Maandag 23 juni 2014
Na 3 weken vakantie kom ik vandaag weer bij tante Diny op visite. Ik bel vantevoren op en krijg te horen, dat ze er vanmiddag gewoon is, ze is nergens naartoe.

Wanneer ik naar het gebouw wandel, zie ik tante Diny buiten op het terras zitten, in gesprek met Rosi Mak.
Ze is vol interesse aan het kijken naar de handpop die Rosi in haar handen heeft. Ik denk, snel wat foto's maken. Maar ja, de camera klikt hè..

Ze kijkt op en ziet me staan. Ik word nog eens goed bekeken, herkent ze me?
"Ja" zegt ze, "dat weet je wel wie dat is."
En vervolgens gaat ze weer in gesprek met Rosi. Geen blik van herkenning. Ik sta ook niet echt dichtbij en dan kan ze gezichten niet herkennen. En ik heb niks gezegd.
Wanneer ik binnenkom, krijg ik te horen, dat tante de laatste dagen erg vroeg wakker is en dat ze dan gaat wassen en aankleden en dat ze dan niet meer terug naar bed wil. Ik vraag hoe vroeg ze dan wakker is.
"2 Uur", krijg ik als antwoord..... Oei, dat is wel heel vroeg.
's Ochtends was ze van slag bij het wassen en aankleden, want "ze" hadden weer in haar kast gezeten, ze kon niets terug vinden.
Ze heeft de vorige dag samen met Riëtte haar kledingkast opgeruimd, want het was een rommeltje. En .... dat had zij niet gedaan hoor! Iedereen zit zomaar in haar kast te rommelen.
De verzorging bevestigt, dat ze dit toch echt zelf doet. Dagelijks en meerdere keren per dag rommelt ze in haar kast.

Ik blijf binnen staan, want tante Diny is buiten nog geanimeerd in gesprek met Rosi Mak. Ik kan niet altijd horen wat er gezegd wordt. Maar de beelden spreken denk ik voor zich.
Helaas stond ik niet helemaal goed. Ik had de zon recht van voren. en dus last van tegenlicht.

Er lopen mensen voorbij.

En het gesprek vervolgt.

Kun je je voorstellen, dat ik tussen de tuindeuren, verscholen achter het gordijn, sta te genieten van mijn tantetje!

Het stapelen van de koffiekopjes! Hoe simpel kan het zijn?

Wat een moment hè......

En ik blijf maar staan, tussen de gordijnen en geniet van deze momenten. Ja, ze doen me wel iets. Heerlijk, dat er mensen zoals Syl Hoeve zijn, die in de huid kruipen van een MiMakker, Rosi Mak.

Het servetje wat een zakdoek werd....

En dan wordt de tas uitgeladen.
Blijkbaar heeft tante Diny aan Rosi gevraagd of ze wil blijven slapen en dan kan ze morgen met de taxi, want daar heeft ze een kaartje van, terug naar huis.
Ook wil ze Rosi meenemen naar ons Bets, want die woont daar en ze wijst richting weg. Want die heeft pas geleden haar zoon verloren.
(Ons Bets is mijn tante Roos en die heeft ong 3 maanden geleden haar man verloren.)

De kopjes worden opgeruimd en ze komen naar binnen.
Ik sta  nog in de deur en zeg: "Hallo, tante Diny."
Ze kijkt en kijkt en dan verschijnt er een lach op haar gezicht en slaat ze haar armen om me heen. "Och ben jij het."
Maar uiteindelijk 10 minuten verder moet ik toch wel uitleggen, wie ik ben.
Rosi gaat naar de andere bewoners van Huiskamer 1 en ik zorg voor koffie en ga met tante Diny nog even buiten zitten.
Ze is vol van Rosi en dat die blijft slapen en of ik ook blijf slapen?
Even geen gemopper, geen geklaag.
Ze is rustiger en dat doet me wel deugd, want de laatste maand voor ik met vakantie ging was ze erg opstandig, boos en wilde ze hier niet blijven.
En dat wil ze nog steeds niet. Of ik met haar een nieuw huis ga zoeken. Tegen Riëtte heeft ze al gezegd, dat ze als ze weer een paar weken alleen is, ze alles gewoon weer zelf kan en Maartje kan dan de medicijnen weer komen doen.

Om 4 uur ga ik naar huis. Corrie, de overbuurvrouw van het appartement is gekomen met haar hondje Fjurdie en die neemt tante Diny mee voor een wandeling door het park.
Ja, een middag om nog even van te genieten.

Maandag 3 juni 2014
Op deze dag neem ik Monique en Philip mee naar tante Diny. Ruim 20 jaar hebben zij tegenover tante Diny in het mooie Auphelle, Frankrijk gewoond. Ook zij zijn naar Nederland verhuisd.
Zij wilden wel graag een keer naar het Grote Huis, want daar waren ze nog niet geweest en ik ging met hen mee.

Een emotioneel weerzien met Philip. Die ze enkele maanden niet gezien heeft.

