47 - Breien

Maandag 6 oktober 2014
Vandaag ga ik naar tante Diny met mijn breipennen maat 10.
Ik ga eens kijken of het me lukt om haar aan het breien te krijgen. Ze is al met haar handen bezig zolang ze leeft volgens mij. Tante Diny kan heel goed breien, haken, naaien en vooral Quilten... ofwel Patchwork.
Helaas kan dat laatste niet meer door haar slechtziendheid, maar breien ging tot voor kort nog wel. Met dikke pennen en dik garen had ze een kussen bebreid. Het moest wel vaak bekeken worden, want als ze een steek laat vallen, kan ze dat zelf niet meer herstellen.
Ze is begonnen, ergens in december 2013, met het breien van vierkantjes om daarna tot een deken te maken. Ze heeft er 2 klaar geloof ik.
Nu zegt ze steeds, dat haar ogen zo moe zijn...
Ik denk 2 dingen, het kan een smoes zijn omdat ze volgens mij zelfs geblinddoekt kan breien, of ze kan gewoon echt niet meer breien....
We zullen het vandaag zien.
Wanneer ik binnenkom, omhelst ze me en zegt dat het zolang geleden is, dat ik geweest ben. Ik zeg, vorige week was ik er nog en weet je nog wat we toen afgesproken hebben en laat haar mijn breipennen zien.
"Ja, we gaan breien," zegt ze.
En dus pak ik koffie en thee.....???
Thee voor tante Diny? "Ja", zegt de verzorgende, "Je tante heeft zelf uitgevonden, dat ze met thee drinken minder last heeft van haar maag."
Dat is mooi!
We gaan naar haar kamer, daar is het rustiger en wordt tante Diny niet afgeleid door de andere bewoonsters.

De mand met het breiwerk wordt te voorschijn gehaald.
Er liggen tijdschriften op, waarvan ze zegt, dat ze van haar zijn. Maar ik weet dat ze ze meeneemt uit de huiskamer.
Ik kies de witte bol en begin terwijl we zo lekker zitten de steken op de pen te zetten en langzaam maar zeker probeer ik haar "warm" te maken om met me mee te gaan breien.
"Nee", zegt ze, "Ik moet wachten op ons Cor, want die kan voor mij zeggen, wat ik moet breien."
(Ze bedoelt haar zus Roos en ze heeft het over een patroon.)
Ik zeg, dat het vierkantjes breien is en dat ik haar daar bij kan helpen.
Ze pakt haar breiwerk niet in haar hand... ze drinkt koffie.

Totaal geen interesse in wat ik aan  het doen ben.
Ik praat over het breiwerk en laat haar zien, wat ik al gebreid heb.

Ze geeft me mijn breiwerk terug en zegt dat ik mooi regelmatig brei en dat ik zo door moet gaan.
"Nee", zeg ik, "Je zou toch samen met me breien, zodat we samen een deken kunnen maken."
"Dat gaat niet, want dan moet ik steeds op ons Cor wachten als er iets fout is."
Ik brei nog een pen en zeg dan....
"Tante Diny, kunt u niet meer breien?"
"Jawel, dat kan ik wel, maar mijn ogen ..." en ze wrijft weer over haar ogen.
"En als ik u help."

Ze pakt het breiwerk waar zij aan gewerkt heeft en bekijkt het eens goed.
Ik vraag haar of ik haar even zal helpen hoe ze de breipennen vast moet houden.
Nou, dat wil ze wel.....
En dus help ik haar, helaas heb ik hier geen foto van kunnen maken. Maar ik geef haar de pennen in haar handen en dan zegt ze: "Ja, nu kan ik het wel!"
En ze trekt haar jasje uit.

En zo begint ze vol overgave te breien. De pennen tikken weer en je ziet aan haar gezicht dat ze geconcentreerd aan de slag gaat.
Ik stop even met breien en maak een paar foto's, want misschien is dit wel de laatste keer dat ze breit of heb ik toch voor een ommekeer gezorgd. Duidelijk is, dat ze wel kan breien.

Ik zie dat ze de rechterpen heel anders vasthoudt als ik. Maar mooi zoals ze bezig is, ik geniet ervan.

Haar handen hard aan het werk, tot dat.....
Ineens denkt ze dat ze een steek heeft laten vallen.
"Zie je wel, nu moet eerst ons Cor komen, want nu is het fout", zegt tante Diny.
Ik zeg haar dat ik haar ook kan helpen, laat maar eens zien. Ze heeft geen steek laten vallen, het is gewoon de draad tussen twee steken.
Maar nee, het is over en uit. Ze maakt de pen nog af en blijft zeggen, dat alleen ons Cor dat kan doen, maar die komt nooit.

De bol wol wordt opgerold, het breiwerk wordt opgerold. Ze is er duidelijk klaar mee. Dan pakt ze het groene vierkant wat al af is. Ik probeer nog eens uit te leggen, dat dat 1 vierkant is en dat we zo meer vierkanten kunnen maken en dan samen worden ze een deken.
"Nee, dat kan alleen ons Cor!", zegt ze gedecideerd.
Ze rolt het breiwerk weer af, pakt de uiteinden van de breipen en draait de breipen, het breiwerk blijft zo hangen.
"Dan heb je goed gebreid", zegt ze, "niet te strak, dan kan je de breipen ronddraaien."

We ruimen samen het breiwerk op, het mijne komt bovenop. Ik denk dat we dit niet vaak zullen doen. Zolang in het hoofd van tante Diny zit, dat "ons Cor" de enige is die haar kan helpen met het breien, hoef ik het niet te proberen.
Jammer vind ik dit, want ik had haar zo graag geholpen met een activiteit. Een bezigheid, iets om handen hebben, vooral iets wat ze heel graag deed en doet.
Voor ze het breiwerk in de mand legt, maak ik nog een foto. Eentje die me als ik hem bekijk erg aan het hart gaat..... de handen die zoveel breiwerken en handwerken en patchworkkleden en zo gemaakt hebben... die handen staan nu stil...

We gaan naar de huiskamer, ik merk dat tante Diny erg moe is.
We zitten even naast elkaar, drinken wat, maar ze dwaalt af met haar gedachten en een paar keer vraagt ze me wie ik ben.
Ik zet haar in een luie stoel en voor ik het weet, doezelt ze weg. Ja, het heeft toch veel van haar gevergd, dat breien...