|
Donderdag 25 december 2014 Eerste Kerstdag ga ik 's ochtends naar tante Diny. Ik neem mijn dwergschnauzerpuppy Jewel mee. Honden, daar kun je tante Diny eigenlijk altijd mee plezieren. Eigenlijk dieren in het algemeen en kinderen. Wanneer ik binnenkom zit ze lekker aan de lange tafel samen met wat medebewoonsters en wat visite aan de koffie met een lekker sneetje kerstbrood. Daar smult ze van. Als ik haar begroet, kent ze me, dat maakt voor mij de dag al goed. En als ik dan Jewel voorstel, klaart ze op. Buiten schijnt de zon, dus na de koffie maken we een wandelingetje door het park. Het is er heerlijk en tante Diny geniet... van de wandeling, maar ook van Jewel. Helaas heb ik hier geen foto's van.... beetje moeilijk mijn tante aan de arm en het hondje aan de andere hand..... druk druk! Maar de zon, de wandeling en een blije tante Diny maken alles goed! Terug op haar kamer gaan we even zitten en kan ze kroelen met Jewel. Er is ook post gekomen van haar vriendin Gerry uit Spanje. Die moet ik dus voorlezen.  Even een knuffel van Jewel, maar dan zet ze Jewel op de grond en wil ze zelf de kaart zien. "Dit is wel een hele mooie kaart, vind je ook niet?" "Ja" zeg ik "en heel lief dat Gerry aan u heeft gedacht." Ik moet altijd even lachen als ze doet of ze leest, maar dan de kaart op zijn kop houdt..... Even later laat ze de kaart ook aan Jewel zien.    "Van wie heb ik dit?" vraagt ze me voor de zoveelste keer en weer leg ik haar uit dat ze die van haar vriendin Gerry heeft. "Oh ja en waar woont die tegenwoordig?" "Nog steeds in Spanje, tante Diny." Ik zette me schrap, want meestal komt nu, dat ze op vakantie naar Spanje wil en als niemand dat voor haar wil regelen, dat ze dat dan zelf wel doet.... maar er komt niets. Ze vraagt weer: "Van wie heb ik dit?"     Jewel weet haar wel af te leiden.
Ze wil een knuffel en tante Diny vind het prachtig. Ze geniet! Dat was even genieten op Eerste Kerstdag en Jewel, die mag vaker mee.
3 Comments
Ik loop een beetje achter met mijn blog over tante Diny. Dit komt omdat ik niet altijd mijn camera bij me had, ik ziek ben geweest en ach.... wat voor smoesjes zijn er meer. Maar ik heb haar natuurlijk wel gefotografeerd. Hieronder laat ik een paar foto's zien van de afgelopen 2 maanden. En dan voor het komende jaar 2015, ga ik er weer tegenaan om mijn lieve tantetje mooi in beeld te brengen en de ziekte Alzheimer een gezicht te geven. 7 november 2014 zijn Riëtte en ik samen met tante Diny kleren gaan kopen. Een mooie rode jas, een paar rokken met truitjes. Ze zag er weer als een dametje uit en wat hadden we een fijne verkoopster! Alle lof!     Af en toe wat gemopper, maar als je een omhelzing krijgt omdat ze zo blij is met haar kleren, ja dan ben je toch blij dat je dit voor haar gedaan hebt!   Als afsluiting samen met zijn drietjes op de foto. Met tante Diny in haar nieuwe kleren! Die paarse kleur, dat is het helemaal! Helaas, de kleren moeten gelabeld worden en zijn dan een paar dagen weg.... vervolgens weet ze dan niet meer dat die kleren van haar zijn en wil ze ze dus niet aan. Gelukkig na een week aandringen, heeft ze ze toch aan en wat ziet ze er dan mooi uit. In december wil ze per sé kleren kopen, want ze heeft niets. En ze heeft ook een nieuwe jas nodig..... Regelmatig ga ik met tante Diny ergens koffie drinken. En ja, het is een kleine smulpaap, ze houdt van zoetigheid. Alleen koffie of thee is niet genoeg, ze wil er altijd wat lekkers bij hebben...  