53 - Patchwork

Maandag 6 april 2015
Het is 2e Paasdag en ik heb me voorgenomen vandaag naar tante Diny te gaan. Ik ben er een poosje niet geweest, omdat of zij of ik ziek was. Of als ik ging mijn camera niet bij me.
Vandaag heb ik een afspraak gemaakt met mijn nicht Maria.
Zij kan net als tante Diny erg goed patchworken of quilten. En samen konden ze daar veel over praten, tot tante Diny, haar gezichtsvermogen verloor.
Maria heeft voor tante Diny een onafgemaakt stuk patchwork, die dan in haar geluksdoosje kan.
Ik haal tante Diny op, ze is prachtig aangekleed, met haar nieuwe broek, bloesje en jasje. Gelukkig zei Rowan, want net nadat ik gebeld had dat ik zou komen, begon ze aan haar kleding te fröniken, een teken dat het niet lekker zit of zo en dan gaat ze zich omkleden.
Ik leg tante Diny uit, dat we thee gaan drinken bij Maria. En ze kijkt me eens bedenkelijk aan.
Ik leg haar uit wie Maria is.
We rijden naar haar toe en tante Diny verward Maria met Wini een ander nichtje van mij, die ook in dezelfde wijk gewoond heeft, maar nu verhuisd is.
Als we voor de deur staan, kent ze het niet, terwijl ze vaak bij Maria is geweest.

Een lachende tante Diny, oh hoe heerlijk vind ik het als ze zich zo even laat gaan. Ze probeert hier de quilt op te vouwen

Langzaam komt het besef en ik denk dat ze Maria toch even herkent heeft.
Maria zet een kopje thee voor ons en haalt de quilt die niet af is tevoorschijn. Tante Diny vindt het prachtig en kijkt er eens goed naar. Het contrast, de duidelijke kleuren, dat kan tante goed zien.
Ze vertelt hele verhalen, maar Maria en ik kijken elkaar regelmatig aan en moeten af en toe ook erg lachen. Het hele verhaal is geen touw aan vast te knopen!

Ze bekijkt het werk eens kritisch en aan alle kanten. Ook tegen mij heeft ze het over het patchwork, maar dit monnikenwerk, laat ik mooi aan anderen over.
Alhoewel ik dus een schitterend sprei met sterren, gemaakt door tante Diny op mijn bed heb liggen!

Even goed de rand bekijken. Ze praat en praat... oh heerlijk om haar weer eens zo te zien.

Ze probeert de quilt op te vouwen. Ik kijk en verbaas me over de onkunde. Terwijl ze altijd in de textiel heeft gezeten. Altijd gewerkt in lingerie en kledingzaken, waar opvouwen een tweede natuur is.... tante is het verleerd......
Ze legt de quilt op haar schoot en zegt dat ik eens goed moet kijken en verder is alles weer onsamenhangend. Maar ze geniet en dat vinden Maria en ik alleen maar leuk.

Maria laat haar laatste quilt zien, Robin's Nest. Ze heeft er 2 jaar aangewerkt en ik vind hem fantastisch. We zijn zeer benieuwd naar de reactie van tante Diny
In eerste instantie geen reactie, hoe hard ik ook oh en ah roep. Pas als Maria hem echt zowat onder haar neus "duwt", reageert ze. Ik vind het maar raar.
Ze is niet zo enthousiast als over de vorige quilt, terwijl deze vele vele malen mooier is. Wat een werk, en wat is die mooi!

Eindelijk komt tante Diny los en begint te vertellen. Maria laat de verschillende technieken zien. Het doet tante Diny wel wat, maar ze kan het niet meer uiten.
En toch zie je dat dit patchwork, zoals zij het altijd noemde, iets bekends bij haar losmaakt.

"Je moet het zo doen en zo doen", en ze wrijft over de quilt. Maar wat je zo moet doen? Geen idee.

En dan onder het vertellen, gaat ze de quilt weer opvouwen.
En weer weet ze niet hoe ze dat het beste kan doen....
Je ziet haar denken.

Dan de eeuwige zakdoek, ze wil hem in haar zak van de broek stoppen, maar Maria vindt de jaszak een beter idee en vraagt tante Diny of ze haar mag helpen.

Ze praat met Maria, wrijft over haar benen, trekt haar broekspijp omhoog en wijst iets aan aan haar handen. Maar waar het nu precies overgaat, geen idee, maar je ziet dat ze geniet van de 1 op 1 aandacht die ze krijgt en dat Maria naar haar luistert. Dat is heel belangrijk voor tante Diny, laten weten, dat je naar haar luistert, ook al is het zo onsamenhangend wat ze vertelt en komt ze vaak niet op de woorden.
Halverwege een zin, gaat ze over op een ander onderwerp omdat ze het woord niet meer kent.

Dan na ongeveer anderhalf uur, zie je tante Diny in zichzelf keren. Ik zie aan haar dat ze moe wordt en vraag haar of we zullen gaan.
Ja, dat wil ze wel.
Maar omdat ze zo'n goede dag heeft, besluit ik met haar nog een beetje door de bossen te rijden en iets te gaan eten bij Klein Speijk. Een schot in de roos. Ze geniet.

Aan de andere kant van onze tafel, buiten dus, zit een jonger stel met een zwarte labrador pup. Die af en toe komt kijken bij het raam. En tante Diny reageert daar op.
Wanneer ze weggaan, nemen ze nog even afscheid van tante Diny.
Het was een fijne middag.