37 - Textiel

Maandag 19 mei 2014
Vandaag ben ik uitgenodigd om samen met tante Diny en andere bewoners van Catharinenberg naar het Textielmuseum in Tilburg te gaan. We krijgen daar een rondleiding. Nou ik ben benieuwd. Het begint bij het uitstappen al goed:  "Kijk dit kun je met breiwerk ook doen, Tante Diny!"

Meteen weer geklaag over hoe slecht haar ogen zijn. "Smoesjes", zeg ik, "U kunt met uw ogen dicht nog wel breien!"
En ga er verder maar niet op in.
We treffen binnen Diny met een groep van de dagbesteding en sluiten ons bij haar aan. Gezellig. En wachten op wat komen gaat.
Ik merk dat tante Diny niet oph aar gemak is.

Het gezicht spreekt al boekdelen. En je ziet haar gewoon denken. En dan komt de aap uit de mouw.
"Nou, ik zit hier niet goed", zegt ze.
"Wat wilt u dan? Er zijn geen andere zitplaatsen."
"Ik ga wel staan." en ze voegt de daad bij het woord. en gaat staan.
Ik stel voor dat ze tussen de mensen van de dagbesteding gaat zitten.
"Nou dat doe ik niet, want ik ken die mensen niet, dan ga je daar toch niet zitten. Wat denk je wel." zegt ze boos tegen me.
Ik zeg: "Tante Diny, die mensen kent u wel, want daar gaat u iedere dinsdag en vrijdag naartoe.
En uiteindelijk geeft tante toe en gaat tussen de mensen van de dagbesteding zitten, op een kussen.

Daar wordt ze gelukkig weer een beetje vrolijk van.
Het eerste uur is er geen gids voor ons en moeten we ons zelf zien te vermaken. Voor mij met tante Diny geen probleem, maar voor Diny met de groep van de dagbesteding is het een hele opgave. Een stukje trekken we samen op. Maar Diny met haar mensen haakt af en gaat naar het restaurant, ik ga alleen met tante Diny op pad. Nu kunnen we rustig rondkijken.

Ze kan nu op haar gemak de stoffen aanraken en voelen. En ik liet haar maar doen. Daarna zijn we naar de eerste verdieping gegaan, met de trap. Voorheen was ze best rap op de trap, maar nu was ik met mijn knie zelfs nog sneller als tante Diny.
Boven was een tentoonstelling van eigen kunstwerken van het Textielmuseum, met de titel "Body Jewels"

Hier mag je dus echt niets aanraken, maar het is er best donker. Ik geniet, ik vind al die kunstwerkjes zeer de moeite waard, maar omdat je niet met flitser mag fotograferen doe ik het met een hoge iso. En de details van de tentoongestelde werken zijn fantastisch. Maar tante Diny heeft moeite om de dingen goed te zien. En als ik zeg dat een zacht uitziend jasje vol spelden zit, gelooft ze me niet.
En hopla, bij het volgende kunstwerk steekt ze haar hand uit en raakt het aan. Ik laat het maar even begaan.

"Nou dit kun je best aan doen hoor, de spelden steken niet uit", zegt tante Diny.
Ik moet er toch wel om lachen en hopla bij het volgende hemd, daar gaat haar hand weer. Ook niet raar toch, ze kan niet goed zien!

Er liep een suppoost, maar die zei niets.
Ze deed het ook heel voorzichtig, want ze heeft zelf altijd in de textiel gezeten, vroeger.

Even nog een kijkje door een raam naar een of ander stoomding, misschien krijgen we er nog uitleg bij als we na een drankje met de gids meemogen.

We gaan op ons gemak terug naar het restaurant

We krijgen een lekker glaasje sinaasappelsap. Dat smaakt, want het is een warme maandag.

En er worden "goody bags" uitgedeeld. Iedereen laat de spullen in de tas, kijken een keer en dat is het, maar tante Diny niet, die laait de hele boel uit... en nee. ze zit nog niet in een rolstoel, ze is even van zitplaats verwisseld.

Zo probeert tante Diny de woorden op het pakje te lezen. Want ze weet niet wat het is. Met het linker oog dicht op het zakje, maar het lukt niet!

Daarna krijgen we de rondleiding door het museum. Maar de gids gaat echt veel te vlug voor deze mensen. BInnen 3 kwartier raast hij van links naar rechts door het museum. Hier zijn we bij het damastweven.

Tante Diny heeft jaren in de textiel gewerkt, lingerie en dameskleding, dus stoffen, daar weet ze wel wat van. Hier wil ze het toch ook weer precies weten. Ze vindt het hoogst interessant.
Daarna gaan we door naar de deken afdeling.

We worden van hot naar her geleid, interessant, maar veel te snel. Het was beter geweest als we een half uur alleen op de afdeling van de damast waren gebleven, dan had iedereen dat op zijn gemak kunnen bekijken en de gids uitleggen. Maar ja, het is niet anders.

Een hele oude prikklok, een van de eerste.

Iedereen heeft wel eens onder een AaBe deken gelegen. Veel interesse bij de uitleg, door een man die jaren achter de weefgetouwen van de dekens gestaan heeft.

Door naar de moderne machines. Hier wordt met laser iets uitgesneden. Dit vond tante toch ook wel mooi om te zien. Maar je merkt dat zij en de andere mensen van de groep vermoeid raken.
Het einde van de rondleiding en we gaan terug naar het restaurant. En tante Diny en ik rijden weer met Anja en Corrie mee, terug naar Cahtarinenberg, waar we nog een diner hebben.

Een geslaagde dag. Als tante Diny er maar uit kan, dan is ze wel in haar element. Ze vindt het gezellig en wil eigenlijk niet terug naar de Huiskamer. Maar helaas, na een hele middag met haar opsjouw en een diner en koffie bij de Huiskamer, ben ik wel helemaal gesloopt.
We hebben een fijne dag gehad.