Maandag 24 maart 2014Vanmiddag naar mijn tante geweest en toen ik daar arriveerde was ze zeer geanimeerd in gesprek met Rosi Mak.
Rosi Mak is een miMakker van Catharinenberg en ik vind haar geweldig.

( Over miMakkus  www.mimakkus.nl
Vreugde en verdriet horen bij ons leven. Maar wat als de traan opdroogt en de lach verstilt? Heel veel mensen die lijden aan dementie krijgen hiermee te maken. Ze kunnen verstard raken en teruggaan naar hun eerste jaren.
In 2002 startte Stichting miMakkus, voorheen 'Mijn vriend de clown', met een opleiding voor een nieuwe vorm van belevingsgerichte zorg door middel van clownerie. De stichting richt zich hierbij op bewoners met een ernstige vorm van dementie en op mensen met een ernstig verstandelijke beperking.
Mensen die kiezen voor de miMakkus opleiding doen dit vanuit hun volle overtuiging en met hun hele hart. Vaak werken zij al in een zorginstelling, bijvoorbeeld in de functie van activiteitenbegeleider of verzorgende. Zij worden opgeleid tot een volwaardig miMakker in hun eigen zorginstelling. Daarnaast leidt Stichting miMakkus ook clowns op die als zelfstandige (ZZP-er) miMakker in zorginstellingen actief kunnen zijn.
Er is een groeiende groep van ruim 160 gecertificeerde miMakkers die met hun glimlach, kennis en vaardigheden binnen zorginstellingen tot daadwerkelijke contacten komen. )

Een impressie van hoe de situatie was toen ik binnenkwam.

Rosi zingt het liedje... "Het zijn de kleine dingen die het doen, die het doen...."
Maar ergens gaat er een zin fout.
En tante Diny lacht.

Een dame wil het kopje van tante Diny pakken. Tante Diny en Rosi proberen het kop en schoteltje te redden.

Gelukkig het is niet kapot gevallen.

Hele verhalen en ik weet niet waar ze over gaan. Maar Rosi heeft tante Diny helemaal in haar ban. Er wordt gepraat, gelachen en geknuffeld en daar is tante Diny erg gevoelig voor.

Ik zit op 2-3 meter van hen af en maak foto's, tante Diny heeft me niet in de gaten. Helemaal in gesprek met Rosi.

Ik ben maar toehoorder, kijk op een afstandje mee. En maak foto's. Dit is zo'n uniek moment.
Wat fijn om tante Diny zo te zien genieten.

Haha.... Rosi legt haar voeten op het bijzettafeltje, maar ja dat mag niet van tante Diny. Je legt je schoenen daar toch niet neer!

Een van de onderrokken van Rosi is een soort rode tule. Tante Diny heeft een bijna haar hele leven met stof gewerkt. Ze vindt dit maar rare stof voor een rok.

Wat een geduld, wat een inlevingsvermogen!
Ik krijg meer en meer respect voor deze jongedame die zo met tante Diny in gesprek is.

Tante Diny is verkouden.. En Rosi geeft haar rok als zakdoek...
Het gesprek gaat verder over de neus en hoe je moet snuiten.....

Voor mij de foto van het gesprek. Voluit lachend over iets wat Rosi gezegd heeft.

Een geurtje ruiken... Tante Diny vindt de aandacht die ze krijgt wel heel erg leuk.

Rosi wil gaan, geeft tante Diny een kus. Maar met het opstaan lijkt het of ze pijn heeft. De knie doet pijn zegt Rosi....
Oh zegt tante Diny: "Ik heb wel een zalfje op mijn kamer. Heb je mijn kamer al gezien?"
En Rosi gaat met tante Diny mee.
En ik.... ik volg!

Ze praten over de grote foto van tante Diny, die op haar deur hangt. En dan krijgt tante Diny de deur niet open. En roept naar mij: "Mevrouw, heeft u een sleutel?"
Ze heeft niet in de gaten dat ik het ben.... en nee ik heb geen sleutel. Maar meteen is de deur open. Rosi heeft hem open gemaakt. Tante Diny roept nog naar mij dat de deur open is, en lacht.
Binnen is het verhaal van de zalf snel vergeten. Er wordt wat rondgekeken, want ja dit is haar kamer. En ze zegt dat de klok nog eens gemaakt moet worden.... (haha, die is niet kapot, maar die moet je iedere dag opwinden! En dat is ze vergeten.)

De klok, die jaren op de schouw stond van de openhaard. Heeft in haar verhaal altijd in de boekenkast gestaan.....

En dan gaat de la open en komen de foto's. De foto van haar man met zijn moeder is nu de foto van haar ouders.
Het kruisje lag in de kist van haar vader. Dat deden ze vroeger.
Mooi omdat zo te horen.

En dan brengt Rosi haar weer terug naar de huiskamer.

