Maandag 10 maart 2014
Vanmiddag ga ik even bij tante Diny langs, gewoon even een kopje koffie en een beetje babbelen.
Ik tref haar aan in een stoel lekker buiten op het terras. Ik begroet haar en ze begint meteen te huilen.
Ze voelt zich weggestopt door ons, ze zit hier maar op een stoel, ze doet niks en niemand van de familie komt bij haar op bezoek!
Tante Diny: "Zo wil ik niet verder leven."
Ja, dit is al de tweede keer in korte tijd, dat ze dat tegen me zegt.
En dus zeg ik haar, dat ze moet zeggen als ze iets wil doen.... "Ach", zegt ze, "Ik laat ze maar."
Ik leg haar uit, dat sinds ze 28 februari hier is, ze iedere dag visite heeft gehad, en noem op, Riëtte al een paar keer, Maria al een paar keer, tante Roos en tante Ida, tante Tinie, Corrie de overbuurvrouw al een paar keer, Maartje met de kinderen, en ik al 4 keer... Ze gaat ook nog 2 keer in de week naar de dagopvang van 10 tot 16 uur en 2 keer in de week gaat ze naar bewegingslessen.
Tante Diny antwoordt: "Dan komen ze wanneer ik niet thuis ben."
Ik moet er toch wel hartelijk om lachen.
Ik zeg: "Tante Diny, ik zal een schriftje op uw kamer leggen, zodat iedereen die komt daar in kan schrijven dat hij of zij bij u geweest is."
Dit vind ze prima..... nu maar hopen dat ze niet gaat zeggen.... ja dat heb jij zelf geschreven er is echt niemand geweest.

Ze zit even te genieten van het zonnetje. Ze is duidelijk niet zo blij als vrijdag.
Het gesprek valt even stil.

Ik loop even naar binnen en zeg tegen de verzorgende, dat ik zilverpoets heb meegebracht en dat ze tante Diny best eens met wat zilver aan het werk moeten zetten, dat vindt ze leuk. Ook tafeldekken, was opvouwen noem maar op, de dagelijkse dingen... maar een puzzelmaken, dat kan ze niet door haar bijnablindzijn!

Lekker een kopje koffie buiten....
Tante Diny: "We moeten het eens hebben over wanneer ik mijn verjaardag hier kan vieren. Want dat is volgende week."
En ik dacht.... oh daar gaan we weer. Dit zegt ze wekelijks sinds december...
Ik: "Tante Diny u bent jarig op 30 augustus."
Tante Diny: "Ja, dat weet ik wel."
Ik weer: "en nu is het 10 maart. Dus het is nog even wachten voor u uw verjaardag kunt vieren."
Tante Diny: "Nou, dat is dus niet waar... maar ja dat zeggen ze allemaal, dan maar niet. Ze hadden gewoon de tijd niet moeten veranderen, sinds ze dat met die klok hebben gedaan.... Nou, ik ben volgende week jarig, maar ja als jij dat zegt."
En....."Waar gaan we dadelijk naartoe?"
Ik: "Uh...nergens, ik kom hier een kopje koffie drinken...."
Ze blijft aandringen en vervolgens neem ik haar mee het park in. Even een klein rondje wandelen, heeft ze het idee, dat ze er toch even uit is geweest.

Een "selfie" van ons tweetjes tijdens de wandeling.....

Wanneer we weer binnen komen, is het tijd om de tafel te gaan dekken. Een dame dekt de tafel voor haar en 2 andere dames. Dus stel ik voor dat tante Diny de tafel waar zij aan gaat eten wel kan dekken. Oh, dat had ze nog niet gedaan, dus ik zeg. Het is hetzelfde als altijd, bordje, mes en vork. Ik help haar een beetje mee, maar maak ondertussen wat foto's. Ze weet echt niet wat ze moet doen.... . raar hoor.

