45 - Kledingkast

Maandag 8 september 2014
Vanmiddag ga ik naar tante Diny. Eens kijken hoe het met haar is.
Ik kom de Huiskamer binnen en ze staat me al op te wachten met de verzorgende (die had me buiten al gezien).
Ze is blij me te zien. En ik zeg: "Kom het is mooi weer, we gaan de bossen in en een kopje koffie drinken."

Dus even naar haar kamer, waar we haar jas, stok en tas gaan halen.
Daar gaat ze in een stoel zitten en verzucht: "Ik zit hier maar, ik kan niks doen, ik zie niemand van de familie, ze zitten in mijn spullen te rommelen en nu ben ik ook mijn kleine tas kwijt.
(Van Riëtte hoor ik, dat zij steeds als ze bij tante Diny komt, hetzelfde te horen krijgt.)
Tante Diny: "Ik ga hier weg, ik ga weer zo leven als toen. Let maar op, dat kan ik wel, als ik weer een paar weken op mezelf ben. Ik ga toch zoeken naar eenhuisje.....
(Later hoor ik van Riëtte, dat tante Diny haar in vertrouwen heeft verteld, dat ze daar weggaat en dat ze een huisje gaat zoeken. Maar dit mag Riëtte tegen niemand vertellen....)

Als ik haar zo zie zitten, heb ik met haar te doen. De klok staat stil....
Ja, de tijd staat voor haar ook stil, denk ik zo.
Ik laat haar even haar verhaal doen en zeg ja en ga er een beetje in met haar mee.
Maar we zouden koffie gaan drinken, dus ik doorbreek met de woorden: "we kwamen naar uw kamer voor uw jas en uw tas, omdat we koffie gaan drinken in de bossen.
Ze staat op en begint in haar kledingkast te rommelen, want ze is een kleine tas kwijt, die waar ze boodschappen meedeed, die had ze en toen was hij weer weg. "Ze pakken hier alles zo maar af."

Ze gooit de kastdeuren open en ik wil haar helpen, maar dat mag niet. Dus ik ga zitten, pak mijn camera en fotografeer....

Wat ze toch allemaal aan het doen is.....
Ze praat maar het is zo onsamenhangend. Heeft het over haar kleren, gooit een shirt over haar schouder, dan legt ze het weer terug en gaat naar het andere gedeelte van de kast.
Ik dacht dat ze een tas ging zoeken.

Zoeken tussen de jasje, dan ineens gaat ze naar de onderste plank.

Uit de kast pakt ze een stapeltje kleding, een broek en een kussensloop.
En ze begint een heel verhaal over de broek, die zo fijn zin en die ze zo graag aan heeft en waarvan iedereen zegt hoe geweldig het staat: "Er zit ook een jasje bij!"
Ze kijkt eens naar haar rok, legt de kussensloop weer op de broek en draait zich weer om naar de kast.

Ik denk, ze legt alles weer terug in de kast, maar nee hoor, de broek komt er weer uit en ze laat weer aan me zien, hoe mooi die broek is en hoe fijn hij zit en dat iedereen vindt dat ze er zo mooi uitziet als ze die broek aan heeft.
Ik laat haar maar rommelen, zeg af en toe "ja" en wacht gewoon af, tot ze zover is om koffie te gaan drinken....

Ineens gaan de kastdeuren dicht.

Ze gaat voor me staan: "Wat gaan we nu doen?"
Ik zeg: "We gaan uw tas, stok en jas pakken en dan gaan we naar de bossen. Een stukje lopen en dan koffie drinken."

"Oh, ja gezellig, dan ga ik eens kijken waar mijn kleine tas is, want die had ik gevonden en nu is hij weer weg. Ze hebben hem weggepakt."
Ik sta op en ga nu toch helpen, met de jas, de tas en de stok, anders komen we nooit in de bossen en het is te mooi weer om in de Huiskamer koffie te drinken.

Simpel tas pakken is er ook niet bij.... hij wordt weer leeggeruimd en ingeruimd. Op zoek naar....
Geen idee, maar ze laat me weer haar paspoort zien, die moet ze hebben.
BIj elkaar heeft het zeker een half uur geduurd voor we onderweg zijn naar de bossen. Het is heerlijk en ze geniet zichtbaar van de buitenlucht, de bomen en de koffie.... waar ze zomaar weer suiker in doet!

Een heerlijk kopje cappucino.
We wandelen op ons gemak terug naar de auto. En ze heeft goede zin.
En dus maken we een selfie, van onze voeten en van onszelf. Ze heeft er enorm schik in.
De middag toch positief kunnen afsluiten.