Lekker knoeien met een halve chocoladebol en een half schuimgebakje... ze wilde ze alle twee, dus dan maar delen. Altijd leuk als er iemand een foto van ons samen wil maken! Ja, we genieten hier samen van! Deze momenten zijn me dierbaar! Ook ieder jaar neem ik haar mee naar de kerstshow. Dit jaar zijn we begin december naar de kerst/sfeershow van Coppelmans in Oisterwijk geweest. Daar geniet ze van. En ze zegt me dat haar spulletjes in de berging liggen, zodat straks haar huis ook mooi gemaakt kan worden. Ik leg maar niet uit, dat we alles hebben weggedaan, omdat er geen ruimte is voor haar Kerstspullen.     De witte verenstola wil ze graag hebben voor als ze naar een uitvoering gaat met muziek. Tante Diny zegt dan: Er is ook niemand die mij eens mee neemt en daarvoor was ze nog wel naar hier gekomen.... Ik hang de verenstola gewoon terug in het rek.... het is alweer vergeten!    We kopen samen een kerstster, die we op haar kamer zetten. Een week of 2 later, maakt Riëtte een mooie kerstopstelling inclusief kerststal en kerstboom met ballen bij haar op de kamer! Fantastisch toch! 23 december is er het kerstfeest bij Catharinenberg. Het begint 's middags met een kerstconcert en aansluitend een borrel met een kerstdiner. We verdelen de taken. Ik ga 's middags met tante Diny naar het kerstconcert en Maartje lost me af voor het kerstdiner.   's Ochtends is ze nog met Riëtte naar het dorp geweest, dus die had me al gewaarschuwd.. onze tante heeft een oud truitje aan, achterstevoren, dus als ik kans zie om haar nog mooi aan te kleden.... En dus is dat de eerste drempel. Maar gelukkig ze is helemaal in opperbeste stemming en ik kan haar in een nieuwe rok met bloes aankleden. Geen probleem..... Haren kammen en ze ziet er als een dametje uit. Ze geniet van het kerstconcert, maar volgens haar is het het zingen wat ze iedere dinsdag doet en die man die achter de piano zit, die kent ze wel.... (echt niet!)  Na de muziek gaan we naar de andere huiskamer voor het Kerstdiner. Maartje is wat verlaat, dus drink ik samen met tante Diny de kerstborrel.     Even later komt Maartje, we wisselen elkaar af.  1e Kerstdag ga ik met mijn dwergschnauzerpuppy Jewel op visite bij tante Diny, het is liefde op het eerste gezicht. De kaart die ze gekregen heeft van Gerry, haar vriendin in Spanje, heeft ze in haar handen.... deze foto met verhaal krijgt natuurlijk een eigen blog, maar dat wordt volgend jaar. En dan is een bewogen jaar met tante Diny achter de rug en gaan we 2015 in. Wat gaat ons nog brengen?
We zullen zien, maar mijn tantetje blijf ik volgen en samen met mijn Zusketiers, Riëtte en Maartje blijven wij voor onze tante Diny zorgen, samen staan we sterk! Maandag 6 oktober 2014 Vandaag ga ik naar tante Diny met mijn breipennen maat 10. Ik ga eens kijken of het me lukt om haar aan het breien te krijgen. Ze is al met haar handen bezig zolang ze leeft volgens mij. Tante Diny kan heel goed breien, haken, naaien en vooral Quilten... ofwel Patchwork. Helaas kan dat laatste niet meer door haar slechtziendheid, maar breien ging tot voor kort nog wel. Met dikke pennen en dik garen had ze een kussen bebreid. Het moest wel vaak bekeken worden, want als ze een steek laat vallen, kan ze dat zelf niet meer herstellen. Ze is begonnen, ergens in december 2013, met het breien van vierkantjes om daarna tot een deken te maken. Ze heeft er 2 klaar geloof ik. Nu zegt ze steeds, dat haar ogen zo moe zijn... Ik denk 2 dingen, het kan een smoes zijn omdat ze volgens mij zelfs geblinddoekt kan breien, of ze kan gewoon echt niet meer breien.... We zullen het vandaag zien. Wanneer ik binnenkom, omhelst ze me en zegt dat het zolang geleden is, dat ik geweest ben. Ik zeg, vorige week was ik er nog en weet je nog wat we toen afgesproken hebben en laat haar mijn breipennen zien. "Ja, we gaan breien," zegt ze. En dus pak ik koffie en thee.....??? Thee voor tante Diny? "Ja", zegt de verzorgende, "Je tante heeft zelf uitgevonden, dat ze met thee drinken minder last heeft van haar maag." Dat is mooi! We gaan naar haar kamer, daar is het rustiger en wordt tante Diny niet afgeleid door de andere bewoonsters.  