36 - Storm

Vrijdag 9 mei 2014Omdat ik afgelopen maandag het MDO over tante Diny heb gehad en daar uit kwam dat tante Diny graag muziek luistert, zijn Leo en ik deze week bezig geweest om een cd speler te regelen, met hoofdtelefoon en cdtjes van André Rieu.
Zodat ze af en toe rustig of op haar kamer of in de huiskamer naar muziek kan luisteren.

Hieronder het resultaat. Gelukkig gaat de verzorging helpen, want ik denk niet dat ze de kleine knopjes nog onder de knie krijgt.
Ook ga ik vandaag met haar een andere hoofdtelefoon halen. Een over de oren.

Bij binnenkomst is het al meteen mis.
Ze herkent me niet, ook niet als ik haar omhels en mijn naam zeg. En dan ineens, ohja, maar dat wist ik wel, dat je zou komen.
Ze is mopperig. Ze wil wel even met me praten, want ze zit er wel mee.
Nou vertel het me maar....
Tante Diny: "Ik ga hier weg. Ik blijf hier niet langer. Kun jij met mij niet eens gaan kijken bij de Stroom."
(Een aantal jaren geleden, toen ze bij tante Roos logeerde, heeft ze daar bungalowtjes gezien, maar voor die komt ze zowiezo niet in aanmerking, ook niet als ze helemaal gezond zou zijn.)
Ik: "Hoezo, u bent toch net verhuisd. Misschien moet u het nog even aankijken, wennen is niet van de ene op de andere dag."
Tante Diny: "Nou aan jou kan ik het dus ook al niet vragen. Ik denk er al langer over en het is hier gewoon niet leuk. Ik heb al 2 keer gehad dat er iemand in mijn bed lag en dat er iemand in mijn kamer was geweest en nu mag ik ook al niet in mijn kast komen."
(Later blijkt, dat tante Diny degene is die steeds andere kamers binnenloopt, denkende dat het haar kamer is.)
En zo draaft ze door.
Ik wil even met haar rustig zitten en een kopje koffie drinken, maar ze is veel te opgewonden.
En dus ga ik met haar mee naar haar kamer om te kijken om welke kast het dan gaat.

"En ik ga mijn goede truitjes verzamelen en die leg ik hier neer." Ze laat een truitje zien, dat ze onder haar nachtkastje gelegd heeft. "Hier kan niemand erbij en zo leg ik mijn goede spulletjes daar bij."
Vervolgens doet ze een deur van haar kledingkast open. En ze zegt dat ze van de mensen daar niet aan deze kast mag komen.
Ik probeer uit te leggen, dat deze kast toch echt van haar is en dat ze haar spulletjes niet hoeft te verplaatsen. Het is hopeloos.
Ik krijg het verwijt, dat ik haar niet geloof. En probeer uit te leggen, dat de kast in de huiskamer die op slot is, dat die niet van haar is. En loop er met haar naartoe.
Ik ben een kwartier binnen en ik ben al bekaf.... toch heb ik me voorgenomen om het gezellig te maken en het gemopper te doorbreken.
Ik zeg:  "Kom tante Diny, ik heb een cadeautje,  dan kan u muziek luisteren."
Ik dring even tot haar door, pak de cd speler, zoek een stopcontact en zet de muziek aan.

