55 - Jewel

26 april 2015
Ik neem vandaag Jewel mee naar tante Diny.
Ze vindt hondjes altijd leuk, dieren in het algemeen. Maar met mijn oude hondje Xena, die ze steevast Skiena noemde had ze ook veel op. Die mocht altijd mee op vakantie naar tante Diny. En dat vond ze ook altijd erg leuk.

En dus had ik me voorgenomen om met tante Diny en Jewel een stukje de bossen in te gaan. Maar dat plan moest ik bijstellen.
Met tante Diny gaat het niet zo goed, ze wil haar medicijnen niet innemen. Haar bloedverdunners en plastabletten niet. En dat is niet goed voor haar. Ze is hartpatiënte, heeft een pacemaker en een lekkende hartklep. Bij de laatste controle bleek, dat haar hart erg achteruit aan het gaan is. Doordat ze geen medicijnen inneemt, houdt haar lichaam vocht vast. Ze kan haar goede schoenen niet meer aan en daarom heeft ze van die pantoffels. Ook worden haar enkels dik en is ze erg gauw moe als ze een stukje moet lopen.
En daarom maar een stukje toeren met de auto, dat vindt ze altijd leuk. Ze is graag in de bossen.
In de auto heeft ze een heel verhaal over een bos en toen het nog anders was en als ze zo liep, dan liep ze langs een huis.
Omdat ik vaak bij haar in Frankrijk was en haar iedere week aan de telefoon had, toen ze in Frankrijk woonde, wist ik dat ze het over de wandeling had die ze bijna dagelijks maakte.
Vertrek bij haar huis, de heuvel af naar beneden, naar het strandje, over het strand, langs het meer naar hotel Golf du Limousin, omhoog naar het gehucht Auphelle en dan de steile klim naar de straat van het Lottissement waar ze woonde.
En dat zei ik dus. Ze kijkt me bedenkelijk aan: "Ja, ik denk het wel, wat zijn de bomen toch mooi, ze zijn nog nooit zo mooi geweest."

Tante Diny is niet in haar normale doen. De verhalen zijn niet te volgen en ze kan zichzelf ook niet volgen. Ze begint een zin, maar maakt hem niet af.
We stoppen bij de Reebok, een restaurant in de bossen, dat ik nog niet kende. Maar de mensen daar kennen tante Diny wel. Ze is hier wel eens met iemand van Catharinenberg geweest.

Ik parkeer de auto en we wandelen naar binnen. Ze is kortademig, benauwd en erg moe als we aan een tafeltje gaan zitten. Gelukkig is het niet druk.
En heb ik Jewel bij me, die tante Diny even afleidt.

Cappucino en een appeltaart. Ja dat is lekker, maar ik bestel maar 1 stuk appeltaart.
Ze weet niet wat ze ermee moet. Ze knoeit en knoeit.
En stopt geen hap in haar mond.
Jammer van de lekker appeltaart.

Ze veegt haar mond en handen af aan een servet, die ik uit haar tas gehaald heb. En daar gaat ze weer. Vouwen. En uiteindelijk begint ze ook aan haar jas.
Daar is ze een hele poos mee bezig. Ik laat haar maar doen.
Ze zegt niet veel en ik laat het maar zo. Ik merk dat ze moe is.

Plotseling kijkt ze op, en zegt: "Ik zou willen, dat ik eens een keer nou jou toe kon. Daar kom ik al lang niet meer, ik ga er nooit eens uit. Neem je me mee?"
En dan kijkt ze naar de tafel en is stil.
Ik ben even met stomheid geslagen. Een brok in mijn keel.
"Ja, tante Diny, als het weer eens mooi weer is, kom ik je halen en dan ga je met mij mee, naar mijn huis in Veldhoven. Want ik ben Anne-Marie."
"Oh, ben jij Anne-Marie, ik wist niet dat jij er was?", zegt ze.
Ik reken af en ga met tante Diny en Jewel terug naar Catharinenberg.

Ze gaat lekker in een stoel zitten en wil Jewel op schoot. Van mij mag het.
Dan zegt ze: "Ik ben alles kwijt."
En bij mij valt het kwartje. Ze zegt dit wel vaker en ik begin me te realiseren, dat ze bedoelt dat ze in haar hoofd van alles kwijt raakt, niet zozeer haar spullen.
Ze begint te huilen en ik leg mijn camera weg, zet Jewel op de grond en pak haar eens stevig vast.
Ze weet niet goed waarom ze huilt. Maar ik troost haar en als ze wat gekalmeerd is, zet ik haar aan tafel, bij de andere dames.
Heidi, de verzorgende, is druk bezig met tafel dekken en tante Diny zegt haar, dat ze haar een knuffel wil geven. Dat laat Heidi zich geen 2 keer zeggen. Ze loopt naar tante Diny, omarmt haar en tante Diny zegt: "Het is nat bij mijn ogen, maar dat komt van binnenuit."
Ik heb een brok in mijn keel.
Wat vind ik het jammer, dat ik hier geen foto van gemaakt heb. Maar het moment is in mijn geheugen gegrift.....