30 - Schoenen

Vrijdag 28 maart 2014

Vandaag heeft tante Diny om 15.00 uur een afspraak bij de orthopedisch schoenmaker Niels van Gils in Moergestel. Ze krijgt daar een paar nieuwe schoenen aangemeten. En vandaag zijn ze klaar.
Ik kom haar ophalen en ze is blij me te zien. Maar dat is van korte duur...... "Waarom heb ik geen geld in mijn portemonnee,, ik moet toch geld hebben als ik iets wil kopen en als ik boodschppen moet doen. Waar is mijn paspoort. Wie heeft mijn sleutel. Waarom komt er niemand op visite en als ik zeg dat dat wel het geval is... Waarom komen ze dan als ik er niet ben. Ik doe alles voor jullie en ik krijg niks terug."
Ik probeer er overheen te praten, er tegenin gaan heeft geen zin. Ze blijft aan de gang.... een grote klaagzang en ik snap het wel, maar goh wat word ik er vandaag moe van. Ik ben al een kwartier verder in tijd, maar we hebben het gebouw nog niet verlaten.
En dus ....: "Tante Diny, we kunnen 2 dingen doen. U gaat gezellig met mij een middagje weg, eerst schoenen halen en dan even de bossen in of ik breng u nu terug naar binnen en ik ga terug naar Veldhoven en we maken een andere afspraak bij meneer van Gils voor de schoenen."
Ze pakt me vast, emotioneel en zegt dat ze toch wel graag met me mee wil en dat ze zo eigenlijk niet wil doen. En dus op pad.
Maar het is van korte duur. De hele weg naar Van Gils gaat het over haar paspoort, dat ze dat moet hebben als ze in Frankrijk woont.
Bij van Gils voor zegt ze, dat ze wel eens rustig wil praten... ik zeg: "Ja tante Diny, dat wil ik ook, maar niet als ik aan het autorijden ben."
We gaan naar binnen en ze draait als een blad aan een boom om......

Mooie nieuwe bruine schoenen. Het zelfde model als de lichte, maar dan zitten ze dadelijk ook prima. Tante Diny is er erg content mee.
En natuurlijk, de aandacht van Niels van Gils valt helemaal in goede aarde. Ja, daar is mijn tante erg gevoelig voor.... in het middelpunt van de belangstelling staan!

De schoenen worden gepast en doen toch nog een beetje zeer bovenop, dus Niels van Gils gaat nog wat verbeteren aan de schoenen.
Ze is erg blij met de schoenen.
Wel vraagt ze: "Heb ik nu 1 zwarte en 1 bruine schoen?"
hihi, ik moet er om lachen... Nee tante het zijn 2 bruine schoenen!

Het passen gaat door en je merkt dat ze er helemaal in op gaat. De schoenen gaan aan en ze zitten lekker, behalve een plekje rechts bovenop. Maar daar moet ze het even mee doen en over een paar weken even terug om nog eens naar te laten kijken.

Daarna weer tijd voor een handtekening. Die zet ze zelf. Maar wat er allemaal weer neergezet wordt: "...en hier nog iets en dan schrijf ik dit nog erbij. Is het zo goed?"
Niels van Gils beaamt het ...prima zo!
Daarna is het voorval van het begin van de middag vergeten en gaan we gezellig met de nieuwe schoenen door de bossen naar Boshuijs de Venkraaij en gaan daar lekker op het terras in het zonnetje zitten, met een lekkere muntthee.

Ze vindt het maar raar die groene takjes in een glas water......

Ze heeft een rode jas aan en er liggen rode plaids voor de warmte op de stoelen. Ze denkt dat die van haar zijn en pakt er een, vouwt hem op en zegt: "Die moeten we dadelijk niet vergeten mee te nemen."
We zitten rustig en ze is erg helder. Ik denk... laat ik de stoute schoenen maar eens aantrekken en haar vertellen van de vreselijke ziekte die ze heeft.
Ik ga dicht bij haar zitten, kijk haar aan en begin....
"Tante Diny, u wilt toch even rustig praten, dat kan nu. Ik ga iets vertellen wat vreselijk is. U heeft een ziekte een vreselijke kloteziekte en die heet Alzheimer. U vergeet dingen, soms al na 5 minuten, u vergeet dat iemand op visite is geweest, u wordt boos, opstandig, verdrietig en u weet niet hoe dat komt."
"Ja", zegt ze, "Dat klopt."
Ik probeer haar uit te leggen, dat wat Maartje, Riëtte en ik voor haar doen, uit liefde voor haar is en dat ik haar nooit in de steek zal laten, ook niet als ze boos op me is. Maar dat ze wel moet vertrouwen, dat wat wij doen voor haar bestwil is. Ook als ze het er niet zo mee eens is.
Ze kijkt me aan en zegt: "Jullie zijn niet veranderd, maar ik ben veranderd he?!"
Ik kijk haar aan en kan wel huilen. Ja, lieve tante, u bent aan het veranderen.

"Heb je zin om een ritje te maken met de auto en ergens lekker wat te gaan eten?" Vraag ik haar.
En dat vind ze fijn, dus we lopen gezellig arm in arm door de bossen terug naar de auto.
RIjden wat door de prachtige bosrijke omgeving van Oisterwijk. Ze geniet zichtbaar en we gaan naar de Hermitage.
Ik heb de verzorging al voor we daar weggingen gezegd, dat tante Diny niet komt eten met het avondeten.

Gezellig een voorgerechtje en een wijntje, wie doet ons wat!
Ze zit te genieten en dan geniet ik ook!

Daar doe je het toch voor..... een lachende en genietende tante Diny.

Wat had ze ook alweer... iets met parelhoen en scampies. En ze zat te smullen!
Ze kreeg ook een echt servet, geen papieren... helemaal toppie!

Ook even mijn gerechtje... vitello tonato.... jammie hemels!

En zo, met een grote lach op haar gezicht bracht ik haar om kwart voor 7  bracht ik haar terug naar "Het Grote Huis".
De eerste die ze tegenkomt is een verzorgende die haar ook verzorgde in het appartement.
"Heb je een leuke dag gehad, Diny?'
En ja hoor tante Diny begint in geuren en kleuren te vertellen van het lekkere eten.
Ik breng haar naar de huiskamer waar de andere dames voor de tv zitten met een kopje thee of koffie. Tante Diny schuift aan en wil ook wel koffie.
Ik geef haar een flinke dikke knuffel en kus.... tot maandag lieve tante!
"Tot maandag, Anne-Marie."