De mand met het breiwerk wordt te voorschijn gehaald. Er liggen tijdschriften op, waarvan ze zegt, dat ze van haar zijn. Maar ik weet dat ze ze meeneemt uit de huiskamer. Ik kies de witte bol en begin terwijl we zo lekker zitten de steken op de pen te zetten en langzaam maar zeker probeer ik haar "warm" te maken om met me mee te gaan breien. "Nee", zegt ze, "Ik moet wachten op ons Cor, want die kan voor mij zeggen, wat ik moet breien." (Ze bedoelt haar zus Roos en ze heeft het over een patroon.) Ik zeg, dat het vierkantjes breien is en dat ik haar daar bij kan helpen. Ze pakt haar breiwerk niet in haar hand... ze drinkt koffie.  Totaal geen interesse in wat ik aan het doen ben. Ik praat over het breiwerk en laat haar zien, wat ik al gebreid heb.    Ze geeft me mijn breiwerk terug en zegt dat ik mooi regelmatig brei en dat ik zo door moet gaan. "Nee", zeg ik, "Je zou toch samen met me breien, zodat we samen een deken kunnen maken." "Dat gaat niet, want dan moet ik steeds op ons Cor wachten als er iets fout is." Ik brei nog een pen en zeg dan.... "Tante Diny, kunt u niet meer breien?" "Jawel, dat kan ik wel, maar mijn ogen ..." en ze wrijft weer over haar ogen. "En als ik u help."  Ze pakt het breiwerk waar zij aan gewerkt heeft en bekijkt het eens goed. Ik vraag haar of ik haar even zal helpen hoe ze de breipennen vast moet houden. Nou, dat wil ze wel..... En dus help ik haar, helaas heb ik hier geen foto van kunnen maken. Maar ik geef haar de pennen in haar handen en dan zegt ze: "Ja, nu kan ik het wel!" En ze trekt haar jasje uit.    En zo begint ze vol overgave te breien. De pennen tikken weer en je ziet aan haar gezicht dat ze geconcentreerd aan de slag gaat. Ik stop even met breien en maak een paar foto's, want misschien is dit wel de laatste keer dat ze breit of heb ik toch voor een ommekeer gezorgd. Duidelijk is, dat ze wel kan breien.  Ik zie dat ze de rechterpen heel anders vasthoudt als ik. Maar mooi zoals ze bezig is, ik geniet ervan.   Haar handen hard aan het werk, tot dat..... Ineens denkt ze dat ze een steek heeft laten vallen. "Zie je wel, nu moet eerst ons Cor komen, want nu is het fout", zegt tante Diny. Ik zeg haar dat ik haar ook kan helpen, laat maar eens zien. Ze heeft geen steek laten vallen, het is gewoon de draad tussen twee steken. Maar nee, het is over en uit. Ze maakt de pen nog af en blijft zeggen, dat alleen ons Cor dat kan doen, maar die komt nooit.     De bol wol wordt opgerold, het breiwerk wordt opgerold. Ze is er duidelijk klaar mee. Dan pakt ze het groene vierkant wat al af is. Ik probeer nog eens uit te leggen, dat dat 1 vierkant is en dat we zo meer vierkanten kunnen maken en dan samen worden ze een deken. "Nee, dat kan alleen ons Cor!", zegt ze gedecideerd. Ze rolt het breiwerk weer af, pakt de uiteinden van de breipen en draait de breipen, het breiwerk blijft zo hangen. "Dan heb je goed gebreid", zegt ze, "niet te strak, dan kan je de breipen ronddraaien."  We ruimen samen het breiwerk op, het mijne komt bovenop. Ik denk dat we dit niet vaak zullen doen. Zolang in het hoofd van tante Diny zit, dat "ons Cor" de enige is die haar kan helpen met het breien, hoef ik het niet te proberen. Jammer vind ik dit, want ik had haar zo graag geholpen met een activiteit. Een bezigheid, iets om handen hebben, vooral iets wat ze heel graag deed en doet. Voor ze het breiwerk in de mand legt, maak ik nog een foto. Eentje die me als ik hem bekijk erg aan het hart gaat..... de handen die zoveel breiwerken en handwerken en patchworkkleden en zo gemaakt hebben... die handen staan nu stil...  We gaan naar de huiskamer, ik merk dat tante Diny erg moe is.
