26 - Breien

Maandag 17 maart 2014
Gisteren de 16e kreeg ik van Riëtte door, dat tante Diny de hele dag op me heeft zitten wachten. Ik had niks afgesproken.
Iedere bezoeker die de huiskamer binnenkwam, was Anne-Marie, ik dus... en iedere keer was het een teleurstelling dat ik het niet was. Ze was zo verdrietig, dat Sjef haar getroost heeft.
Vandaag ga ik dus wel naar haar toe en wanneer ik binnenkom, zit tante op een bijzettafeltje te breien. Ze is druk bezig.
(ik had een fantastische serie neer kunnen zetten en muts die ik ben heb mijn camera niet helemaal goed staan...iso 100, maar ik wil deze foto's toch plaatsen)

Daar zit ze dan. Op haar gemakje met het breiwerkje. Hoera ze hebben haar aan het "werk" gezet.

Voor de leken onder ons... iso 100 en dan een vrij donkere woonkamer, tante met de rug naar het licht.... dan krijg je langzame sluitertijden.... vandaar de beweging in de foto wanneer ze haar draad goed wil doen.

En ze gaat verder met breien. Neus op de handen, want ze moet toch "Zien" wat ze doet. Ik sta in de keuken en ze heeft me niet in de gaten. De andere bewoners en bezoekers en verzorgers zeggen niks en laten me even zo genieten van mijn tantetje!

Ik loop naar haar toe, maak deze foto en ga voor haar zitten. Ze kijkt op me neer met een vragend gezicht en dan klaart haar hele gezicht op en begint te lachen en zegt: "Ben jij het echt, ben jij het echt, Anne-Marie?"
En ze pakt me stevig vast en begint te huilen en zegt, dat ze dacht dat ik niet meer zou komen.
Na haar gerustgesteld te hebben, dat ik echt wel blijf komen, praten we wat over het breien en maak nog een foto..

Ik vraag haar waarom ze op het bijzettafeltje zit. Nou dat kan ze me wel uitleggen: "Dan heb ik geen last van de leuningen van de stoelen met de breipennen."
Logisch toch.
Ik neem haar mee naar haar kamer, die op slot zit. Blijkbaar is ze hier overdag nooit, want dan sluiten ze de kamer. Een goed teken wat mij betreft.
Ik heb wat spulletjes meegenomen uit het appartement en die leggen we overal neer, bv in de lade van haar nachtkastje.
Vreemd ze zegt, dat lag daar en dat lag daar, maar ze vraagt me niet, hoe ik aan die spulletjes kom. Ze is er wel blij mee.

Ik heb een rozenkrans gevonden in een heel oud leren hoesje en geef die aan haar. Ze heeft het steeds over het kettinkje wat Laura voor haar gemaakt heeft.

Ze wil hem om haar hoofd doen.
Ik zeg: "Tante Diny, dit is geen ketting, maar een rozenkrans, die heeft u denk ik gekregen toen u de Eerste Communie deed."
Het komt niet binnen, weer heeft ze het over de ketting die Laura gemaakt heeft.

Ik zeg nogmaals dat het de rozenkrans is die ze gekregen heeft bij haar Eerste Communie. Ineens heeft ze het door. Ik heb gelijk.

We gaan die middag samen nog naar het dorp van Oisterwijk om een soort van AhBra te kopen, ze wil namelijk geen BH meer aan. De beugels doen haar zeer in haar maag. Daar heeft ze veel last van.
Ik heb er moeite mee. Tante heeft altijd best een forse boezem gehad, nu niet meer.
Ze past een Sloggi topje en is helemaal blij. Dit zit lekker. We kopen er meteen 2 en bestellen er nog 1 extra. en ze hout er 1 aan. Ze ziet een mooi fuchsiaroze nachthemd met print. DIe wil ze ook wel. Doen we..... "voor als ik weer eens weg ga!....."
Ik: "Nou tante, die is te mooi om in de kast te laten liggen, die moet u gewoon lekker aan doen hoor en dan kunnen die oude shirts weg!"
We pakken haar portemonnee en wat schetst mijn verbazing.... er zit geen papiergeld in. Daat had toch zeker 20 euro in moeten zitten. Weg. Ik keer haar tas ondersteboven, ieder ritsje, vakje, portemonneetje. Niks.
Het is al de 2e keer, dat geld uit haar portemonnee is verdwenen. Ook haar portemonneetje met klein geld is erg leeg. Maar dat kan.
Ze begint zelf over mensen die stelen.
Dus ik ga er op in en zeg: "We zullen zorgen, dat er geen papiergeld meer in uw portemonnee zit en dat als u iets moet betalen, u gewoon zegt, dat ze even moeten wachten en dat Riëtte dat dan regelt. En wanneer Riëtte of ik met u op pad is, dan kennen wij uw pincode en kan er gewoon betaald worden."
Wonder boven wonder...... ze is het er mee eens!
In haar tas..... wel 12 zakdoeken!
Tijdens het lopen naar de auto heeft ze het ineens over het incident van de tas. Nog is ze woedend dat 2 dames haar tas hadden gepakt en in haar tast aan het snuffelen waren. Ze is nog boos. Ja, die tas.... het heeft blijkbaar diepe indruk gemaakt.
We gaan terug naar het grote huis. Leggen haar spullen op de slaapkamer en gaan samen in een lekkere stoel in de huiskamer.

Ze zit wat in gedachten. Houdt ondertussen mijn hand vast.
Ik laat het maar gebeuren. Ze zegt niet veel.
Na een poosje vraag ik haar of ze ook wel eens televisie in haar kamer kijkt. Nou dat doet ze niet. Het is leuker in de huiskamer, dan wordt er nog een beetje gediscussieerd, het is er gezelliger.
Ook zegt ze me, dat ze wel hier blijft wonen. Ook al heeft ze daar een huis. Ik vraag een beetje door. Dat kan ze wel aanhouden voor als ze teruggaat. Ik zeg, dat dat niet meer zal gebeuren.
Tante Diny: "Ja, dat denk ik ook, dat dat niet meer gebeurt."
De tafel wordt gedekt voor het eten en we kijken samen hoe druk iedereen is.
Er zijn veel dochters van een aantal bewoners, die de weg kennen, dus ik bemoei me nergens mee, blijf gewoon lekker zitten.

Ik blijf bij haar tot ze haar boterham krijgt. Dan ga ik, geef haar een dikke knuffel en kus.