56 - Plotseling

Donderdag 21 mei 2015 om 20.45 uur is tante Diny rustig overleden, in het bijzijn van Riëtte, Maartje en Ria, een van de verzorgsters van Huiskamer 1.

Ik had nog een paar blogs liggen, maar die bundel ik nu in 1 blog.... het blog waarin ik langzaam maar zeker afscheid neem van mijn tante.

Maandag 4 mei 2015
Ik ga tante DIny ophalen om samen een kopje koffie te gaan drinken bij Kleijn Speijck.

De laatste tijd vindt tante Diny troost bij de poppen. Voor haar zijn het echte kinderen. Deze poppen lagen te slapen in een stoel, maar ze kon ze toch niet alleen laten, de "kleintjes" moeten mee.
Gelukkig weet Ria haar te overtuigen, dat de "kleintjes" slaap nodig hebben en dat zij er goed op past tot tante Diny terug is.

We zitten lekker in het zonnetje, wat niet al te fel schijnt en tante Diny valt steeds in slaap.
Telkens zegt ze ook, dat de koffie niet smaakt. Pas toen ik er suiker in had gedaan, dronk ze de koude koffie op.
Ze klaart helemaal op als er een hond langs komt, die ook nog wel even gedag tegen tante Diny komt zeggen.

We zitten een poosje hand in hand. En de serveerster is zo vriendelijk een foto van ons te maken. Mijn laatste foto van tante Diny en mij.

Als we terug zijn in de Huiskamer, zet ik tante Diny in een lekkere stoel. En geef haar 1 van de poppen. Ze begint er meteen tegen te praten.
Dat ze zo mooi is.
"Vind je het kleintje ook niet mooi?" vraagt ze aan mij.
En ze praat en praat. En wiegt en knuffelt het "kleintje".
Zo laat ik haar achter.
Van Rowan had ik al gehoord, dat tante Diny tegen haar gezegd had: "Als ik mijn man eerder had ontmoet, dan had ik ook baby's gekregen."
Tante Diny is altijd stapelgek op kinderen geweest en had heel graag zelf kinderen gehad en dat weet ze nog....

Vrijdag 15 mei 2015
Deze dag ga ik met mijn zus nog even naar tante Diny, maar ze is vandaag helemaal niet aanspreekbaar. Ze slaapt en is niet wakker te krijgen.
Ja, toen we binnenkwamen en Hélène zei, dat ze er was, wreef tante Diny over de mouw van haar jasje en zei:  "dat is een mooi stofje".
Hélène zei: "Ja, jij houdt nog steeds van mooi spulletjes, dit is mijn jasje."
Tante Diny beaamde dit en zakte weer weg.

We zetten haar in een rolstoel en nemen haar mee naar buiten, lekker even door het park rijden en genieten van het zonnetje. Het lijkt wel of ze gewoon de kracht niet meer heeft om rechtop te gaan zitten.... ik maak me nu toch echt zorgen.

We vragen haar of ze terug wil naar de Huiskamer of dat we een rondje door het park gaan maken. Ze brabbelt wat en wijst, dat ze door het park wil. Zo rijden we door het prachtige park bij de Catharinenberg, de boterbloemen bloeien en de bomen staan allemaal in het blad, het is er prachtig, maar tante Diny kan er deze keer niet van genieten.
Als we haar terugbrengen naar de Huiskamer en in de lekkere stoel zetten, kan ze niet zelf op haar benen staan.
Deze avond gaan we de zussen van tante Diny waarschuwen, want het gaat zo niet goed.
's Avonds komt de arts en die constateert een zware bronchitis en schrijft prednison voor. Zaterdag is ze weer een stuk opgeknapt.

