34 - Opstandig

Vrijdag 18 april 2014
Leo rijdt vandaag met me naar tante Diny. Door de meniscusoperatie aan mijn rechterknie mag ik nog niet zelf autorijden. We denken erover tante Diny even mee de bossen in te nemen.
Ik bel voor we uit Veldhoven vertrekken even naar de Huiskamer en dan krijg ik te horen, dat tante Diny al de hele dag tegendraads is. Niets is goed. Ze zocht een schoen, terwijl ze allebei de schoenen aan had, ze dacht dat ze 3 benen had. Ze wilde haar vuile onderbroek niet uit doen, maar een schone eroverheen, want dat deed ze altijd.. En de verzorging mocht haar met niets helpen. Het was een groot drama, niets was goed en iedereen stopte haar maar weg en ze mocht geen eigen sleutel. Het ging volgens de verzorging zo al de hele dag.
Ik had van Riëtte vernomen, dat ze donderdags met Riëtte ook al zo nukkig was. Ze hadden al haar spullen verwisseld en haar kamer weggehaald en ergens anders neergezet.
We komen bij tant Diny aan en Corry is op bezoek.
We zitten gezellig te praten. Ze is wat opstandig en zegt ook tegen mij dat ze haar kamer hebben weggehaald, want daar stonden haar 2 bedden in. (Zou ze zich haar slaapkamer in het appartement herinneren)
Ik vraag haar waar de kamer dan weg is. Ze loopt met me naar buiten en ze wijst de kamer van de buurvrouw aan. Dat was haar kamer en nu hebben ze die weggehaald en zomaar iemand anders ingezet. En al haar spullen zijn verdwenen.
Ik heb even uitgelegd, dat de buurvrouw er al langer woont als tante Diny en dat dat dus echt niet haar kamer is. Dan wordt ze boos.
Ik praat erover heen en als Corry weg is, nemen we haar mee, weg van de Huiskamer.
We wandelen even door de bossen, daar geniet ze van en ze wordt rustiger.

We lopen langs een ven en door de bossen en tante DIny geniet van de lente kleuren en van de blaadjes aan de boom.

Een kunstwerk midden in de bossen, gemaakt door Hanneke Verhoeven... nee geen familie, trekt mijn aandacht en ik praat er met haar over.

Ik maak wat foto's en tante Diny staat erbij. Meestal kijkt ze wel met me mee... waar is ze met haar gedachten?
We nemen een portje met een hapje en gaan lekker op het terrasje zitten, in de zon.

Ze zit te genieten van de gehaktballetjes en het portje.
De rust is weergekeerd en er valt goed met haar te praten. Ze is heel helder

Ze zegt dat ze het erg vindt dat ze 's ochtends zo tegen de verzorging had gedaan en dat ze zal proberen om het niet meer te doen. Want ze doen toch ook zo hun best. (Hier komt ze ineens helemaal zelf mee)

Ik knuffel haar en zeg, dat het ook allemaal niet meevalt. Leo maakt een foto van ons en je ziet dat ze hier geniet.
Oh wat zou ik willen dat ze ook gewoon in de Huiskamer zo gelukkig zou zijn.

We wandelen terug naar de auto. Wat is het toch mooi in de Oisterwijkse bossen en vennen.

We gaan naar Meneer van Eijck en op de borden buiten zie ik staan, dat ze asperges op de menukaart hebben, nou daar heeft tante DIny wel zin in.
Terwijl we lekker eten, zegt ze: "Zo nu kun je ook zien, dat ik nog goed kan eten."
Ja, ze zit heerlijk te smullen.

We eindigen met een irish coffee, dat vond ze in Frankrijk altijd heerlijk om te maken als ik bij haar op visite kwam. Dan had ze altijd een fles Jameson achter het gordijn in de gang bewaard, speciaal voor die irish coffee.
Ze zit zichtbaar te genieten.
Het mopperen over van alles en nog wat hoort tot de verleden tijd en nu maar hopen dat ze doet wat ze beloofd heeft..... niet meer zoveel mopperen en niet zo nukkig zijn tegen de verzorging.
Wij hebben geprobeerd om haar gedachten eens even te verzetten.
Om 20 uur zijn we terug in de Huiskamer
Bij binnenkomst vraagt de verzorging van de avond hoe het is geweest. En tante Diny vertelt honderduit over hoe lekker ze gegeten heeft. En de verzorging zegt, dat ze op haar gewacht hebben met het lekkere drankje.
We brengen haar jas en tas naar de kamer en ik breng tante Diny naar de huiskamer. Ze loopt naar binnen, er zitten 3 dames een puzzel te maken en tante Diny zegt nog net niet: "Nanananana, ik ben lekker weggeweest en heb lekker gegeten!" Maar het was wel iets in die strekking.... de draak!
Ik geef haar een hele dikke kus en knuffel en zeg, dat het wel even kan duren voor ik er weer ben, want eerst moeten de hechtingen uit mijn knie.
Ze gaat in een stoel zitten en vind het prima dat ik ga.
De volgende dag hoor ik van Riëtte, dat ze weer nukkig en opstandig was naar de verzorging toe.
Tja..... het nieuwe van de Huiskamer is eraf. Wat zal ons nog te wachten staan.