Het weekend van 12 en 13 april 2014
Een turbulente week. Ik heb maandag 7 april een meniscusoperatie ondergaan, waardoor ik deze week niet naar tante Diny kan. Ik mag niet autorijden.
Maar op dinsdag 8 april 2014 overlijdt ome Jan, de man van een jongere zus van mijn moeder en van tante Diny. Ome Jan, was altijd een hele vrolijke oom en helemaal idolaat van mijn vader. Albert, mijn vader, was zijn grote vriend.
Een turbulente week. Ik heb maandag 7 april een meniscusoperatie ondergaan, waardoor ik deze week niet naar tante Diny kan. Ik mag niet autorijden.
Maar op dinsdag 8 april 2014 overlijdt ome Jan, de man van een jongere zus van mijn moeder en van tante Diny. Ome Jan, was altijd een hele vrolijke oom en helemaal idolaat van mijn vader. Albert, mijn vader, was zijn grote vriend.
De foto heb ik gemaakt tijdens het Catharinenbergfeest in augustus 2013. Ome Jan had namelijk ook dementie, Lewy Body, en woonde sinds een jaar op de 2e verdieping van Catharinenberg.Tante Diny is op 8 april nog afscheid gaan nemen van ome Jan. Wanneer tante Diny naar Nederland kwam, toen ze in Frankrijk woonde, logeerde ze ook altijd bij tante Roos en ome Jan.
En dus nam ik op zaterdag 12 april 2014, tante Diny mee naar de crematie van ome Jan.
Leo en ik kwamen om 13.00 uur aan in de Huiskamer. Gewoon op de afgesproken tijd. Riëtte had samen met Nicole, een verzorgerster, de dag ervoor kleding uitgezocht. En ze heeft ook gezorgd dat tante Diny van 10 tot 12 uur bij de dagbesteding is en om 12 uur eten in de Huiskamer.
Toch valt tante Diny mij om mijn hals en huilt: "Ik dacht dat je nooit meer zou komen! En ik ben zo verdrietig, ik weet het allemaal niet meer."
Ik sta even vreemd te kijken.... ze is de hele ochtend druk bezig geweest.....
Terwijl we naar buiten gaan, vraagt tante Diny, of er ergens nog iets vrij is, om naartoe te verhuizen. Leo speelt daar op in. Er is niks vrij en u hoeft niet meer te verhuizen. "Oh", zegt ze.... "Dat is wel fijn."
We gaan naar het crematorium, daar wordt ze al snel door neven en nichten omringd en José neemt haar onder haar hoede.
Of ze de mensen herkent heeft, ik denk het niet.
Het is te druk. Ze is steeds naar me op zoek. Maar in het crematorium zit ze tussen Leo en mij in. Ze ondergaat het allemaal.
Volgens mij is ze nooit in een crematorium geweest. Ze kent alleen maar uitvaarten vanuit kerken.
Het is druk bij de koffie en na een half uur, brengen we haar terug naar de Huiskamer. Ze is verward, wil van mij afscheid nemen, terwijl ze van haar zus Roos afscheid wil nemen. Ja, te druk, teveel mensen, teveel prikkels.
We rijden binnendoor van Diessen terug naar Oisterwijk. Dit vind ze geweldig, het is zo mooi buiten. En ze vertelt honderd uit over dat ze met de mensen op pad is geweest en waar ze gegeten hebben in de toren.
Om half 5 is ze weer terug in de Huiskamer
We spreken af, dat we haar de volgende dag om half 3 ophalen voor de verjaardag van tante Annie.
Zondag 13 april 2014 om half 3 bellen we aan bij de Huiskamer. Er wordt door Nicole, de verzorgerster opengedaan. Tante Diny staat naast haar... en er gebeurt weer hetzelfde.
Ze valt me om mijn hals en zegt: "Ik dacht dat je nooit meer zou komen." Helemaal in tranen.
Nicole kijkt me vragend aan en zegt: "Ze is de hele ochtend vrolijk geweest en heeft zin in het feestje."
En dus nam ik op zaterdag 12 april 2014, tante Diny mee naar de crematie van ome Jan.
Leo en ik kwamen om 13.00 uur aan in de Huiskamer. Gewoon op de afgesproken tijd. Riëtte had samen met Nicole, een verzorgerster, de dag ervoor kleding uitgezocht. En ze heeft ook gezorgd dat tante Diny van 10 tot 12 uur bij de dagbesteding is en om 12 uur eten in de Huiskamer.
Toch valt tante Diny mij om mijn hals en huilt: "Ik dacht dat je nooit meer zou komen! En ik ben zo verdrietig, ik weet het allemaal niet meer."
Ik sta even vreemd te kijken.... ze is de hele ochtend druk bezig geweest.....
Terwijl we naar buiten gaan, vraagt tante Diny, of er ergens nog iets vrij is, om naartoe te verhuizen. Leo speelt daar op in. Er is niks vrij en u hoeft niet meer te verhuizen. "Oh", zegt ze.... "Dat is wel fijn."
We gaan naar het crematorium, daar wordt ze al snel door neven en nichten omringd en José neemt haar onder haar hoede.
Of ze de mensen herkent heeft, ik denk het niet.