Dat ik er ben, dat valt op de een of andere manier niet goed. Ze is verward, boos, opstandig, gefrustreerd. Terwijl ik dacht dat het zo goed ging, gezien de bovenstaande foto's.
Later hoor ik van de verzorging, dat ze ongelukkig is in deze huiskamer en dat er door de verzorging alles aan gedaan wordt om het haar naar de zin te maken.
Ze houden contact met Riëtte, Maartje en mij.
En terwijl we dachten dat het best redelijk ging, zijn we vandaag weer met beide benen op de grond gekomen.
Wat zou ik haar graag de dingen uitleggen, maar helaas daar is het te laat voor, dat begrijpt ze niet.
Een voordeel is er nu, wij hoeven nu even niets te regelen voor tante Diny, dat wordt voor haar gedaan.

Vrijdag 21 maart 2014

Sinds vandaag hebben Riëtte, Maartje en ik bij tante Diny een schriftje neergezet. In haar kast.
Ze "klaagt" nogal eens dat er niemand van de familie bij haar op visite komt.
We zouden het erg fijn vinden als iedereen die bij haar op visite komt, de datum en tijd in het schriftje schrijft. Ook wat je met haar gedaan hebt.

Dit is het schriftje.

En hier staat het in de kast. Ze kan er zelf niet echt bij, dus het zal niet makkelijk van plaats wisselen.

En ze hebben haar daar mooi aan het werk gezet, want sinds maanden, blinken haar zilveren en verzilverde spulletjes weer in de kast.... Bezigheidstherapie!

Vrijdag 21 maart 2014
Deze vrijdag is de 2e vrijdag, dat Riëtte in ik opruimen in het appartement van tante Diny.
Vorige week had ik niks gefotografeerd....beetje dom, deze keer heb ik mijn camera naast me liggen.
Ik ga door de doos met stofjes heen. Tante Diny heeft ongeveer 6 jaar aan patchwork/quilten gedaan. En dat kon ze. Ze heeft trouwens haar hele leven gehandwerkt of hoe zeg je dat?
Breien, haken, naaien, borduren. De zussen van Verhoeven waren daar erg goed in. Mijn moeder, Mimmy, is zelfs coupeuse geweest en naaide vroeger al mijn kleren.
Maar goed, ik ga dus door de stofjes etc mega-doos van tante Diny en ben er ongeveer een halve dag mee kwijt geweest.
Eerst vind ik haar breinaalden......

Je kunt niet bedenken welke dikte, het is er allemaal......
Daarna komen de haaknaalden. Een hele doos vol!

Haaknaalden en kleine breinaalden.... Riëtte en ik bekijken ze en ... die zijn dus om sokken te breien!

Ik ben de grote doos leeg aan het maken en in een mum van tijd is de tafel bezaaid met een levenlang "handwerken".
Wat schetst mijn verbazing... ik kan nergens klosjes met garen vinden. En die moet ze toch ook meer dan genoeg gehad hebben.

Niet afgemaakte borduurlapjes.
En van alles veel...heel veel.

En ik kom een prachtige vingerhoed tegen. Die lijkt wel oud. Maar daarnaast ook nog 5 andere, gewone en later nog een heel kleintje in een leren hoesje.
Ik moet er een foto van maken en... deze prachtige vingerhoed die hou ik, als souvenir en symbool voor mijn tante.

Doos vol knopen.... en jarretelgordels...haha. Dat is echt jaren stillekes....

En lapjes....heel veel lapjes, want tante Diny heeft veel gepatchworkt.

Links een detail van haar speldenkussen, rechts hartjes die ze nog gemaakt heeft!

En sjaaltjes......heeeel veeeel sjaaltjes!
En allemaal van die vierkante, waar je niks mee kunt! Jammer, er zaten erg mooie motiefjes bij!
De uitstalling van een ochtend werken.... een leven van creatief in stof en met naald en draad is door mijn handen gegaan..... Ja, dit kon ze wel heel erg goed!

Maandag 17 maart 2014
Gisteren de 16e kreeg ik van Riëtte door, dat tante Diny de hele dag op me heeft zitten wachten. Ik had niks afgesproken.
Iedere bezoeker die de huiskamer binnenkwam, was Anne-Marie, ik dus... en iedere keer was het een teleurstelling dat ik het niet was. Ze was zo verdrietig, dat Sjef haar getroost heeft.
Vandaag ga ik dus wel naar haar toe en wanneer ik binnenkom, zit tante op een bijzettafeltje te breien. Ze is druk bezig.
(ik had een fantastische serie neer kunnen zetten en muts die ik ben heb mijn camera niet helemaal goed staan...iso 100, maar ik wil deze foto's toch plaatsen)

Daar zit ze dan. Op haar gemakje met het breiwerkje. Hoera ze hebben haar aan het "werk" gezet.

Voor de leken onder ons... iso 100 en dan een vrij donkere woonkamer, tante met de rug naar het licht.... dan krijg je langzame sluitertijden.... vandaar de beweging in de foto wanneer ze haar draad goed wil doen.

En ze gaat verder met breien. Neus op de handen, want ze moet toch "Zien" wat ze doet. Ik sta in de keuken en ze heeft me niet in de gaten. De andere bewoners en bezoekers en verzorgers zeggen niks en laten me even zo genieten van mijn tantetje!

