K A R I N
Vrienden voor het leven,
kameraden tot de laatste dag.
Vrienden voor het leven,
als `t kan, als `t lukt, als het mag.
Samen voor een lange tijd
Gezelligheid was ons streven
Ondanks alles zijn we vrienden voor het leven.
Karin, al vanaf mijn 19e mijn beste vriendin, is op zondag 4 december 2011 om 06.51 uur overleden. Ik zal haar humor, directheid en vriendschap ontzettend missen.
Bijna 34 jaar zijn wij vrienden, jij, Toon, Leo en ik. Op 23 december wel te verstaan. Op jullie trouwdag in 1977 zag ik jou voor het eerst. De mooie blauwe jurk met de grote hoed vielen me meteen op.
In het voorjaar daarna begon onze vriendschap te bloeien, omdat we samen naar Toon en Leo gingen kijken als zij aan het voetballen waren bij het Philips Zomeravond voetbal. Wij moedigden hen aan en hielpen Freek met de thee in te schenken. De derde helft was altijd gezellig nakletsen in de kantine!
Gezelligheid was altijd het thema van onze vriendschap, iedere keer als we elkaar weer zagen. We hebben gefondued, de oliespetters tegen de muur, wat waren we blij dat we op dat moment niet aan tafel zaten. We hebben gegourmet, altijd weer gezellig, met allemaal verschillende lekkere hapjes en jij vond het zo leuk, dat lekker op je gemakje klaar te maken en dan met zijn allen aan tafel eten! We hebben gebarbecued, de laatste keer was dit jaar met Hemelvaart, buiten bij ons in de tuin, de eettafel op het gras. Wat hadden we prachtig weer en wat was het leuk met allebei onze gezinnen compleet. Je genoot met volle teugen.
Ook de geboorten van de kinderen was voor ons feest. We hebben veel tijd met elkaar doorgebracht en Chantal, Tom, Laura en Emmie konden altijd fijn met elkaar spelen, vooral het spel Hotel was favoriet. De verjaardagen werden niet overgeslagen.
Er waren wel tijden dat we elkaar wat minder zagen, maar dan was er wel weer een verjaardag en hop, de agenda kwam tevoorschijn en we gingen niet weg of er was een nieuwe afspraak gemaakt.
Wat ook zo ontzettend gezellig was, waren de keren dat we samen weg zijn geweest. Met zijn viertjes in de tent in Gulpen, toen we allebei nog geen kinderen hadden. Ik zie mezelf nog over het camping terrein lopen, midden in de nacht, op weg naar het toilet, want ik wilde niet op de emmer in de tent plassen…. Omdat we elkaar 25 jaar kenden gingen we met zijn tweetjes naar de Uitmarkt in Amsterdam. We hebben het afgelopen week nog over de man gehad, die met zijn handen over je hoofd bewoog, van die flauwekul hield jij niet. Wat hebben we daar veel gelachen en jij had wèl een gesigneerd boek van Herman Finkers. Ook waren we een beetje stout, want we hebben allebei na het drinken van een kopje koffie, het kopje met het Douwe Egberts logo in onze zakken gestopt als aandenken van een ontzettend gezellige dag samen, die begon met zon en eindigde in de stromende regen, maar we waren wel op tv!
2 jaar geleden hebben we met zijn vieren een fantastisch weekend Oostende gehad, omdat Leo en ik 25 jaar getrouwd waren en jullie niet op ons feest konden komen. Wat mij nog goed bij is gebleven is de 5 in de klok, want dan was het tijd voor een drankje… ook om 5 over 12 ’s ochtends, op het plein van Oostende lekker in de zon met een Kriek en een Sangria. Het café met de vele Belgische bieren viel ook goed in de smaak! Dat kon iedere avond op ons vieren rekenen. Jij wilde in Brugge naar het chocolademuseum, wat een domper, we mochten maar 1 chocolaatje proeven! Maar we kijken terug op hele gezellige dagen in Oostende. Afgesloten met een puntzak friet op een bankje in Postel.
We waren van plan om dit nog vaker samen te gaan doen.
Helaas kreeg je in november vorig jaar erg slecht nieuws en met ongelooflijke strijdlust en wilskracht ging je je ziekte te lijf. Het komt goed, was steevast jouw antwoord. Wat had ik een immense bewondering en respect voor je. Maar ook angst om je te verliezen.
Zoveel als maar kon, ging ik naar je toe, alleen of samen met Leo.
Op 1 april nam ik mijn fotocamera mee, om nog eens een mooie foto van ons tweetjes te maken. Jij hield er helemaal niet van om op de foto te gaan! En dus, lachen gieren brullen, camera op het aanrecht, afstandsbediening in de hand en knippen maar. We hebben het er afgelopen weken nog vaak over gehad.
In augustus zijn we samen naar Den Bosch geweest. Gezellig, al op het station van Geldrop ging het fout. We gingen samen de trap omhoog, de beklimming van een hoge berg leek het wel. Halverwege, was bij ons allebei de koek al op en zaten we gierend van het lachen midden op de trap. Het was een heerlijke dag, samen aan de Bossche bol, over de Binnendieze gevaren, geluncht en we wilden samen naar de Sint Jan lopen, om een kaarsje aan te steken. Met de Sint Jan in zicht strandde onze tocht aan het begin van de Markt, en hebben we daar zittend op een muurtje een heerlijk ijsje gegeten. Wel hebben we een foto als bewijs, dat we er waren, de Sint Jan staat achter ons.
Eind oktober kwam je in het ziekenhuis te liggen en ik ben veel bij je geweest, buiten de bezoekuren om, we hebben veel gepraat, gelachen en we zijn veel stil geweest, genieten van elkaars gezelschap. Toen je van het ziekenhuis naar hospice Wissenhaeghe ging, kwam je ineens veel dichter bij mij wonen. Ik kreeg de eer om je kamer gezellig te maken. En dat deed ik met nieuwe foto’s van Toon, Chantal en Tom en een aquarel van zonnebloemen, die hebben van alle bloemen het zonnigste gezicht.
Jouw reactie, zal me bij blijven, je zei: Wat is die vrolijk!
Er zijn veel momenten die ik koester, diep in mijn hart. Vooral de laatste 3 dagen, waarin ik samen met Toon, Chantal, Tom en Tonny, Mien en Jozef je mocht vergezellen op je bijzondere reis. Zo ver als we konden, zijn we met je meegegaan, je was nooit alleen.
Die laatste reis ben jij ook weer op jouw sterke en eigen wijze gegaan.
Het is goed gekomen, zoals jij altijd zei.
Een warm gevoel gaat door me heen als ik aan je denk, want
Jij bent en blijft mijn hartsvriendin voor het leven.
