29 - Rosi Mak 1

Maandag 24 maart 2014Vanmiddag naar mijn tante geweest en toen ik daar arriveerde was ze zeer geanimeerd in gesprek met Rosi Mak.
Rosi Mak is een miMakker van Catharinenberg en ik vind haar geweldig.

( Over miMakkus  www.mimakkus.nl
Vreugde en verdriet horen bij ons leven. Maar wat als de traan opdroogt en de lach verstilt? Heel veel mensen die lijden aan dementie krijgen hiermee te maken. Ze kunnen verstard raken en teruggaan naar hun eerste jaren.
In 2002 startte Stichting miMakkus, voorheen 'Mijn vriend de clown', met een opleiding voor een nieuwe vorm van belevingsgerichte zorg door middel van clownerie. De stichting richt zich hierbij op bewoners met een ernstige vorm van dementie en op mensen met een ernstig verstandelijke beperking.
Mensen die kiezen voor de miMakkus opleiding doen dit vanuit hun volle overtuiging en met hun hele hart. Vaak werken zij al in een zorginstelling, bijvoorbeeld in de functie van activiteitenbegeleider of verzorgende. Zij worden opgeleid tot een volwaardig miMakker in hun eigen zorginstelling. Daarnaast leidt Stichting miMakkus ook clowns op die als zelfstandige (ZZP-er) miMakker in zorginstellingen actief kunnen zijn.
Er is een groeiende groep van ruim 160 gecertificeerde miMakkers die met hun glimlach, kennis en vaardigheden binnen zorginstellingen tot daadwerkelijke contacten komen. )

Een impressie van hoe de situatie was toen ik binnenkwam.

Rosi zingt het liedje... "Het zijn de kleine dingen die het doen, die het doen...."
Maar ergens gaat er een zin fout.
En tante Diny lacht.

Een dame wil het kopje van tante Diny pakken. Tante Diny en Rosi proberen het kop en schoteltje te redden.

Gelukkig het is niet kapot gevallen.

Hele verhalen en ik weet niet waar ze over gaan. Maar Rosi heeft tante Diny helemaal in haar ban. Er wordt gepraat, gelachen en geknuffeld en daar is tante Diny erg gevoelig voor.

Ik zit op 2-3 meter van hen af en maak foto's, tante Diny heeft me niet in de gaten. Helemaal in gesprek met Rosi.

Ik ben maar toehoorder, kijk op een afstandje mee. En maak foto's. Dit is zo'n uniek moment.
Wat fijn om tante Diny zo te zien genieten.

Haha.... Rosi legt haar voeten op het bijzettafeltje, maar ja dat mag niet van tante Diny. Je legt je schoenen daar toch niet neer!

Een van de onderrokken van Rosi is een soort rode tule. Tante Diny heeft een bijna haar hele leven met stof gewerkt. Ze vindt dit maar rare stof voor een rok.

Wat een geduld, wat een inlevingsvermogen!
Ik krijg meer en meer respect voor deze jongedame die zo met tante Diny in gesprek is.

Tante Diny is verkouden.. En Rosi geeft haar rok als zakdoek...
Het gesprek gaat verder over de neus en hoe je moet snuiten.....

Voor mij de foto van het gesprek. Voluit lachend over iets wat Rosi gezegd heeft.

Een geurtje ruiken... Tante Diny vindt de aandacht die ze krijgt wel heel erg leuk.

Rosi wil gaan, geeft tante Diny een kus. Maar met het opstaan lijkt het of ze pijn heeft. De knie doet pijn zegt Rosi....
Oh zegt tante Diny: "Ik heb wel een zalfje op mijn kamer. Heb je mijn kamer al gezien?"
En Rosi gaat met tante Diny mee.
En ik.... ik volg!

Ze praten over de grote foto van tante Diny, die op haar deur hangt. En dan krijgt tante Diny de deur niet open. En roept naar mij: "Mevrouw, heeft u een sleutel?"
Ze heeft niet in de gaten dat ik het ben.... en nee ik heb geen sleutel. Maar meteen is de deur open. Rosi heeft hem open gemaakt. Tante Diny roept nog naar mij dat de deur open is, en lacht.
Binnen is het verhaal van de zalf snel vergeten. Er wordt wat rondgekeken, want ja dit is haar kamer. En ze zegt dat de klok nog eens gemaakt moet worden.... (haha, die is niet kapot, maar die moet je iedere dag opwinden! En dat is ze vergeten.)

De klok, die jaren op de schouw stond van de openhaard. Heeft in haar verhaal altijd in de boekenkast gestaan.....

En dan gaat de la open en komen de foto's. De foto van haar man met zijn moeder is nu de foto van haar ouders.
Het kruisje lag in de kist van haar vader. Dat deden ze vroeger.
Mooi omdat zo te horen.

En dan brengt Rosi haar weer terug naar de huiskamer.

Dat ik er ben, dat valt op de een of andere manier niet goed. Ze is verward, boos, opstandig, gefrustreerd. Terwijl ik dacht dat het zo goed ging, gezien de bovenstaande foto's.
Later hoor ik van de verzorging, dat ze ongelukkig is in deze huiskamer en dat er door de verzorging alles aan gedaan wordt om het haar naar de zin te maken.
Ze houden contact met Riëtte, Maartje en mij.
En terwijl we dachten dat het best redelijk ging, zijn we vandaag weer met beide benen op de grond gekomen.
Wat zou ik haar graag de dingen uitleggen, maar helaas daar is het te laat voor, dat begrijpt ze niet.
Een voordeel is er nu, wij hoeven nu even niets te regelen voor tante Diny, dat wordt voor haar gedaan.