Ik loop naar haar toe, maak deze foto en ga voor haar zitten. Ze kijkt op me neer met een vragend gezicht en dan klaart haar hele gezicht op en begint te lachen en zegt: "Ben jij het echt, ben jij het echt, Anne-Marie?"
En ze pakt me stevig vast en begint te huilen en zegt, dat ze dacht dat ik niet meer zou komen.
Na haar gerustgesteld te hebben, dat ik echt wel blijf komen, praten we wat over het breien en maak nog een foto..

Ik vraag haar waarom ze op het bijzettafeltje zit. Nou dat kan ze me wel uitleggen: "Dan heb ik geen last van de leuningen van de stoelen met de breipennen."
Logisch toch.
Ik neem haar mee naar haar kamer, die op slot zit. Blijkbaar is ze hier overdag nooit, want dan sluiten ze de kamer. Een goed teken wat mij betreft.
Ik heb wat spulletjes meegenomen uit het appartement en die leggen we overal neer, bv in de lade van haar nachtkastje.
Vreemd ze zegt, dat lag daar en dat lag daar, maar ze vraagt me niet, hoe ik aan die spulletjes kom. Ze is er wel blij mee.

Ik heb een rozenkrans gevonden in een heel oud leren hoesje en geef die aan haar. Ze heeft het steeds over het kettinkje wat Laura voor haar gemaakt heeft.

Ze wil hem om haar hoofd doen.
Ik zeg: "Tante Diny, dit is geen ketting, maar een rozenkrans, die heeft u denk ik gekregen toen u de Eerste Communie deed."
Het komt niet binnen, weer heeft ze het over de ketting die Laura gemaakt heeft.

Ik zeg nogmaals dat het de rozenkrans is die ze gekregen heeft bij haar Eerste Communie. Ineens heeft ze het door. Ik heb gelijk.

We gaan die middag samen nog naar het dorp van Oisterwijk om een soort van AhBra te kopen, ze wil namelijk geen BH meer aan. De beugels doen haar zeer in haar maag. Daar heeft ze veel last van.
Ik heb er moeite mee. Tante heeft altijd best een forse boezem gehad, nu niet meer.
Ze past een Sloggi topje en is helemaal blij. Dit zit lekker. We kopen er meteen 2 en bestellen er nog 1 extra. en ze hout er 1 aan. Ze ziet een mooi fuchsiaroze nachthemd met print. DIe wil ze ook wel. Doen we..... "voor als ik weer eens weg ga!....."
Ik: "Nou tante, die is te mooi om in de kast te laten liggen, die moet u gewoon lekker aan doen hoor en dan kunnen die oude shirts weg!"
We pakken haar portemonnee en wat schetst mijn verbazing.... er zit geen papiergeld in. Daat had toch zeker 20 euro in moeten zitten. Weg. Ik keer haar tas ondersteboven, ieder ritsje, vakje, portemonneetje. Niks.
Het is al de 2e keer, dat geld uit haar portemonnee is verdwenen. Ook haar portemonneetje met klein geld is erg leeg. Maar dat kan.
Ze begint zelf over mensen die stelen.
Dus ik ga er op in en zeg: "We zullen zorgen, dat er geen papiergeld meer in uw portemonnee zit en dat als u iets moet betalen, u gewoon zegt, dat ze even moeten wachten en dat Riëtte dat dan regelt. En wanneer Riëtte of ik met u op pad is, dan kennen wij uw pincode en kan er gewoon betaald worden."
Wonder boven wonder...... ze is het er mee eens!
In haar tas..... wel 12 zakdoeken!
Tijdens het lopen naar de auto heeft ze het ineens over het incident van de tas. Nog is ze woedend dat 2 dames haar tas hadden gepakt en in haar tast aan het snuffelen waren. Ze is nog boos. Ja, die tas.... het heeft blijkbaar diepe indruk gemaakt.
We gaan terug naar het grote huis. Leggen haar spullen op de slaapkamer en gaan samen in een lekkere stoel in de huiskamer.

Ze zit wat in gedachten. Houdt ondertussen mijn hand vast.
Ik laat het maar gebeuren. Ze zegt niet veel.
Na een poosje vraag ik haar of ze ook wel eens televisie in haar kamer kijkt. Nou dat doet ze niet. Het is leuker in de huiskamer, dan wordt er nog een beetje gediscussieerd, het is er gezelliger.
Ook zegt ze me, dat ze wel hier blijft wonen. Ook al heeft ze daar een huis. Ik vraag een beetje door. Dat kan ze wel aanhouden voor als ze teruggaat. Ik zeg, dat dat niet meer zal gebeuren.
Tante Diny: "Ja, dat denk ik ook, dat dat niet meer gebeurt."
De tafel wordt gedekt voor het eten en we kijken samen hoe druk iedereen is.
Er zijn veel dochters van een aantal bewoners, die de weg kennen, dus ik bemoei me nergens mee, blijf gewoon lekker zitten.

Ik blijf bij haar tot ze haar boterham krijgt. Dan ga ik, geef haar een dikke knuffel en kus.