50 - Franse Visite

Maandag 5 januari 2015.

Het weekend voor deze datum kreeg ik een mailtje van Audrey, de dochter van Sylvie, die de dochter is van Louis, de overleden man van tante Diny.
Audrey is voor tante Diny, zoveel als een kleindochter maar kan zijn. Audrey is jarenlang samen met haar broer, weken bij tante Diny en ome Louis op vakantie geweest in het prachtige gebied van Lac de Vassivière.
Ze schrijft me dat ze Diny graag wil zien, ze heeft haar aan de telefoon gehad en ze herkende haar en sprak Frans. Nu is ze op vakantie in Noord-Frankrijk en wil Diny graag een kus geven en haar dochter Cherline, van bijna 1 jaar, aan Diny laten zien. En of ik daar bij wil zijn. Ik spreek vrij redelijk frans.
Eerst heb ik geprobeerd haar tegen te houden, een reis van heen 2 1/2 tot 3 uur en weer terug, terwijl tante Diny haar hoogstwaarschijnlijk niet herkent, is misschien wel wat veel voor haar, haar man Ludovic en de kleine Cherline.
Maar ze houdt vol, al ziet ze Diny maar 10 minuten ze wil haar graag bezoeken en dat vind ik zeer bewonderenswaardig en dus regel ik, dat we op maandagmiddag 15.00 uur bij tante Diny terecht kunnen.

De eerste ontmoeting tussen tante Diny, Audrey en Cherline. Ja kleine kinderen verrichten wonderen.
Voor ze komen ben ik al bij tante Diny en bereid haar voor op het bezoek.
"Audrey komt dadelijk op visite, tante Diny. Weet u nog wie dat is?"
"Ja, de naam die zegt me wel iets. Die ken ik wel."
"Audrey is de dochter van Sylvie, de dochter van uw man Louis," leg ik uit.
"Ja, dat kan wel..."
Dan..... "Maar waar moet ze dan slapen? En we moeten nog boodschappen doen, voor het eten."
Ik zeg haar dat dat allemaal al geregeld is.
Dat zit er dan toch nog steeds in. Wanneer iemand bij tante Diny in Frankrijk op vakantie ging, bleef je altijd slapen of op zijn minst eten, want je moest best ver rijden naar haar toe.
Dit is toch blijven hangen.

De eerste ontmoeting, wat afwachtend van tante Diny en van Cherlline.
Even een elkaar aftasten...
Ik vraag me dan altijd af, wat ziet tante Diny, ze heeft maar weinig zicht en zegt altijd dat ze het gezicht wel ziet, de contour en de haren, maar de ogen, de mond en de neus niet. Ze ziet niet wie het is, dat moet ze aan de stem horen.

Audrey geniet zichtbaar om Diny weer eens te zien. En dat doet me zo goed.
Ja, het is goed dat ze hier is.
Cherline verplaatst haar aandacht naar de dame aan het hoofd van de tafel en tante Diny zegt: "Ga maar naar je oma toe."
Ik zeg: "Tante Diny, Cherline is uw (stief) achterkleinkind, dus u bent de oma. Audrey is uw kleinkind, de kleindochter van uw man Louis."
Ze kijkt me in verwarring aan.
Gelukkig leidt Cherline tante Diny af.

We gaan naar de kamer van tante Diny, waar veel foto's staan, onderandere de foto van de moeder van Louis. Die neemt Audrey in de hand en laat die aan Cherline zien.
Tante Diny kijkt toe..... tot nu heeft ze nog geen woord frans gesproken.
Ik vraag haar om in het frans te antwoorden.
Ze kijkt me verward aan: "Dat kan ik toch niet, het is hier veel te druk." En ze wijst naar haar hoofd.
Ach wat heb ik met haar te doen en dus ben ik een uur lang de tolk, van Nederlands naar Frans, van Frans naar Nederlands......

We babbelen wat over koetjes en kalfjes, maar tante Diny begrijpt de gesprekken niet. Ook niet als ik het vertaal.
Na minder dan een half uur zie ik het al... de rode blosjes op haar wangen en die zijn deze keer niet van de port, maar van de inspanning.
Ik zie gewoon dat ze moe wordt.
Toch even Cherline op schoot. Wat een heerlijk lief vrolijk meisje en nee helemaal niet eenkennig.
Hier zie ik tante Diny genieten!

Cherline kruipt wat rond op de grond en tante Diny maakt zich zorgen dat ze zich ergens aan stoot. Audrey tilt haar op en geeft haar aan tante Diny.
"Oeh, ze is zwaar,"en ze geeft haar terug. Je ziet de inspanning op haar gezicht.
En dan is ze klaar. Ze zoekt haar tas en stok en wil gaan.
Ik zeg haar, dat ik nog graag een foto wil maken van haar met Audrey en Cherline.
"Ja, dat doen we", zegt ze, "Zodra ze hier is."
"Maar tante Diny, Audrey is er al en Cherline ook, dus we kunnen de foto nu wel maken."
"Oh..... Ja, dat is dan wel goed."

Er is bijna een uur verstreken en tante Diny heeft nog geen woord frans gesproken. Zo jammer.
Maar aan Audrey zie ik dat ze blij is dat ze Diny weer gezien heeft. Ze heeft er ruim 2 en half uur over gedaan om hier te komen en moet die hele weg weer terug naar Noord-Frankrijk onder Duinkerken.

Het afscheid is intens en Louis kijkt via de foto mee....
Ja, ik kan me voorstellen, dat het misschien wel de laatste keer is.

Samen met tante Diny zwaai ik Audrey, Ludovic en Cherline uit.

Het was een bijzondere middag. Tante is gesloopt, ze klaagt over haar benen, want ze heeft zoveel gelopen....??? (Van de huiskamer naar het restaurant en terug..... 100 meter....)

Ik breng haar even naar de rust van haar slaapkamer. Even rustig zitten op de lekkere stoeltjes, maar ze zit op het puntje, niks niet rustig.
Wat gaat er in haar om? Je ziet dat het bezoek haar uitgeput heeft.
"Heb je het leuk gevonden, dat Audrey met Cherline bij u op visite was?" vraag ik haar.
"Ja hoor, maar de volgende keer moeten ze komen wanneer ik er ook ben....