25 - "Thuis"

Maandag 10 maart 2014
Vanmiddag ga ik even bij tante Diny langs, gewoon even een kopje koffie en een beetje babbelen.
Ik tref haar aan in een stoel lekker buiten op het terras. Ik begroet haar en ze begint meteen te huilen.
Ze voelt zich weggestopt door ons, ze zit hier maar op een stoel, ze doet niks en niemand van de familie komt bij haar op bezoek!
Tante Diny: "Zo wil ik niet verder leven."
Ja, dit is al de tweede keer in korte tijd, dat ze dat tegen me zegt.
En dus zeg ik haar, dat ze moet zeggen als ze iets wil doen.... "Ach", zegt ze, "Ik laat ze maar."
Ik leg haar uit, dat sinds ze 28 februari hier is, ze iedere dag visite heeft gehad, en noem op, Riëtte al een paar keer, Maria al een paar keer, tante Roos en tante Ida, tante Tinie, Corrie de overbuurvrouw al een paar keer, Maartje met de kinderen, en ik al 4 keer... Ze gaat ook nog 2 keer in de week naar de dagopvang van 10 tot 16 uur en 2 keer in de week gaat ze naar bewegingslessen.
Tante Diny antwoordt: "Dan komen ze wanneer ik niet thuis ben."
Ik moet er toch wel hartelijk om lachen.
Ik zeg: "Tante Diny, ik zal een schriftje op uw kamer leggen, zodat iedereen die komt daar in kan schrijven dat hij of zij bij u geweest is."
Dit vind ze prima..... nu maar hopen dat ze niet gaat zeggen.... ja dat heb jij zelf geschreven er is echt niemand geweest.

Ze zit even te genieten van het zonnetje. Ze is duidelijk niet zo blij als vrijdag.
Het gesprek valt even stil.

Ik loop even naar binnen en zeg tegen de verzorgende, dat ik zilverpoets heb meegebracht en dat ze tante Diny best eens met wat zilver aan het werk moeten zetten, dat vindt ze leuk. Ook tafeldekken, was opvouwen noem maar op, de dagelijkse dingen... maar een puzzelmaken, dat kan ze niet door haar bijnablindzijn!

Lekker een kopje koffie buiten....
Tante Diny: "We moeten het eens hebben over wanneer ik mijn verjaardag hier kan vieren. Want dat is volgende week."
En ik dacht.... oh daar gaan we weer. Dit zegt ze wekelijks sinds december...
Ik: "Tante Diny u bent jarig op 30 augustus."
Tante Diny: "Ja, dat weet ik wel."
Ik weer: "en nu is het 10 maart. Dus het is nog even wachten voor u uw verjaardag kunt vieren."
Tante Diny: "Nou, dat is dus niet waar... maar ja dat zeggen ze allemaal, dan maar niet. Ze hadden gewoon de tijd niet moeten veranderen, sinds ze dat met die klok hebben gedaan.... Nou, ik ben volgende week jarig, maar ja als jij dat zegt."
En....."Waar gaan we dadelijk naartoe?"
Ik: "Uh...nergens, ik kom hier een kopje koffie drinken...."
Ze blijft aandringen en vervolgens neem ik haar mee het park in. Even een klein rondje wandelen, heeft ze het idee, dat ze er toch even uit is geweest.

Een "selfie" van ons tweetjes tijdens de wandeling.....

Wanneer we weer binnen komen, is het tijd om de tafel te gaan dekken. Een dame dekt de tafel voor haar en 2 andere dames. Dus stel ik voor dat tante Diny de tafel waar zij aan gaat eten wel kan dekken. Oh, dat had ze nog niet gedaan, dus ik zeg. Het is hetzelfde als altijd, bordje, mes en vork. Ik help haar een beetje mee, maar maak ondertussen wat foto's. Ze weet echt niet wat ze moet doen.... . raar hoor.

Het bordje met kop en schotel wordt op haar plaats gezet, naar aanwijzing van mij. Daarna is ze in de war en weet ze absoluut niet wat ze met het andere bordje moet doen. Ze begint de bordjes te schuiven, zet er 2 naast elkaar.
Ik ben zo beduusd, dat ik vergeet er een foto van te maken.
Ik probeer haar te helpen, maar nu raakt ze nog verder in de war.

Ze begint rond te lopen, zoekt iets, maar ik kan er maar niet uitkrijgen wat het is.
Ik breng haar naar de tafel en zorg dat ze op een stoel gaat zitten. En dan ga ik, ik blijf niet bij haar met het eten. Een andere keer maar weer.
Een hele dikke omhelzing krijg ik van haar.
Ja, tante gaat steeds verder achteruit.