Eerst staat de muziek te hard, dan is het geen mooie muziek.... de moed zakt me in de schoenen. Ik draai wat aan de knopjes en dan wordt ze rustig.... en ik ook.
Ineens is ze klaar. Ze vindt het niet gezellig dat iedereen voor haar komt en dat zij muziek gaat zitten luisteren. (We zaten even gezellig met Nellie en haar dochters aan de grote tafel.. en ik kon even mijn ei kwijt)
Ik neem haar mee om een goede hoofdtelefoon te gaan kopen.
We lopen naar haar kamer en ze loopt ipv rechtsaf, links de badkamer in.
Ik vraag: "Moet u eerst nog plassen?"
Tante Diny: "Nee, we moeten hier doorheen naar mijn kamer." (Ja, in het appartement grensde de badkamer aan de slaapkamer)
"En kijk hier deze kast die is van mij en daar mag ik ook al niet in komen. Nou daar moet ik dan eerst mijn spullen uithalen."
Ik zeg, kijkend naar de kast op de badkamer, die gevuld is met incontinentiemateriaal: "Dit is ook niet uw kast, dit is de kast van de verpleging of plast u al in uw broek, want hier liggen de wonderbroeken in."
Tante Diny: "Nou, dan haal ik er toch echt eerst mijn spullen uit, want dit is altijd mijn kast geweest."
Ik zeg: "Als u dat wilt, maar we gaan eerst een hoofdtelefoon halen, we waren op weg naar uw kamer voor uw jas"
En het is weer even doorbroken......
Als we naar buiten willen, hoost het en niet zo'n beetje.... en die storm die zit denk ik ook bij tante Diny in haar hoofd.....

We vinden een mooie witte hoofdtelefoon. In de winkel, weet ze niet wie ik ben. Ik maak me bekend en ze zegt: "oh, maar dat wist ik wel."
Onderweg naar het Grote Huis stoppen we voor een ijsje. Ik vraag aan haar of ze 1 of 2 bolletjes wil. Nou, ze vindt 2 bolletjes wel wat weinig. Ik vind 2 bolletjes wel genoeg.... wat een mega ijsje voor zo'n klein vrouwke.....haha

"Jij hebt 2 broers hé?" vraagt tante Diny.
"Nee, ik heb 1 broer en 1 zus, Jean-Albert en Hélène."
"Nee hoor, jij hebt geen zus. Wie is dan je moeder?"
"Mimmy en Albert, zijn mijn mama en papa. Ik ben van 'ons Mim'."
"Maar die hadden veel meer kinderen hoor. En daar ben jij toch niet van."
"Jawel, tante Diny, daarom woon ik ook in Veldhoven. Ik ben Anne-Marie."
De juf van de zaak waarschuwt dat er weer een fikse bui aankomt en we vertrekken naar het Grote Huis.

We zitten net in de auto en het begint weer.
Terug in Huiskamer 1 gaan we naar tante's kamer en daar zet ik het cdtje aan met de muziek. Tante in haar ruststoel even lekker naar de muziek luisteren. Het eerste wat ze wil weten, is hoe het apparaat werkt.
Ja, dat lukt dus niet..... "Nou, dan heb ik er niks aan."
"Jawel, tante DIny, want het is de bedoeling dat de verzorgers u hierbij gaan helpen, zodat u wel muziek kunt luisteren."

Even gaat ze helemaal op in de muziek.
Dan ineens zit ze aan haar kleren en moet de hoofdtelefoon af.

Ze heeft weer last van haar maag, maar ze wijst haar buik aan. Trekt shirt omhoog. Het zit te strak.
Ik ga naar haar toe, kijk, voel, maar er is niks te voelen.
Tja, dit komt iedere keer terug.
Ik doe haar trui goed, want ze laat hem gewoon omhoog geschoven zitten. Hoofdtelefoon weer op haar oren, maar niet goed. "Hij doet het niet, zit helemaal niet lekker."
Ik doe de hoofdtelefoon weer goed op haar oren. "Ja, nu wel."

Even de neus snuiten... de eeuwige zakdoek!

Tante Diny: "Is er ook beeld bij?" en ze wijst naar de tv op haar kamer. Ik leg uit, dat dit alleen een muziekplaatje is.Eindelijk wordt ze rustig en we zitten een 15 minuten zo in haar kamer. Ik in haar stoel en zij luistert en kijkt wat naar buiten.
De rust is even weergekeerd.
Er wordt op de deur geklopt en de verzorgende vraagt of tante komt eten.
De soep wordt anders koud en tante Diny houdt van hete soep. Ze staat op en loopt aan.... met hoofdtelefoon... klets daat gaat de cdspeler! Dat moet ze niet te vaak gaan doen.
Ze zit tegenwoordig aan tafel met Corrie en Bep. Bep heeft geen honger, wil niet eten. En zegt: "Ik weet niet waarom ik hier ben."
Corrie loopt wat rond te dralen, heeft haar soep al op.