We zitten even naast elkaar, drinken wat, maar ze dwaalt af met haar gedachten en een paar keer vraagt ze me wie ik ben. Ik zet haar in een luie stoel en voor ik het weet, doezelt ze weg. Ja, het heeft toch veel van haar gevergd, dat breien... Maandag 29 september 2014 Vandaag ga ik na 3 weekjes weer een bezoekje brengen aan tante Diny. Helaas is het geen mooi weer, dus we kunnen niet gaan wandelen. Wel neem ik haar mee met de auto, een heerlijk stukje rijden door de bossen. Daar geniet ze van. De bomen zijn nog groen en ze zegt: "Ja, het is bijna zomer. De bomen staan er zo mooi bij." Ik laat het maar zo en babbel gewoon over de bomen, de bladeren, de weg en hoe mooi het in de bossen is. Met een omweg komen we bij "Het Boscafé". Waar enkele weken geleden nog volop bedrijvigheid was, vooral ouders en grootouders met kinderen, is er nu niemand. Het is ook wel heel slecht weer, het regent. Maar wij gaan lekker een kopje koffie drinken.  We gaan aan een tafeltje zitten, vlakbij de openhaard, die de eigenaar voor ons aansteekt. Heerlijk. Tante Diny geniet en we hebben het even over de grote openhaard van haar in haar huis in Frankrijk, maar of ze zich nog echt goed herinnert hoe die eruit zag? Er komt rook van de blokken, waarop tante Diny zegt: "Hij doet het niet goed." Ik vraag wie, de man of de openhaard..... geen antwoord. Ze is wat afwezig met haar gedachten, dus ik vrolijk haar op met een selfie! Ze geniet even van de aandacht en de aanraking.   Even lachen, dan keert ze weer in zichzelf. Toch geniet ze wel van het even eruit zijn. We hebben het over het breien en ze zegt, dat ze dat graag weer wil doen, wanneer haar ogen weer goed zijn. Ik stel voor om volgende week breinaalden mee te brengen en dat we samen dan het deken dat ze aan het maken is, af gaan maken. Breien we 10 minuten, prima, breien we een uur, ook prima. Maar we gaan het samen doen. Dat lijkt tante Diny een goed idee. Na de koffie, heb ik nog zin in een kopje, maar tante Diny wil niet. Ik stel voor om een tonic te drinken. Dat dronk ze altijd in Frankrijk, vond ze heerlijk. Er stonden altijd flesjes in de koelkast in de garage....  Er komt een glas, met ijsblokjes, een schijfje citroen en een stamper en daarnaast het flesje met de tonic. Ze kijkt, pakt de stamper en roert wat in het glas. "Wat is dit nu?" zegt ze. Ik probeer uit te leggen, dat de tonic nog in het glas moet en dat je dan met het stampertje op de citroen moet stampen voor de smaak. Ze kijkt en ik zie dat ze niet weet wat te doen, dus vraag ik of ik haar mag helpen. Dat laat ze toe.   Ik doe het voor en ze kijkt me vragend aan. Ze neemt en slok en ik vraag of het haar smaakt. "Dit is wel sterk hoor. Dit is heel sterk." zegt ze. Ik vraag of ze het wel lekker vindt. Waarop ze antwoor: "Ja, hoor. Maar wel erg sterk." Ze drinkt dit glas leeg, maar de rest laat ze staan. Het is al de tweede keer dat ze iets wat ze altijd lekker vond, niet meer lekker vindt. Ik realiseer me, dat dit misschien ook wel eens Alzheimer kan zijn, je smaak veranderd. Eerst doet ze suiker in de koffie, wat ze nooit gedaan heeft en nu vindt ze tonic niet meer lekker. Na het toiletbezoek, gaan we terug naar het Huis. Daar heeft ze al snel geen oog meer voor me, er wordt tafel gedekt en Mary roept haar. Ze gaat naar haar toe en dan zie ik met eigen ogen, hoe deze 2 dames met elkaar communiceren.     Een heel gesprek, maar waar het over gaat, geen idee. Maar ik vind het wel heel leuk om te zien, dat tante Diny zo leuk is, samen met Mary.     Onder toeziend oog van Mary dekt tante Diny de tafel. Ze heeft helemaal niet in de gaten dat ik er nog ben en haar fotografeer. Corrie heeft de soepkommen op tafel gezet en tante Diny verdeelt de lepels. 4 koppen, 5 lepels.... Opeens heeft ze een probleem... De verzorgende van de avond grijpt in.   Tante Diny wordt aan het werk gezet, roeren in de soep.
En ik.... maak mijn laatste foto, geef haar een hele dikke knuffel en ga naar huis. |
AuthorEven een tip. Het bovenste blog is het laatste blog. Categories |
RSS-feed
