54 - Rosi

Maandag 13 april 2015
Vandaag hebben we een verwenbon geregeld voor tante Diny. Die verwenbon houdt in, dat Rosi Mak, de miMakker van Catharinenberg er anderhalf uur is voor tante Diny.
Ik ga naar haar toe, want ik wil er foto's van maken.
Als ik binnenkom, is Rosi ook net binnen en begroet tante Diny. Ik zeg niets, ga op een stoel tegenover hen zitten, pak mijn camera en speel de buitenstaander.

Tante Diny klaart helemaal op en is echt blij Rosi te zien. Ik geniet van mijn tante, wat is ze blij. en die lach.....

Zo vrolijk, heb ik haar lang niet meer gezien, wat doet Rosi haar goed.
Tante Diny wordt opslag weer serieus en begint over een pijntje hier en een pijntje daar.

Rosi luistert even en gaat dan op het tafeltje staan. Eerst doet tante niets, maar dan is het toch wel grappig, wat Rosi allemaal doet. Rosi wil van het tafeltje af, maar dat lukt niet, ze vraagt de hulp in van tante Diny, die eigenlijk ook niet weet wat te doen.
Samen komen ze er wel uit.

Een omarming doet wonderen!

Tante Diny wil wel een stukje gaan wandelen, maar zegt dan ineens: "Dadelijk komt Anne-Marie en dan kan ik niet weg."
Ik sta perplex..... ze heeft helemaal niet in de gaten dat ik er ben, ik heb haar nog niet begroet. Wauw, ik slik even...
Ze draaien om en komen terug gelopen. Plots ziet tante Diny me en met dat vingertje wijst ze me aan.
"Ik weet het wel, wie je bent."
"Oh ja?", zegt Rosi, "Zullen we het samen zeggen."
Rosi en ik zeggen samen: "Anne-Marie!"
En tante Diny zegt: "Ja!"
Maar dan ben ik weer vergeten.

Samen lopen ze naar de keuken en gaan aan de rand staan, daar drinken ze hun koffie. Rosi gaat in alles met tante Diny mee. Zo mooi om te zien. Ik doe niet meer mee....

Het is gewoon heel bijzonder om Rosi bezig te zien met tante DIny, gewoon een draadje en tante heeft de grootste lol.

Je ziet de inspanning op haar gezicht als ze het bolletje op aan het rollen is.

Deze gezichtsuitdrukking ken ik, zo van, ja maar dat wist ik wel. Of, maar dat ken ik wel.
Rosi applaudisseert want ze heeft het bolletje helemaal opgerold en de ketting uit de knoop gehaald.

Zo mooi om hun beider handen te fotograferen. Ik ben een toeschouwer, maar wat heb ik respect voor Rosi.

Een onderonsje en dan ziet ze mij ineens weer met de camera, maar snel is het weer weg.....

Tante Diny wordt onrustig en begint te lopen....
Een uur de volle aandacht is ook wel vermoeiend. Rosi gaat daarin met haar mee. Wat tante Diny wil, dat doet ze.

Van de stoelen, naar de tafel, naar de vensterbank, weer naar de stoelen.

Er moet een kussen in de stoel gelegd worden voor haar rug. Die wordt achter de kussen van de stoel gelegd....

Tante Diny wordt moe, dus Rosi pakt haar koffer erbij en samen met tante Diny maakt ze die open. Daarin zit een gitaartje en daar speelt ze een muziekje op.
Van Rosi kreeg ik een dag later een mail, met daarin het volgende....
"Nadat mevrouw moe was geworden van alle gesprekken en dingen die we samen deden, haalde ik m’n gitaartje uit de kist, en speelde: daar aan de waterkant….
Mevrouw luisterde intens.
Toen het klaar was vroeg mevrouw: ‘ maar speelt u ook andere melodieën dan die ouwe liedjes”?...."

Na anderhalf uur nemen tante Diny en Rosi hartelijk afscheid van elkaar.

Ik mocht weer getuige zijn van een bijzonder ontmoeting tussen een miMakker en mijn tante Diny. Rosi Mak is voor mij heel bijzonder. De rustige lieve warme manier waarop zij met tante Diny omgaat, zo hartverwarmend.