Het bordje met kop en schotel wordt op haar plaats gezet, naar aanwijzing van mij. Daarna is ze in de war en weet ze absoluut niet wat ze met het andere bordje moet doen. Ze begint de bordjes te schuiven, zet er 2 naast elkaar.
Ik ben zo beduusd, dat ik vergeet er een foto van te maken.
Ik probeer haar te helpen, maar nu raakt ze nog verder in de war.

Ze begint rond te lopen, zoekt iets, maar ik kan er maar niet uitkrijgen wat het is.
Ik breng haar naar de tafel en zorg dat ze op een stoel gaat zitten. En dan ga ik, ik blijf niet bij haar met het eten. Een andere keer maar weer.
Een hele dikke omhelzing krijg ik van haar.
Ja, tante gaat steeds verder achteruit.

Vrijdag 7 maart 2014
Vandaag is mijn vriendin Jacqueline bij me en samen gaan we naar tante Diny. Ik heb Jacqueline gevraagd om van tante Diny en mij foto's te maken.
Een impressie hoe ze in gesprek is met mij.
Leuk om terug te zien.
We gaan eerst bij de afdeling naar binnen. Tante Sluit Jacqueline meteen in haar hart.
Ze heeft het moeilijk, zit maar te zitten, zegt ze en er komt niemand. Blijkbaar is ze 's ochtends erg boos en opstandig geweest omdat het zo rustig was in de huiskamer.
Ze begint meteen over haar creme en die in die blauwe pot, die ze moet hebben... Nivea.
Eigenlijk hebben we daar geen tijd voor, maar als we naar de auto gaan, zegt ze weer: "We gaan eerst crème kopen!"
Ik ze: "Laten we dat dan maar gaan doen!"

We nemen haar eerst mee naar de kerk om een kaars aan te steken, Louis haar man is op 8 maart jarig. Maar dat weet ze niet meer.We gaan naar Meneer van Eijck, dat kent ze en daar gaan we een lekker portje drinken met wat hapjes en lekker babbelen.

We komen de horeca-gelegenheid binnen, het is 17.00 uur en tante Diny begroet de mensen met: "Goedemorgen, komen jullie ook voor het ontbijt?
Jacqueline en ik liggen in een deuk!
Gezellig babbelen en zodra we alledrie ons portje hebben een foto van Tante Diny, Jacqueline en mij..

Onder et genot van een portje en een schaaltje snacks babbel ik met tante DIny, gelukkig heb ik Jacqueline die nu van tante en mij in gesprek foto's maakt.

Even wat snacken even een slokje drinken.... de wangetjes kleuren weer rood.

Het verhaal is onsamenhangend, maar och tante Diny geniet en dan vind ik het prima.

Na het portje was ze moe en brachten we haar terug naar de afdeling.
Het was een fijne middag, en ik hoop ook voor tante Diny

Maandag 3 maart 2014
Vandaag ga ik voor de eerste keer op visite bij tante Diny. Ik heb haar wel al zaterdag gesproken door de telefoon, maar kreeg een vrij warrig verhaal te horen. Wel vertelde ze, dat ze in haar bed moet blijven liggen, omdat ze te vroeg wakker is. Als je dan vraagt hoe laat ze wakker is, krijg je te horen, 8.00 uur, zoals altijd.
Ja, begrip van tijd heeft ze echt niet meer.

Ik maak een foto van haar in de huiskamer. Want er moet een foto van haar op de deur van haar kamer komen. Het daglicht van buiten is mooi zacht en ik ben heel tevreden over deze foto. Ze staat er voor mij heel erg als de tante Diny die ik ken op! Mooie heldere ogen.
Toen ik binnenkwam in haar kamer ging Maartje met haar kinderen net weg. Blijkbaar wilde tante Diny mee, want ze moest haar jas hebben. Ze ging weg.
Dus Maartje blij, dat ik er was.... Nee tante, Anne-Marie komt nu op visite.
Later zeg ik dat Maartje is geweest.... Tante Diny meteen: "Nee, die had ik net nodig. Want ik doe nog steeds veel hoesten, ze moet weer een afspraak maken bij de huisarts."
Dat de verpleger Eric vorige week is geweest en dat ze niet meer naar haar huisarts gaat, maar hier een arts heeft.... dat is nieuw voor haar!
Ik had een doosje Ferrero Rocher bonbons meegebracht, die vindt ze heerlijk en dus ook maar even iedereen trakteren, want ze is jarig..... dat is ze denk ik nu al 3 maanden...

