C A R L A
Carla leert mij kersen plukken.
Sommige herinneringen zijn zo licht,
dat de tijd ze door zijn vingers laat glippen.
Maar soms komt er zomaar één aangewaaid.
Uit het niets!”
Van: Toon Tellegen
Carla, mijn lieve vriendin en trouwe fan van mijn foto's en aquarellen is op donderdag 17 februari 2011 om 21.00uur overleden.
Ik heb je leren kennen in oktober 2006 tijdens het mailen op het myoforum van Vereniging Spierziekten Nederland. Op 23 november 2006 trok ik de stoute schoenen aan en mailde ik je persoonlijk en zo ontstond er een intense mailwisseling, waarin we 3 tot 4 keer in de week ons reilen en zeilen met elkaar deelden.
Toen ik in juni 2007 opgenomen werd in het ziekenhuis voor een stootkuur prednison, heb ik voor het eerst je stem gehoord, we belden dagelijks met elkaar. De laatste dag kwam je samen met je man Bert bij mij op visite in het ziekenhuis. Je eerste woorden waren: "Je kent me niet he?" En ik antwoordde: "Ben jij, wie ik denk, dat jij bent?
Vanaf dat moment was er de definitieve klik. Een hechte vriendschap vanaf het eerste moment.
We kwamen regelmatig bij elkaar op visite. We hebben vooral veel gelachen, we bleven lief en leed met elkaar delen via de mail, via hyves en waren altijd weer heel erg blij als we elkaar zagen.
Je was zelf zieker dan ik en je had vaak pijn. Ik heb van je geleerd, hoe dapper en optimistisch je dit draagt. Zonder klagen en altijd denkend aan anderen.
Je hebt me de appelbloesem langs de Linge en de Appeldijk laten zien, kersen leren keren en opeten natuurlijk en de Polen de stuipen op het lijf gejaagd. We hebben gewandeld door Mariënwaardt, gepicknickd in de kersenboomgaard, langs de Vlasroot gewandeld, geluncht in Culemborg, gebarbecued, chinees gehaald, en gelachen veel gelachen.
Je hebt me voor mijn 50e verjaardag een bedel gegeven, "het vergeet-me-nietje" en ik jou 3 maanden later voor jouw 50e verjaardag een portret in aquarel, door jou heb ik het plezier in aquarelleren weer teruggevonden.
Je bent ook een groot fan van mijn foto's, vooral de macro foto's van bloemen, vlinders en lieveheersbeestjes.
In september ben ik naar je toe gegaan met de trein, een hele ervaring, anderhalf uur vertraging op station Geldermalsen, 5 minuten bij je vandaan. We hebben er samen hartelijk om gelachen. Samen hebben we een klein stukje bij jou in de buurt gewandeld, even met zijn tweetjes, genieten van het najaarszonnetje.
In januari kwam het nieuws dat je longontsteking had en vlak daarna het bericht, dat je onderzocht ging worden op het woord dat je niet kon uitspreken.
En toen het verpletterende nieuws kwam, was het donderdagmiddag 20 januari om 15.15 uur. Ik zat op mijn knieën in de voortuin en fotografeerde het eerste lieveheersbeestje, dat in het zonnetje omhoog kroop uit de donkerte van de gevallen herfstbladeren. Werd het dan toch lente?
Je bericht sloeg in als een bom. Maar ik had goede hoop.
Je wilde dolgraag naar mijn expositie van 5 aquarelportretten en toen je die dag met spoed opgenomen werd in het ziekenhuis, heb je me gebeld, dat je het heel erg vond, dat je niet naar mij toe kon komen. Geen probleem, ik ging dinsdag naar jou in het ziekenhuis, nog voor Leo en ik een paar daagjes naar Limburg zouden gaan.
Daar zat je in de rolstoel, met extra zuurstof, want dat had je nodig. Maar verder helder, grappig, alert en we zijn beneden nog koffie gaan drinken. Je wilde zelfs met Bert een wedstrijdje houden, hij in de auto en jij in je rolstoel. Ik heb je handen vastgehouden en jij de mijne. Ik heb je omhelsd toen ik wegging en tegen je gezegd dat ik veel van je hou en dat ik als we terug waren uit Limburg, snel weer met je zou bellen. Ik liet je met een gerust hart achter. Je zou tenslotte de volgende dag naar huis gaan…..
Wie had gedacht dat je 2 dagen later er niet meer zou zijn.
Je laatste woorden in een mail waren steevast: Kop op meid, Carpe diem.
Dag lief dapper vriendinnetje, ik zal je nooit vergeten.
