23 - Eerste keer

Maandag 3 maart 2014
Vandaag ga ik voor de eerste keer op visite bij tante Diny. Ik heb haar wel al zaterdag gesproken door de telefoon, maar kreeg een vrij warrig verhaal te horen. Wel vertelde ze, dat ze in haar bed moet blijven liggen, omdat ze te vroeg wakker is. Als je dan vraagt hoe laat ze wakker is, krijg je te horen, 8.00 uur, zoals altijd.
Ja, begrip van tijd heeft ze echt niet meer.

Ik maak een foto van haar in de huiskamer. Want er moet een foto van haar op de deur van haar kamer komen. Het daglicht van buiten is mooi zacht en ik ben heel tevreden over deze foto. Ze staat er voor mij heel erg als de tante Diny die ik ken op! Mooie heldere ogen.
Toen ik binnenkwam in haar kamer ging Maartje met haar kinderen net weg. Blijkbaar wilde tante Diny mee, want ze moest haar jas hebben. Ze ging weg.
Dus Maartje blij, dat ik er was.... Nee tante, Anne-Marie komt nu op visite.
Later zeg ik dat Maartje is geweest.... Tante Diny meteen: "Nee, die had ik net nodig. Want ik doe nog steeds veel hoesten, ze moet weer een afspraak maken bij de huisarts."
Dat de verpleger Eric vorige week is geweest en dat ze niet meer naar haar huisarts gaat, maar hier een arts heeft.... dat is nieuw voor haar!
Ik had een doosje Ferrero Rocher bonbons meegebracht, die vindt ze heerlijk en dus ook maar even iedereen trakteren, want ze is jarig..... dat is ze denk ik nu al 3 maanden...

We praten even onder het genot van een kopje koffie in de huiskamer en ineens gaat ze haar tas halen. Ik dacht die haalt ze op haar kamer, maar nee, hij ligt achter de keukenkast bij de deur waardoor je binnenkomt.Weer hele verhalen over dat ze al 2 keer bestolen is en dat alles weg is.
Ook als ik zeg, dat het beter is als ze haar tas op haar kamer laat, nog moet die tas bij haar blijven. Ik houd mijn hart vast. Dat gaat natuurlijk op een keer niet goed he.

De tas komt weer aan haar stoel te hangen. Prima. Ik leg me er bij neer!

Ze zit te zitten, kijkt om zich heen, houdt iedereen die voorbij komt of langs loopt, zelfs een beweging buiten in de gaten.En dan ineens is ze bijna in slaap...

Haar handen in de schoot.... heel herkenbaar. Zo houdt ze vaak haar vingers vast.
En dan is er een incident. Tante Diny zoekt de foto's van de baby's, want Sylvie heeft 2 dochters gekregen.  Dommerd die ik ben: "Nee, tante Diny, Cedric heeft een zoontje en Audrey een meisje."
Ze rommelt rond en komt aanlopen met een tas van iemand anders.
Tante Diny: "Hier heb ik de foto's in gestopt in het witte karton."
Ik: "Tante Diny, die tas is niet van u, maar van iemand anders en kijk er zit een borduurwerk in."
Tante Diny: "Nee, die is van mij." En ze pakt het witte harde borduurwerk en zegt: "Hier zitten de foto's in."
Ik pak de tas en laat zien dat het een borduurwerk is. Ze blijft volhouden, het is haar tas.
De dame van wie de tas is, komt aanlopen en in de war, dat ik haar tas heb. ik geef haar haar tas en ze zeg: "Ik wil niet borduren..... dat wil ik nu niet.

Tante DIny en ik gaan even naar haar kamer, want misschien zijn de foto's daar. Niet dus.
Ze kijkt nog eens in haar klerenkast, want het pak dat ze aan heeft, dat heeft ze hier ook weer gevonden nadat het weken"(?) weg was geweest......
Maar helaas, de foto's komen niet tevoorschijn.