We praten even onder het genot van een kopje koffie in de huiskamer en ineens gaat ze haar tas halen. Ik dacht die haalt ze op haar kamer, maar nee, hij ligt achter de keukenkast bij de deur waardoor je binnenkomt.Weer hele verhalen over dat ze al 2 keer bestolen is en dat alles weg is.
Ook als ik zeg, dat het beter is als ze haar tas op haar kamer laat, nog moet die tas bij haar blijven. Ik houd mijn hart vast. Dat gaat natuurlijk op een keer niet goed he.

De tas komt weer aan haar stoel te hangen. Prima. Ik leg me er bij neer!

Ze zit te zitten, kijkt om zich heen, houdt iedereen die voorbij komt of langs loopt, zelfs een beweging buiten in de gaten.En dan ineens is ze bijna in slaap...

Haar handen in de schoot.... heel herkenbaar. Zo houdt ze vaak haar vingers vast.
En dan is er een incident. Tante Diny zoekt de foto's van de baby's, want Sylvie heeft 2 dochters gekregen.  Dommerd die ik ben: "Nee, tante Diny, Cedric heeft een zoontje en Audrey een meisje."
Ze rommelt rond en komt aanlopen met een tas van iemand anders.
Tante Diny: "Hier heb ik de foto's in gestopt in het witte karton."
Ik: "Tante Diny, die tas is niet van u, maar van iemand anders en kijk er zit een borduurwerk in."
Tante Diny: "Nee, die is van mij." En ze pakt het witte harde borduurwerk en zegt: "Hier zitten de foto's in."
Ik pak de tas en laat zien dat het een borduurwerk is. Ze blijft volhouden, het is haar tas.
De dame van wie de tas is, komt aanlopen en in de war, dat ik haar tas heb. ik geef haar haar tas en ze zeg: "Ik wil niet borduren..... dat wil ik nu niet.

Tante DIny en ik gaan even naar haar kamer, want misschien zijn de foto's daar. Niet dus.
Ze kijkt nog eens in haar klerenkast, want het pak dat ze aan heeft, dat heeft ze hier ook weer gevonden nadat het weken"(?) weg was geweest......
Maar helaas, de foto's komen niet tevoorschijn.

Dan pakt ze haar jas. Ik vraag haar wat ze gaat doen.
Tante Diny: "Ik moet boodschappen doen, want ik heb niks in huis. Mijn koelkast is helemaal leeg. En ik moet pinnen."
Ik zeg haar dat we de jas niet nodig hebben, dat er dadelijk gegeten gaat worden..
Tante Diny: "Nou dan ga ik na het eten wel even boodschappen doen."
Ik leid haar af met het foto album met de foto's van haar huis in Frankrijk en we gaan dit samen kijken in de huiskamer.
Niet in haar kamer, want die is alleen om te slapen!!!!
Tante Diny, over het fotoalbum: "Dit ken ik niet, dit zie ik voor het eerst." Maar ze weet wel veel te benoemen.
De bewoners gaan eten. Ik blijf nog even. Dan kan ik me een beeld vormen van hoe de maaltijden er aan toe gaan.
Jammer genoeg zit ze aan tafel met 2 van de mensen waar bijna geen contact mee te maken is.
Ik dacht dat ze met zijn zessen aan tafel zou eten, met de verzorging. Niet dus.

Ze krijgt een bord voor zich, met vork, lepel en mes. Een van de dames legt een paar puzzelstukjes op haar bord. Tante Diny, doet daar niks mee. Ze kijkt en laat die dame maar doen.
Of ze begrijpt dat dit een van de bewoners is..... ik weet het niet.