Maandag 18 mei 2015
Vandaag heb ik het MultiDisciplinair Overleg over tante Diny met Maartje. Wat wij al weten, is dat het gewoon niet goed gaat met tante Diny. Ze heeft hartfalen en haar hart begint haar steeds meer in de steek te laten. Ze zit nu vaker in een rolstoel dan dat ze zelf loopt. Ze is erg moe en erg snel moe. Daar wordt rekening mee gehouden.
Het gymen gaan we stoppen, en er wordt gekeken naar wat tante Diny nog kan.
Als ik in de Huiskamer kom, is tante Diny weg, samen met Jantien, de dochter van Riëtte en zelf werkzaam in Huiskamer 5-6.
Maartje en ik hebben nog een gesprek over wat te doen in de Huiskamer als tante Diny komt te overlijden. En het is fijn, dat we al het een en ander weten.
Ik praat in de Huiskamer met Marian en Sjef, de kinderen van een mevrouw in de huiskamer,  met hen heb ik altijd een heel leuk contact.
Ik wacht in ieder geval tot tante Diny terug is, want ik ga vrijdag op vakantie en ik wil haar nog even zien voor ik ga.
Ze komt binnen met Jantien en is erg moe. Als ze in de stoel zit ga ik op mijn knieën voor haar zitten en zeg: "Hallo tante Diny, ik ben het Anne-Marie".
Ze kijkt naar me en straalt en lacht: "Ja, dat weet ik wel."
Ik omhels haar en hou haar even stevig vast. Er gaat door me heen, dat het wel eens de laatste keer kan zijn, dat ik haar zo vast kan houden. Niet wetende dat....

Ik ga naast haar zitten en drink samen met haar een kopje koffie. Ineens staat ze op, doet de deur open en loopt naar buiten.
Daar gaat ze staan, kijkend naar het park.  Wat gaat er toch door haar hoofd, vraag ik me af.
Wanneer er iemand door de voordeur naar buiten komt, kijkt ze om.

Het is Syl, de miMakker van de Catharinenberg. Ze vallen elkaar in de armen en Syl zegt: "Donderdag dan kom ik weer bij je. We maken het dan heel gezellig."
Tante Diny is oprecht blij.

Mijn allerlaatste foto van tante Diny, een lachende tante Diny, in de armen van Syl/Rosi, die ze toch oh zo graag mocht en dat was wederzijds.
Ik neem die middag afscheid van haar. Geef haar een dikke knuffel en zeg haar, dat ze niet hoeft te wachten op me, tot ik terug kom, maar dat het goed is zo.
"Ja", zegt ze, "Het is goed zo."
Ik zwaai nog bij het terras en Sjef neemt tante Diny in de arm en gaat met haar voor het raam staan, ze zwaait naar me.... ik heb er geen foto van, maar het is op mijn netvlies gegrifd.....
Ik denk dat ik met een gerust hart naar Texel kan gaan, want de prednison heeft zijn werk goed gedaan.

Woensdag 20 mei 2015
Maartje wordt gebeld door Mary Jane. Het gaat niet goed met tante Diny, ze is onrustig, heeft slecht geslapen en ze is erg benauwd. Ook is ze 's nachts 2 keer op de grond gevonden door de verzorgsters van de nachtdients.
En ja hoor, net deze dag heb ik geen auto en Maartje en Riëtte zijn allebei aan het werk. Na nog een telefoontje, gaat Maartje toch even polshoogte nemen bij tante Diny. Ze wordt om 13.30 uur afgelost door Jantien en om 15.00 uur komt Riëtte. 's Avonds is Maartje er weer met haar moeder, tante Tiny, en zij leggen tante Diny in bed. Daar wordt tante Diny rustig van.

Donderag 21 mei 2015
Ik krijg al vroeg een berichtje van Riëtte, dat ze naar tante Diny is, omdat ze niet alleen gelaten kan worden. Ze is erg onrustig, maar te slap om zelf te gaan staan en ze wil steeds uit bed.
Wanneer ik binnenkom om half 11, heeft tante Diny de eerste morphine spuit gehad en ligt heel rustig in haar bed. Ze is niet bij kennis. De arts vertelt ons, dat ze ook niet meer bij kennis zal komen en dat ze nu langzaam weg zal glijden....
Ik blijf 4 uur bij haar, dan ga ik naar huis.
Het ergste vind ik, dat ik het gevoel heb, dat ik Riëtte en Maartje in de steek laat.
's Avonds om 20.00 uur krijgt tante Diny het Sacrament der Zieken en daar zijn wat familieleden bij aanwezig. Om 21.15 uur is iedereen weg, behalve Riëtte en Maartje.
Zij willen nog wat met elkaar bespreken over, hoe en wat de komende dagen. Ria, een lieve verzorgster van tante Diny is toevallig in de Huiskamer en komt binnen om te kijken hoe het gaat. Dan om 21.45 uur overlijdt tante Diny.
Ondanks alles.... het is allemaal wel heel plotseling......

De dagen daarna regelen Riëtte, Maartje en ik (ik vanaf Texel) via email, telefoon en whatsapp, de afscheidsdienst van tante Diny.