22 - Vandaag is de dag...

Donderdag 27 februari 2014
Vandaag is de dag....
Vandaag gaat tante Diny verhuizen naar de gesloten afdeling van Amaliazorg, Cahtarinenberg in Oisterwijk. Naar Huiskamer 1, waar in totaal 6 bewoners zijn, dus erg kleinschalig.
De spullen staan al in de kamer en er moeten alleen de laatste kleren, de toiletspullen, een vaas met nepbloemen en het lampje van het nachtkastje overgehuisd worden. Dit doen Maartje en ik op donderdagmiddag.

Even een grote koffer halen en meteen van haar zit/slaapkamer een paar foto's maken. Het is helemaal mooi geworden en nu maar hopen, dat tante Diny dat ook vind.

De foto's op haar kastje... Zij met haar oudere zus, Betsie, Willem, de zoon van Betsie, Maman en papa, de ouders van Louis, haar man, achterin de foto van haar moeder en vader en net nog zichtbaar, haar oudste broer, Ad. Een stilleven bij haar op de kast.
Maartje en ik gaan haar ophalen bij de dagopvang. Ik loop op haar af en ze verwelkomt me blij. En ik zeg: "wie ben ik dan?" En zij, heel slim: "ja dat weet jij wel". Haha, grapjas... en dan: "Jij bent Anne-Marie natuurlijk!"
Doet me goed!
We gaan naar de gesloten afdeling, Nicole vangt ons op en we gaan eerst naar haar kamer kijken.

Dit blije gezicht zal me nog lang bijblijven. Ik moest de foto gewoon maken, ze vond de kamer zo mooi en gezellig. En allemaal haar spulletjes.

Ze kijkt eens goed rond en ziet op haar nachtkastje iets bekends... "Hee, die heb ik ook op mijn nachtkastje!"
Ja, tante, deze komt van je nachtkastje! Hij is van u!

En een plezier dat ze heeft. Ik geniet en ook Maartje geniet. Ja, hier hebben we het toch voor gedaan, voor een blije tante Diny.
De man is van de technische dienst en installeert een sensor op het nachtkastje, zodat wanneer tante Diny 's nachts haar bed uitkomt, dat gemeld wordt bij de verzorging. Want, tante Diny weet nog niet goed waar de toilet is.

Tante Diny vraagt zich af of  er ook een televisie is. En dus laat Maartje zien, dat haar eigen televisie gewoon in de kamer staat en dat hij het doet. Aan de muur een schilderij van een appelboom, die ze gekocht heeft in 1960 in Bergen op Zoom en een ingelijst borduurwerk uit Aubusson. In die buurt heeft ze in Frankrijk gewoond. Ze heeft dit nog geborduurd toen ze nog geen problemen met haar ogen had.

Lianne vraagt haar of ze zin heeft om een kopje thee of koffie te gaan drinken bij de andere bewoners van Huiskamer 1. Ze steekt haar arm door de arm van Lianne en heeft er duidelijk zin in.
Van de bewoners heb ik bewust geen foto's gemaakt. Misschien komt dat nog ooit. Maar het is vertederend om te zien, hoe tante Diny bij de meesten zich voorstelt.

Deze foto heb ik gemaakt omdat de dame niet zichtbaar is. Maar je kunt zien, dat ze meteen in gesprek gaat met de mensen!
Ja, tante Diny is altijd erg sociaal geweest. Ze vindt het heerlijk om te praten en met mensen om te gaan.

Er wordt haar van alles gevraagd en ze geeft antwoord en vertelt, waar ze gewoond heeft in Frankrijk. Ze haalt wat dingen door elkaar, maar al met al een heel gezellig gesprek.
We gaan nog even terug naar haar eigen kamer, want daar zit verpleegkundige Erik, die tante Diny, medisch in de gaten gaat houden. Hij wil nog het een en ander van tante Diny en van ons weten.

Ze moet goed nadenken om de vragen te beantwoorden. Ze is nooit ziek, en dan bedoelt ze een griepje. Erik is duidelijk naar tante Diny toe, neemt de tijd om haar te laten praten, neemt de tijd om haar iets uit te leggen.
"De pacemaker... ja die kreeg ik zo rond... 17... zeventienhonderd... nee... oh ja zeventienhonderdduizend."
Erik: "U heeft hem dus al heel lang?!"
Maartje en ik worden nog wat vragen gesteld en wij kunnen onze vragen stellen.
Duidelijk wordt, dat er bij hartstilstand niet gereanimeerd gaat worden, dat ze alleen voor controle van de pacemaker nog naar het ziekenhuis gaat en dat bij bv longontsteking ze ook gewoon in het verpleeghuis verzorgd wordt. Het leven moet zo plezierig mogelijk gemaakt worden.

2 Keer in de week komt Erik op de afdeling om even naar de bewoners te kijken en wanneer het nodig is, komt hij vaker. Ja, ze had een goed gesprek met deze "aardige dokter".

Nog even zitten in de stoel in haar kamer. Ze voelt zich echt op haar gemak.
Maartje gaat en ik blijf nog even. Maar ik merk, dat ik moet gaan, ze loopt me achterna en ze moet zich natuurlijk een beetje met deze mensen bezig gaan houden. Dus ook ik ga.
Ze zwaait me uit bij de deur met een paar dames en Heidi, een andere verzorgende.
Natuurlijk ben ik benieuwd hoe het haar vergaan is en ik bel vrijdagmiddag naar Riëtte. Zij vertelt me dat tante Diny goed geslapen heeft en dat ze rond 4 uur wilde gaan plassen en dat de sensor afging, maar ook bij de buurvrouw... tante Diny was rechtsaf ipv linksaf gegaan op zoek naar het toilet. Ze is even geholpen en daarna weer lekker naar bed gegaan.
Ook tegen Riëtte zei ze dat ze het zo fijn vond dat er steeds iemand is. Dat ze alles mag vragen, dat ze haar helpen.
We hebben het goed gedaan, Zusketiers!!!!

Ik sluit dit blog met een foto die Maartje van tante Diny en mij gemaakt heeft, op het moment dat ik de camera even weglegde om met de verpleegkundige te praten.