Terwijl tante lekker haar kopje soep en boterham eet, praat ik met de schoonzoon van een van de bewoners. Hij vertelt me dat hij iedere dag een blog bij houdt voor zichzelf en wil graag weten wat ik wil met mijn fotoblog. Ik leg uit, dat het voor mij is, en voor de familie. En dat ik zo een mooi verhaal neer wil zetten en hoe vreemd deze ziekte is.... Alzheimer. Ik zit nog even met tante Diny te babbelen en wil eigenlijk naar huis. Het is inmiddels 18.00 uur en ik begin zelf wel honger te krijgen.
Ik ga naar haar kamer en leg het fotoalbum dat we samen hebben bekeken weg.
Wanneer ik terugkom in de huiskamer Is tante Diny in alle staten. Ze staat met 3 bewoners om zich heen te roepen tegen een van de dames: "Wat moet u met mijn tas?" "Waarom zit u in mijn tas?" "Dit is niet uw tas, hier moet u vanaf blijven!"
Blijkbaar heeft een van de dames haar tas van de stoel genomen. En dat heeft tante gezien.
Geen verzorging of vrijwilliger te bekennen, dus ik probeer de boel te sussen, en ik heb me zelden zo machteloos gevoeld. Je kunt het niet uitleggen, alleen maar dat de tas inderdaad van tante Diny is. Ik probeer haar tussen de dames vandaan te halen. Het valt niet mee, maar eindelijk heb ik tante Diny alleen op haar kamer en leg nog een keer uit dat het per ongeluk is gebeurd. Furieus is ze en helemaal ondersteboven!

Je ziet dat ze nog boos is.
Ze gaat meteen kijken naar haar portemonnee en zegt dat er niks meer in haar portemonnee zit en dat het geld er uit gehaald is en dat ze al 2 keer bestolen is, inbrekers... 
Ik: "Nee tante, u hebt de tas zelf op een andere plek gelegd."
Maar ze is niet voor reden vatbaar.

Ze blijft rommelen en zoeken en vergeet dat er 2 ritsen zijn: "Zie je wel, mijn portemonnee is weg!"
Ik wacht deze keer niet af en pak haar tas en maak de ritsen open...
Tante Diny roept: "Wat doe je nou?
Ik: "Ik gebruik mijn ogen, zodat ik voor u kan zien, wat er met uw portemonnee is..." Ondertussen zoekend naar haar geld.... het zit niet in de portemonnee, niet in de tas, niet in haar paspoort, niet achter een andere rits.... Geen geld te vinden. Ik weet zeker dat ze anderhalve week daarvoor op zondag nog € 120,= had. (Waar heeft ze het in godsnaam gelaten?)
Ik: "Je hebt gelijk, tante DIny, het geld is op. U moet inderdaad binnenkort weer pinnen."
Daarna zegt tante Diny ineens: "Ik denk niet dat ik hier nog eens terugkom.
Ik heb er maar overheen gepraat, even door haar kamer gelopen en besluit haar weer terug naar de huiskamer te brengen, deze keer zonder tas!

Ik laat aan tante Diny zien, dat ik haar tas in haar nachtkastje zet. Daar kan niemand erbij.
De gemoederen zijn bedaard. Wanneer we van de kamer komen, zijn ook de verzorgende en vrijwilligers weer terug en hebben de dames rond de televisie geinstalleerd. Ik geef even kort verslag van de schermutseling en dat tante haar tas erg belangrijk voor haar is!
Tante DIny gaat ook zitten en ik geef haar en knuffel.....
Maar we hebben vandaag ook een leuke selfie gemaakt.....

Donderdag 27 februari 2014
Vandaag is de dag....
Vandaag gaat tante Diny verhuizen naar de gesloten afdeling van Amaliazorg, Cahtarinenberg in Oisterwijk. Naar Huiskamer 1, waar in totaal 6 bewoners zijn, dus erg kleinschalig.
De spullen staan al in de kamer en er moeten alleen de laatste kleren, de toiletspullen, een vaas met nepbloemen en het lampje van het nachtkastje overgehuisd worden. Dit doen Maartje en ik op donderdagmiddag.

