Dinsdag 18 februari 2014 Gisteren heeft Maartje een telefoontje gehad van de directrice van Amaliazorg, Catharinenberg, met de mededeling dat er een kamer is vrijgekomen in het Grote Huis. En dat er van ons wordt verwacht dat tante Diny op donderdag 27 februari daar voor het eerst slaapt. Maartje en ik gaan haar dit op dinsdagavond 17.00 uur vertellen. Ik ben al eerder bij haar, om even te helpen met de wasmachine, waar water in is blijven staan. Ik: "Tante Diny, waarom staat de vuile vaat op de vaatwasser?" (De vaatwasser staat naast de wasmachine) Tante DIny: "Die kan er nu niet in, want die moet eerst drogen." Ik: "Ik snap er niks van, hoezo drogen, de kopjes en borden, kunnen toch gewoon in de vaatwasser, die is toch niet kapot?" Ik begin met de wasmachine, die heeft aanduidingen in het frans, dus ik moet even mijn hersenen pijnigen, wat bv essorage betekent. Nou, dat is dus centrifugeren en afpompen, dus de machine aangezet en een kwartier later is het water uit de wasmachine. Ondertussen bleef er een warrig verhaal, dat de was moest drogen en dat kon in de vaatwasser. Ik: "Tante, u heeft geen droger. U heeft een wasmachine en de was die daar uitkomt moet opgehangen worden. En u heeft een vaatwasser voor de kopjes en borden en bestek." Tante Diny: "Ja, maar die ene die droogt ook, want de kopjes komen er droog uit, dus de doekjes kunnen daar ook in." Ik stond even perplex.... In ieder geval op de vaatwasser staan schone en vuile kopjes door elkaar en er komt een vieze lucht uit de vaatwasser. Ik zeg kom op, we gaan samen met de hand afwassen. Ze helpt me, maar zoekt eerst 5 minuten naar een droogdoek. Tot ik hem haar aanwijs. Ook wil ze het licht aandoen en drukt onder de intercom op de muur. De lamp in de keuken is al aan! Ze gaat aan de slag en ik heb tijd voor even snel 1 foto. Nadat ik afgewassen heb, zet ik thee. En als ik klaar ben, vraag ik aan tante Diny waar de onderzetters zijn. Ze gaat op zoek. Alle laden open en uiteindelijk, triomfantelijk... Kijk! Ik zeg, wat is dat? Tante Diny: "Voor als je buiten eet! Dit is het eerste wat ik gemaakt heb met de patchwork." Oké en dan nu de onderzetters. Vervolgens loopt ze de werkkamer in en komt terug met tafellakens, place-mats... Ik vraag: "En waar heeft u de onderzetters?" "Ja, die laat ik toch zien!" Uiteindelijk heb ik ze zelf maar uit de kast gehaald. Maartje is ondertussen gearriveerd en we omhelzen elkaar.. nu moeten we haar gaan vertellen, dat er een kamer in het Grote Huis is voor haar. Ik heb groot respect voor Maartje, de jongste van al mijn neven en nichten. Ze pakt de hand van tante Diny en vertelt rustig waarom wij samen bij haar zijn en dat er nu een kamer voor haar is. En dat ze al snel gaat verhuizen. "Echt waar?" Tante Diny lijkt opgelucht. Want ze heeft echt wel in de gaten dat het zo niet langer kan. Maartje en ik leggen haar rustig uit, wat er nu te doen staat en dat wij haar bij alles zullen helpen. Ze wil de regie in handen blijven houden. "Ik ga daarnaartoe, maar het appartement blijft nog. En er gaat niets weg, voordat ik het gezien heb." Braaf zeggen we "ja" en we denken "nee". Maartje nog eens heel duidelijk naar tante Diny: "Het belangrijkste is, dat u de spulletjes die u het dierbaarst zijn, dat die met u meegaan. En dat u die alvast bij elkaar verzameld." Wat later met het huis gebeurd, dat is na volgende week! Het gesprek loopt bovenverwachting goed. Nu maar hopen dat het de komende week zo blijft gaan. We zouden dit liever zonder haar doen, maar dan hebben we de poppen aan het dansen, ben ik bang. Er zal toch wel het een en ander gaan gebeuren zonder haar erbij te betrekken. Er komt een van de verzorgende binnen, die iedere ochtend en avond de medicijnen van tante Diny verzorgen en zorgen dat ze ze inneemt. Eerst wil ze haar thee in het kleine plastic bekertje doen, waar de pillen in zitten. Als wij er iets van zeggen, gaat ze de pillen tellen. "3", zegt ze. Maar het zijn maar 2 tabletjes. "Ja, ik moet ze wel eerst tellen hoor, voor ik ze inneem. Ik moet het zelf in de gaten houden!" Als de verzorgende weg is, vertellen we nog een keer, dat er een kamer is in het Grote Huis. En steeds komt ze terug op haar dagelijkse dingen. Zelf wassen.... is niet meer nodig tante Diny, dat wordt voor u gedaan. En u bent niet meer alleen, er is altijd iemand om voor u te zorgen. Ook hoeft u geen boodschappen meer te doen.... het hoge woord komt eruit. "Ik kan het ook allemaal niet meer lezen in de winkel......" Als we zeggen dat er ook 6 mensen wonen en dat die er altijd zullen zijn, kijkt ze bedenkelijk. "Ben ik nooit meer alleen?" "Jawel, tante Diny, want dan kunt u gewoon even naar uw eigen kamer en daar even naar uw tv kijken of muziek luisteren of gewoon even lekker rusten." Maartje stelt tante Diny nog eens gerust: "Wij helpen u overal mee!" Maartje: "Kom eens hier, doos! Even knuffelen." Bij het horen van het koosnaampje, lacht tante Dien. Een dikke knuffel, ze laat het helemaal toe en geniet er van. Alles komt goed tante Diny!