Dan pakt ze haar jas. Ik vraag haar wat ze gaat doen.
Tante Diny: "Ik moet boodschappen doen, want ik heb niks in huis. Mijn koelkast is helemaal leeg. En ik moet pinnen."
Ik zeg haar dat we de jas niet nodig hebben, dat er dadelijk gegeten gaat worden..
Tante Diny: "Nou dan ga ik na het eten wel even boodschappen doen."
Ik leid haar af met het foto album met de foto's van haar huis in Frankrijk en we gaan dit samen kijken in de huiskamer.
Niet in haar kamer, want die is alleen om te slapen!!!!
Tante Diny, over het fotoalbum: "Dit ken ik niet, dit zie ik voor het eerst." Maar ze weet wel veel te benoemen.
De bewoners gaan eten. Ik blijf nog even. Dan kan ik me een beeld vormen van hoe de maaltijden er aan toe gaan.
Jammer genoeg zit ze aan tafel met 2 van de mensen waar bijna geen contact mee te maken is.
Ik dacht dat ze met zijn zessen aan tafel zou eten, met de verzorging. Niet dus.

Ze krijgt een bord voor zich, met vork, lepel en mes. Een van de dames legt een paar puzzelstukjes op haar bord. Tante Diny, doet daar niks mee. Ze kijkt en laat die dame maar doen.
Of ze begrijpt dat dit een van de bewoners is..... ik weet het niet.

Terwijl tante lekker haar kopje soep en boterham eet, praat ik met de schoonzoon van een van de bewoners. Hij vertelt me dat hij iedere dag een blog bij houdt voor zichzelf en wil graag weten wat ik wil met mijn fotoblog. Ik leg uit, dat het voor mij is, en voor de familie. En dat ik zo een mooi verhaal neer wil zetten en hoe vreemd deze ziekte is.... Alzheimer. Ik zit nog even met tante Diny te babbelen en wil eigenlijk naar huis. Het is inmiddels 18.00 uur en ik begin zelf wel honger te krijgen.
Ik ga naar haar kamer en leg het fotoalbum dat we samen hebben bekeken weg.
Wanneer ik terugkom in de huiskamer Is tante Diny in alle staten. Ze staat met 3 bewoners om zich heen te roepen tegen een van de dames: "Wat moet u met mijn tas?" "Waarom zit u in mijn tas?" "Dit is niet uw tas, hier moet u vanaf blijven!"
Blijkbaar heeft een van de dames haar tas van de stoel genomen. En dat heeft tante gezien.
Geen verzorging of vrijwilliger te bekennen, dus ik probeer de boel te sussen, en ik heb me zelden zo machteloos gevoeld. Je kunt het niet uitleggen, alleen maar dat de tas inderdaad van tante Diny is. Ik probeer haar tussen de dames vandaan te halen. Het valt niet mee, maar eindelijk heb ik tante Diny alleen op haar kamer en leg nog een keer uit dat het per ongeluk is gebeurd. Furieus is ze en helemaal ondersteboven!

Je ziet dat ze nog boos is.
Ze gaat meteen kijken naar haar portemonnee en zegt dat er niks meer in haar portemonnee zit en dat het geld er uit gehaald is en dat ze al 2 keer bestolen is, inbrekers... 
Ik: "Nee tante, u hebt de tas zelf op een andere plek gelegd."
Maar ze is niet voor reden vatbaar.

Ze blijft rommelen en zoeken en vergeet dat er 2 ritsen zijn: "Zie je wel, mijn portemonnee is weg!"
Ik wacht deze keer niet af en pak haar tas en maak de ritsen open...
Tante Diny roept: "Wat doe je nou?
Ik: "Ik gebruik mijn ogen, zodat ik voor u kan zien, wat er met uw portemonnee is..." Ondertussen zoekend naar haar geld.... het zit niet in de portemonnee, niet in de tas, niet in haar paspoort, niet achter een andere rits.... Geen geld te vinden. Ik weet zeker dat ze anderhalve week daarvoor op zondag nog € 120,= had. (Waar heeft ze het in godsnaam gelaten?)
Ik: "Je hebt gelijk, tante DIny, het geld is op. U moet inderdaad binnenkort weer pinnen."
Daarna zegt tante Diny ineens: "Ik denk niet dat ik hier nog eens terugkom.
Ik heb er maar overheen gepraat, even door haar kamer gelopen en besluit haar weer terug naar de huiskamer te brengen, deze keer zonder tas!

Ik laat aan tante Diny zien, dat ik haar tas in haar nachtkastje zet. Daar kan niemand erbij.
De gemoederen zijn bedaard. Wanneer we van de kamer komen, zijn ook de verzorgende en vrijwilligers weer terug en hebben de dames rond de televisie geinstalleerd. Ik geef even kort verslag van de schermutseling en dat tante haar tas erg belangrijk voor haar is!
Tante DIny gaat ook zitten en ik geef haar en knuffel.....
Maar we hebben vandaag ook een leuke selfie gemaakt.....