Tante Diny begint aan haar soep, even word ik afgeleid en hopla, ze heeft haar koffie bij de soep gekieperd.... Jakkes
Ik vraag haar waarom ze dat gedaan heeft, zoiets zou echt nooit in haar opkomen en haar antwoord is: "De soep is te koud."
Ik doe een nieuwe kop soep in en ze wil weer haar koffie in de soep gieten.... ik was net op tijd. En ze lacht wat tegen me.
De verzorgende moet in Huiskamer 2 medicijnen uitdelen en gaat voor ze tante Diny haar medicijnen heeft gegeven.
En dus.... geen boterham, ze moet eerst haar medicijnen in haar oren en de pillen. (Ze bedoelt de oogdruppels.)
"En ik weet echt wel welke medicijnen ik moet hebben, ik slik ze al vanaf 1700."
Ik probeer uit te leggen, dat het niet erg is als ze eerst de boterham eet. Echt niet. Er volgen vervelende 10 minuten, maar ik kan toch niet weg als de dames allemaal onrustig zijn en de verzorgende er niet is.

Na een poosje mokken en mopperen zegt ze zelf, dat ze altijd eerst eet voor ze de medcijnen krijgt. En hopla ik spring er gelijk in en geef haar een boterham met kaas en daarna een snee ontbijtkoek. Ze haalt de kaas van het brood en doet het op de ontbijtkoek, maar ze eet.
En buiten hoost het weer en stormt het en onweert het... maar hier binnen in Huiskamer 1 doen de bewoners met het weer mee.....

Wanneer de verzorgende weer binnenkomt, loopt tante naar haar, wanneer ik haar daarop gewezen heb, en zegt in het frans: "J'ai besoin des médicaments pour le douleur de ..... et die heb ik nu nodig."
Tante krijgt haar medicijnen. Daarna is het even goed, maar dan zegt ze weer dat de verzorging haar nooit de oogdruppels geven en dat ze een andere pil niet heeft gehad. "Tante, misschien hebt u die vanochtend gehad bij het ontbijt".
"Oh, ja dat kan wel", antwoordt ze, "Maar die oogdruppels, daar rommelen ze maar wat mee, die krijg ik nooit!"
Ik zeg haar dat ze er gewoon steeds naar moet vragen. Maar dat ze vanavond echt nog komen, wanneer ze gaat slapen.
"Ja, wanneer ze komt, dan neemt ze me mee en gaan we ergens anders eten. Niet hier. Ja, dat doet ze iedere keer."
"Wie tante Diny?"
"Nou, Anne-Marie, die neemt me dan mee, dan hoef ik hier niet te eten."
"Ik ben Anne-Marie, tante Diny, en vandaag maken we het hier gezellig, eten we hier een soepje en een boterham, dat is ook  leuk."
"Oh, ja maar dat wist ik wel."
Ik heb tante Diny voor de tv gezet en daarna me even bekommerd om Bep, die toch gegeten heeft. Corrie, die in tranen is, dat ik naar huis ga, want dat wil ze ook en anders wil ze door een raam klimmen en daar buiten onder een auto lopen....
Ik ben blij als de verzorgende terug is.... wat een middag. maar als de dames zo verdrietig en opstandig zijn, dan kan ik ze toch niet alleen laten.
Ik ga het stormt niet meer, de zon schijnt zelfs, maar wat was het een turbulente middag.
En tante Diny, die laat ik zo achter en als ze zo kijkt, dan is ze opstandig en nergens mee eens.
Wat is het toch een kloteziekte, Alzheimer......