Even een grote koffer halen en meteen van haar zit/slaapkamer een paar foto's maken. Het is helemaal mooi geworden en nu maar hopen, dat tante Diny dat ook vind.

De foto's op haar kastje... Zij met haar oudere zus, Betsie, Willem, de zoon van Betsie, Maman en papa, de ouders van Louis, haar man, achterin de foto van haar moeder en vader en net nog zichtbaar, haar oudste broer, Ad. Een stilleven bij haar op de kast.
Maartje en ik gaan haar ophalen bij de dagopvang. Ik loop op haar af en ze verwelkomt me blij. En ik zeg: "wie ben ik dan?" En zij, heel slim: "ja dat weet jij wel". Haha, grapjas... en dan: "Jij bent Anne-Marie natuurlijk!"
Doet me goed!
We gaan naar de gesloten afdeling, Nicole vangt ons op en we gaan eerst naar haar kamer kijken.

Dit blije gezicht zal me nog lang bijblijven. Ik moest de foto gewoon maken, ze vond de kamer zo mooi en gezellig. En allemaal haar spulletjes.

Ze kijkt eens goed rond en ziet op haar nachtkastje iets bekends... "Hee, die heb ik ook op mijn nachtkastje!"
Ja, tante, deze komt van je nachtkastje! Hij is van u!

En een plezier dat ze heeft. Ik geniet en ook Maartje geniet. Ja, hier hebben we het toch voor gedaan, voor een blije tante Diny.
De man is van de technische dienst en installeert een sensor op het nachtkastje, zodat wanneer tante Diny 's nachts haar bed uitkomt, dat gemeld wordt bij de verzorging. Want, tante Diny weet nog niet goed waar de toilet is.

Tante Diny vraagt zich af of  er ook een televisie is. En dus laat Maartje zien, dat haar eigen televisie gewoon in de kamer staat en dat hij het doet. Aan de muur een schilderij van een appelboom, die ze gekocht heeft in 1960 in Bergen op Zoom en een ingelijst borduurwerk uit Aubusson. In die buurt heeft ze in Frankrijk gewoond. Ze heeft dit nog geborduurd toen ze nog geen problemen met haar ogen had.

Lianne vraagt haar of ze zin heeft om een kopje thee of koffie te gaan drinken bij de andere bewoners van Huiskamer 1. Ze steekt haar arm door de arm van Lianne en heeft er duidelijk zin in.
Van de bewoners heb ik bewust geen foto's gemaakt. Misschien komt dat nog ooit. Maar het is vertederend om te zien, hoe tante Diny bij de meesten zich voorstelt.

Deze foto heb ik gemaakt omdat de dame niet zichtbaar is. Maar je kunt zien, dat ze meteen in gesprek gaat met de mensen!
Ja, tante Diny is altijd erg sociaal geweest. Ze vindt het heerlijk om te praten en met mensen om te gaan.

Er wordt haar van alles gevraagd en ze geeft antwoord en vertelt, waar ze gewoond heeft in Frankrijk. Ze haalt wat dingen door elkaar, maar al met al een heel gezellig gesprek.
We gaan nog even terug naar haar eigen kamer, want daar zit verpleegkundige Erik, die tante Diny, medisch in de gaten gaat houden. Hij wil nog het een en ander van tante Diny en van ons weten.

Ze moet goed nadenken om de vragen te beantwoorden. Ze is nooit ziek, en dan bedoelt ze een griepje. Erik is duidelijk naar tante Diny toe, neemt de tijd om haar te laten praten, neemt de tijd om haar iets uit te leggen.
"De pacemaker... ja die kreeg ik zo rond... 17... zeventienhonderd... nee... oh ja zeventienhonderdduizend."
Erik: "U heeft hem dus al heel lang?!"
Maartje en ik worden nog wat vragen gesteld en wij kunnen onze vragen stellen.
Duidelijk wordt, dat er bij hartstilstand niet gereanimeerd gaat worden, dat ze alleen voor controle van de pacemaker nog naar het ziekenhuis gaat en dat bij bv longontsteking ze ook gewoon in het verpleeghuis verzorgd wordt. Het leven moet zo plezierig mogelijk gemaakt worden.

