat ze dat zelf wel regelt. Ik had het even helemaal gehad: "Tante Diny als u zo doorgaat, dan kom ik een volgende keer niet." Waarop de verzorgende zegt: "Weet u wel hoe geweldig uw nichtjes zijn. Ik zie ze vaak hier als ik kom. Riëtte heb ik pas nog gezien en nu bent u weer met Anne-Marie meegeweest. En Maartje houdt ook zo goed contact met ons. U mag daar wel heel erg blij om zijn, want ik zie wel andere oudere dames." Waarop tante als een blad aan een boom omdraait... Ja, maar dat weet ik wel. Ik ga en geef haar nog eens een flinke knuffel en meteen zegt ze: "Je vergeeft het me toch wel he." Tuurlijk tantetje!
1 Comment
|
AuthorEven een tip. Het bovenste blog is het laatste blog. Hieronder bij Categories kun je beginnen bij nummer 16. Categories
Alles
|