52 - Mary Jane

Nog steeds maandag 9 februari 2015
Van het koffiedrinken in de Hermitage breng ik tante Diny naar Het Grote Huis.
"Naar huis", zoals ze zelf zegt.
En daar ben ik blij mee, dat betekent, dat het in de Huiskamer voor haar toch als een beetje thuis voelt.
We komen binnen en Mary Jane, de verzorgende wacht haar al op.
"Heb je het fijn gehad, Diny?" vraagt ze.
"Jazeker", zegt tante Diny en ze lacht. Een goed begin.
We gaan naar haar kamer, om haar jas en tas weg te bergen en gaan dan naar de huiskamer. Tante Diny is moe en gaat even lekker in een stoel zitten.
Mary Jane bespreekt wat met me over de fysieke en geestelijke gezondheid van mijn tante. Ook zij maakt zich zorgen om haar. Dat is heel fijn om te weten.
Ze heeft zelfs de psycholoog gevraagd of die wat handvatten kan aanreiken, omdat tante zo boos kan zijn en omdat ze zich niet wil laten helpen met aankleden.  Vooral afgelopen week (natuurlijk was ze ziek en meer in de war) toen ze bijna in haar blootje de huiskamer binnenkwam, terwijl er familie van andere bewoners aanwezig waren en tante Diny er niets van wilde weten, dat dat niet kon en ook niet terug naar haar kamer wilde. Dat deed Mary Jane veel verdriet.
Ze vraagt me ook of me opgevallen is, dat tante Diny slechter hoort. En ja, dat was me zeker opgevallen en ik vertel dat ze nog klammig is, rode wangetjes, snel moe en Mary Jane belooft haar in de gaten te houden. En ze schrijft het allemaal op voor donderdag.
Ze zegt ook tegen tante Diny, dat ze zorgt dat de arts donderdag eens goed naar haar kijkt.
Het is wat druk in de Huiskamer en omdat Mary Jane met een bewoonster bezig is, help ik met tafel dekken.
Tante Diny eet haar soep en gelukkig gaat die helemaal op.
Ik laat haar een beetje en zit tegenover haar aan tafel.
Op advies van Mary Jane maak ik een boterham met aardbeienjam in 8 stukken. Ze raakt blijkbaar in de war als ze mag kiezen en als ze zelf haar boterham maakt.
Ik zet het voor haar neer.

Het begint goed, ze pakt haar servet, en dan.... niets.....

Ze raakt haar brood niet aan. Wil er ook niet naar kijken.
Mary Jane vraagt me of ik eens met haar wil praten, want misschien dat ik als haar nichtje het wel voor elkaar krijgt om haar te laten eten.
Momenteel wordt er slecht gegeten door de dames van Huiskamer 1. Is ook niet zo gek met al die zieken, maar toch, alles wat er in gaat daar wordt je beter van.

"Tante Diny, ik ben het Anne-Marie. Wilt u niet uw boterhammetje eten, anders word u niet beter. Zal ik u helpen met de boterham?"
"Ben jij Anne-Marie? Nee, die ben jij niet."
"Jawel hoor en ik wil heel graag weer met u gaan wandelen, maar dan is het wel de bedoeling dat u aansterkt en lekker de boterham opeet."
Ze wordt wat kribbig. En ze duwt haar bord weg.... oké, dat was dus geen goed begin....
Mary Jane komt naar haar toe, gaat naast haar zitten en legt een arm om haar heen.

Liefdevol praat ze op tante Diny in. Ik voel me een buitenstaander, een toekijker, die ongelooflijk veel respect voor Mary Jane heeft. Wat doet ze dit goed zeg....
Tante Diny blijft erbij, ze wil toch niet eten.
Of ze iets anders wil?
"Nee, laat zo maar staan. Doe ik dadelijk wel."

Ze probeert tante nog even over te halen. Prikt een stukje brood aan de vork.....

Tante Diny's gezicht betrekt en ze schuift boos de stoel achteruit. Dit gebaar ken ik, nu wordt ze boos. Zo loopt ze ook wel eens weg van tafel.

"Ik kan toch zo niet eten!" zegt ze en ze wrijft over haar buik.
Het is weer zover, ze heeft last van haar buik. Daar heb ik haar de hele middag nog niet over gehoord. Mary Jane blijft geduldig en liefdevol en praat met haar. Ze wrijft ook over haar buik.
Tante Diny trekt een vies gezich naar de boterham. Die wil ze duidelijk nog steeds niet.

Maar wonder boven wonder krijgt Mary Jane het voor elkaar. 1 stukje brood eet ze op, maar ze duwt de rest weg. Dit is wel genoeg.

"Ik prik nog 1 stukje brood aan de vork en dan kijkt u maar of u dat nog wilt eten," zegt Mary Jane. Je ziet al tante Diny's gezicht dat het daar bij zal blijven.
Mary Jane gaat nog even bij de andere dames zitten en tante zit tegenover mij. Ik mag het bordje met het brood niet wegdoen van haar. En ze blijft gewoon zitten.
Zou ze nog in de gaten hebben, dat ik er ben? Dat ik Anne-Marie ben?
Dat ik foto's maak, heeft ze niet in de gaten.
Ze pakt zelf nog 1 stukje brood.

En daar zit ze dan, af en toe met haar ogen dicht. Het is een vermoeiende middag geworden voor haar. En ik hoop, dat ze in het moment genoten heeft.
Wat heb ik met haar te doen.
Ja, zoals ik deze week las bij Alzheimer Nederland: "Ze is niet dement, ze heeft dementie."

Aan de andere kant naast haar staat Mary Jane.
Die geeft tante Diny spontaan een knuffel en je ziet, dat tante Diny er van geniet. Wat een heerlijk moment om dit te zien. Ondanks dat ze er alleen voor staat met 6 bewoners, waarvan de helft zo'n beetje ziek of onderwege is, maakt ze even tijd voor een knuffel met tante Diny, die dat zo hard nodig heeft!
Het zijn geen top-foto's, het ging te snel en het was er donker, maar toch, de uitdrukking op het gezicht van tante Diny is voor mij ongelooflijk waardevol!
Wat ben ik blij, dat ik dit heb mee mogen maken en dat naast de verzorging, toch met de bewoners geknuffeld en gepraat wordt.
Dit is zo belangrijk!
Ja, hiervoor neem ik graag mijn camera mee naar Huiskamer 1 en ben ik ontzettend blij, dat er verzorgsters zijn zoals Mary Jane.