2 Keer in de week komt Erik op de afdeling om even naar de bewoners te kijken en wanneer het nodig is, komt hij vaker. Ja, ze had een goed gesprek met deze "aardige dokter".

Nog even zitten in de stoel in haar kamer. Ze voelt zich echt op haar gemak.
Maartje gaat en ik blijf nog even. Maar ik merk, dat ik moet gaan, ze loopt me achterna en ze moet zich natuurlijk een beetje met deze mensen bezig gaan houden. Dus ook ik ga.
Ze zwaait me uit bij de deur met een paar dames en Heidi, een andere verzorgende.
Natuurlijk ben ik benieuwd hoe het haar vergaan is en ik bel vrijdagmiddag naar Riëtte. Zij vertelt me dat tante Diny goed geslapen heeft en dat ze rond 4 uur wilde gaan plassen en dat de sensor afging, maar ook bij de buurvrouw... tante Diny was rechtsaf ipv linksaf gegaan op zoek naar het toilet. Ze is even geholpen en daarna weer lekker naar bed gegaan.
Ook tegen Riëtte zei ze dat ze het zo fijn vond dat er steeds iemand is. Dat ze alles mag vragen, dat ze haar helpen.
We hebben het goed gedaan, Zusketiers!!!!

Ik sluit dit blog met een foto die Maartje van tante Diny en mij gemaakt heeft, op het moment dat ik de camera even weglegde om met de verpleegkundige te praten.

Woensdag 26 februari 2014
Vandaag gaan Riëtte, haar man Dion, Michel, het petekind van tante Dien, mijn man Leo en ik, tante Diny helpen met het inpakken en verhuizen van de kast, de stoelen en wat spulletjes naar de woon/slaapkamer in het Grote Huis.
Ik had gedacht wat foto's van tante Dien te kunnen maken, maar de lieve overbuurvrouw Corry haalt om 10 uur tante Dien op zodat wij ongehinderd kunnen inpakken en afbreken.
Om 12 uur als de woonkamer bijna leeg is, komt tante Diny terug. Ze loopt naar de woonkamer en zegt: "Het wordt al best gezellig"
De woonkamer is bijna leeg.....
(PS: foto gemaakt met de telefoon!)

Daarna gaat ze zonder problemen met de verzorgende mee naar het restaurant om te gaan eten.
En zodoende geen foto's van tante Diny die mee aan het helpen is. We hebben gewoon lekker door kunnen werken.
Maar op de valreep nog wel een paar foto's gemaakt van tante Diny met Michel.

Michel, je bent wel een beetje groot... even door de knieën.

Zelf geen kinderen, maar wel altijd trots op haar neven en nichten... en een petekind is bij tante DIny heel speciaal!

Tante Diny geeft hem een flinke pakkerd....
Iedereen gaat, tante Diny blijft achter met de poets. De pedicure komt ook nog en Riëtte gaat tante Diny ophalen, zodat ze de laatste avond niet helemaal alleen in die lege kamer zonder tv hoeft te zitten.
Ze gaat nog wel in het appartement slapen en morgen gaat ze na het ontbijt nog naar de dagopvang.
Ik ga dan haar laatste spulletjes nog halen en naar haar kamer brengen en om 15 uur gaan Maartje en ik haar ophalen bij de dagopvang en brengen we haar samen naar haar kamer.

Samen met Leo ben ik nog even gaan kijken naar de kamer van tante Diny. Hier komen we aanlopen vanaf de parkeerplaats. En we kijken zo op haar afdeling. De woonkamer. Links is het terras en achter de boom de keuken met de eettafel. en dan de 2e en 3e raam van rechts, beneden, dat is de woon/slaapkamer van tante Diny.
Zojuist een whatsapp van Riëtte, ze is vanmiddag met tante Diny de kleren in de kast gaan leggen. En tante Diny vond het er heel gezellig en in de kamer voelde ze zich al echt thuis......