Maartje moet gaan, het is intussen half 7. Ik blijf nog even en maak haar brood voor de avond. Ze begint te rommelen in de keukenkastjes en pakt het potje bouillon, die wil ze wel. Dus ik zeg haar een mok uit de kast te pakken. Ze rommelt in het kastje onder de gootsteen waar ze haar enorme verzameling plastic bakjes heeft en komt na wat gerommel met een plastic bakje aan zetten. Ik: "Daar kan toch geen bouillon in, dat is geen mok" Na wat over en weer gepraat, blijkt dat ze geen bouillon wil maar cup a soup in een kom. Dus ik maak een soepkom kippensoep voor haar. Ik beleg de 2 sneetjes brood die in de broodtrommel liggen met komijnenkaas met tomaat en met coburgerham. Dan doet zij de pannenkast open en zegt: "Kijk, die kan ik dadelijk ook eten." En onder een deksel komt een bak met yoghurt en fruit te voorschijn.... met schimmel. Even later komt onder een andere plastic deksel nog zo'n schaal te voorschijn en even daarna een houten ontbijtbord met belegd brood... Ik: "Maar lieve tante, dat kun je toch niet in de pannenkast bewaren, die moeten in de koelkast, anders krijg je er schimmel op. Tante Diny: "Nee hoor, dit is de koelkast." Ze stopt haar hand in de kast: "Voel maar hoe warm die is." en "Ik kan dat nog goed eten!" Tante is niet van het weggooien, ze vind het altijd vreselijk als ik voedsel weggooi. Maar deze keer ben ik niet te vermurwen: "Als u ziek wilt worden, moet u dit vooral gaan eten, de schimmel staat er op! Ik gooi het weg!" Ze legt zich erbij neer en vraagt waar ik de soep heb gelaten. Voor de derde keer zeg ik, dat de soep al op tafel staat met de boterhammen. Terwijl ze begint te eten, hang ik de was op en kijk ondertussen in haar nachtkastjes of ik haar horloge, kruisje en armband kan vinden... ze is ze weer eens kwijt! Om half 8, wanneer tante klaar is met eten en ze zich lekker in haar "Slaapstoel" heeft geïnstalleerd, geef ik haar een flinke knuffel en ga naar huis. Wat staat ons de komende weken nog te wachten?
3 Comments
cora ouwehand
2/21/2014 07:42:33 pm
wauw...wat een indrukwekkend blog....wat een mooie liefdevolle foto's, en wat een geweldige meiden zijn jullie, wat gaan jullie liefdevol met jullie tante om!! respect!!!
Reply
Marielle
2/21/2014 07:47:48 pm
Wat een mooie, ontroerende foto's. En wat is het weer een byzonder verhaal. Ik kan me voorstellen dat het bij jullie een stuk rust brengt wanneer ze in het 'Grote Huis' woont. Dat stukje over het eten in de kast, pffff. In haar beleving klopt het. Respect voor jullie en succes met de komende week.
Reply
michel
2/22/2014 01:18:18 am
En daar gaan we weer...snif.
Reply
Leave a Reply. |
AuthorEven een tip. Het bovenste blog is het laatste blog. Hieronder bij Categories kun je beginnen bij nummer 16. Categories
Alles
|