Het is te druk. Ze is steeds naar me op zoek. Maar in het crematorium zit ze tussen Leo en mij in. Ze ondergaat het allemaal.
Volgens mij is ze nooit in een crematorium geweest. Ze kent alleen maar uitvaarten vanuit kerken.
Het is druk bij de koffie en na een half uur, brengen we haar terug naar de Huiskamer. Ze is verward, wil van mij afscheid nemen, terwijl ze van haar zus Roos afscheid wil nemen. Ja, te druk, teveel mensen, teveel prikkels.
We rijden binnendoor van Diessen terug naar Oisterwijk. Dit vind ze geweldig, het is zo mooi buiten. En ze vertelt honderd uit over dat ze met de mensen op pad is geweest en waar ze gegeten hebben in de toren.
Om half 5 is ze weer terug in de Huiskamer
We spreken af, dat we haar de volgende dag om half 3 ophalen voor de verjaardag van tante Annie.
Zondag 13 april 2014 om half 3 bellen we aan bij de Huiskamer. Er wordt door Nicole, de verzorgerster opengedaan. Tante Diny staat naast haar... en er gebeurt weer hetzelfde.
Ze valt me om mijn hals en zegt: "Ik dacht dat je nooit meer zou komen." Helemaal in tranen.
Nicole kijkt me vragend aan en zegt: "Ze is de hele ochtend vrolijk geweest en heeft zin in het feestje."
Hierboven, de 92-jarige tante Annie met haar bijna 1-jarige achterkleinkind Kate!
De middag verloopt rustig. Ze heeft wat last van haar buik, maar er zit niks te strak. Haar buik is wel hard. Ik meld dit 's avonds.
Ze praat in het begin wat met tante Annie en tante Lies en dan valt ze stil.
Loopt van tafel, gaat op zoek naar haar tas.
Als je vraagt of ze het fijn vindt, zegt ze ja.
Maar ik denk dat ook dit kleine gezelschap aan de tafel te druk is. Ze kan de gesprekken niet volgen. Pikt er woorden uit en begint daarop door te gaan, terwijl het gesprek een hele andere richting in ging.
De middag verloopt rustig. Ze heeft wat last van haar buik, maar er zit niks te strak. Haar buik is wel hard. Ik meld dit 's avonds.
Ze praat in het begin wat met tante Annie en tante Lies en dan valt ze stil.
Loopt van tafel, gaat op zoek naar haar tas.
Als je vraagt of ze het fijn vindt, zegt ze ja.
Maar ik denk dat ook dit kleine gezelschap aan de tafel te druk is. Ze kan de gesprekken niet volgen. Pikt er woorden uit en begint daarop door te gaan, terwijl het gesprek een hele andere richting in ging.
Het jongste achterkleinkind van tante Annie, Kate, van bijna 1 jaar trekt de aandacht van tante Diny. Ze staat op en begint een praatje met haar. De kleine meid heeft alleen maar oog voor de kast!
Die kast is voor Kater interessanter, dan tante Diny, Jammer, tante Diny is wel in voor een gesprekje met Kate.
Jammer dat ik geen foto kan maken van tante Diny met Kate. Tante Diny vind haar duidelijk erg leuk.
We eten een kopje soep en een broodje en brengen tante Diny om 18 uur weer terug naar de Huiskamer. In de auto heeft ze weer wat praatjes. Ja, we zijn weer met minder mensen en ze staat weer in de belangstelling.
Wanneer we binnenkomen loopt ze een beetje met haar ziel onder haar arm. Maar Leo is resoluut, we gaan naar huis.
Ik geef haar een flinke knuffel en ik krijg een dikke kus terug.
Leo, wanneer we weer buiten zijn: "Tante Diny heeft het er niet naar de zin hè?"
Het nieuwe drama is de telefoon!
Ze kan niemand bereiken, ze heeft geen telefoon. Dat hebben we bewust gedaan, omdat ze de telefoon niet meer zelf kan bedienen. Ze krijgt het zelfs voor elkaar om hem helemaal te ontregelen.
En dus heb ik haar, voor de zoveelste keer, gezegd, dat ze als ze mij wil bellen, ze dat gewoon moet vragen aan een van de verzorgers.
We eten een kopje soep en een broodje en brengen tante Diny om 18 uur weer terug naar de Huiskamer. In de auto heeft ze weer wat praatjes. Ja, we zijn weer met minder mensen en ze staat weer in de belangstelling.
Wanneer we binnenkomen loopt ze een beetje met haar ziel onder haar arm. Maar Leo is resoluut, we gaan naar huis.
Ik geef haar een flinke knuffel en ik krijg een dikke kus terug.
Leo, wanneer we weer buiten zijn: "Tante Diny heeft het er niet naar de zin hè?"
Het nieuwe drama is de telefoon!
Ze kan niemand bereiken, ze heeft geen telefoon. Dat hebben we bewust gedaan, omdat ze de telefoon niet meer zelf kan bedienen. Ze krijgt het zelfs voor elkaar om hem helemaal te ontregelen.
En dus heb ik haar, voor de zoveelste keer, gezegd, dat ze als ze mij wil bellen, ze dat gewoon moet vragen aan een van de verzorgers.
RSS-feed