En een even emotioneel weerzien met Monique.
Tante Diny is duidelijk blij met de komst van haar dierbare vrienden.

Met deze ongelooflijk lieve mensen heeft ze heel wat lief en leed gedeeld in Frankrijk. Monique is francaise en na het overlijden van Ome Louis, de man van Tante DIny, is Monique altijd met haar meegegaan als tante bijvoorbeeld naar een ziekenhuis moest.

We gaan gezellig bij de Hermitage zitten. Tante Diny vertelt honderd uit. Vooral, dat ze geen sleutel heeft.
Toch is het heel gezellig en voel ik me zeer vereerd, dat ik bij deze bijzondere ontmoeting mag zijn.
Met Monique en Philip heb ik al vaker contact gehad, zij hebben me geholpen met alle franse paperassen als ik er niet uit kwam. Zo ook bij de verkoop van het huis van tante Diny.

Ik geniet, dat tante Diny zo van dit bezoek geniet.

Ja, dit was een mooi moment, met zijn drietjes voor de fontein van de Hermitage. Ja, dit kun je vrienden voor het leven noemen.

Maandag 19 mei 2014
Vandaag ben ik uitgenodigd om samen met tante Diny en andere bewoners van Catharinenberg naar het Textielmuseum in Tilburg te gaan. We krijgen daar een rondleiding. Nou ik ben benieuwd. Het begint bij het uitstappen al goed:  "Kijk dit kun je met breiwerk ook doen, Tante Diny!"

Meteen weer geklaag over hoe slecht haar ogen zijn. "Smoesjes", zeg ik, "U kunt met uw ogen dicht nog wel breien!"
En ga er verder maar niet op in.
We treffen binnen Diny met een groep van de dagbesteding en sluiten ons bij haar aan. Gezellig. En wachten op wat komen gaat.
Ik merk dat tante Diny niet oph aar gemak is.

Het gezicht spreekt al boekdelen. En je ziet haar gewoon denken. En dan komt de aap uit de mouw.
"Nou, ik zit hier niet goed", zegt ze.
"Wat wilt u dan? Er zijn geen andere zitplaatsen."
"Ik ga wel staan." en ze voegt de daad bij het woord. en gaat staan.
Ik stel voor dat ze tussen de mensen van de dagbesteding gaat zitten.
"Nou dat doe ik niet, want ik ken die mensen niet, dan ga je daar toch niet zitten. Wat denk je wel." zegt ze boos tegen me.
Ik zeg: "Tante Diny, die mensen kent u wel, want daar gaat u iedere dinsdag en vrijdag naartoe.
En uiteindelijk geeft tante toe en gaat tussen de mensen van de dagbesteding zitten, op een kussen.

Daar wordt ze gelukkig weer een beetje vrolijk van.
Het eerste uur is er geen gids voor ons en moeten we ons zelf zien te vermaken. Voor mij met tante Diny geen probleem, maar voor Diny met de groep van de dagbesteding is het een hele opgave. Een stukje trekken we samen op. Maar Diny met haar mensen haakt af en gaat naar het restaurant, ik ga alleen met tante Diny op pad. Nu kunnen we rustig rondkijken.

Ze kan nu op haar gemak de stoffen aanraken en voelen. En ik liet haar maar doen. Daarna zijn we naar de eerste verdieping gegaan, met de trap. Voorheen was ze best rap op de trap, maar nu was ik met mijn knie zelfs nog sneller als tante Diny.
Boven was een tentoonstelling van eigen kunstwerken van het Textielmuseum, met de titel "Body Jewels"

Hier mag je dus echt niets aanraken, maar het is er best donker. Ik geniet, ik vind al die kunstwerkjes zeer de moeite waard, maar omdat je niet met flitser mag fotograferen doe ik het met een hoge iso. En de details van de tentoongestelde werken zijn fantastisch. Maar tante Diny heeft moeite om de dingen goed te zien. En als ik zeg dat een zacht uitziend jasje vol spelden zit, gelooft ze me niet.
En hopla, bij het volgende kunstwerk steekt ze haar hand uit en raakt het aan. Ik laat het maar even begaan.

"Nou dit kun je best aan doen hoor, de spelden steken niet uit", zegt tante Diny.
Ik moet er toch wel om lachen en hopla bij het volgende hemd, daar gaat haar hand weer. Ook niet raar toch, ze kan niet goed zien!

Er liep een suppoost, maar die zei niets.
Ze deed het ook heel voorzichtig, want ze heeft zelf altijd in de textiel gezeten, vroeger.

Even nog een kijkje door een raam naar een of ander stoomding, misschien krijgen we er nog uitleg bij als we na een drankje met de gids meemogen.

We gaan op ons gemak terug naar het restaurant

We krijgen een lekker glaasje sinaasappelsap. Dat smaakt, want het is een warme maandag.

En er worden "goody bags" uitgedeeld. Iedereen laat de spullen in de tas, kijken een keer en dat is het, maar tante Diny niet, die laait de hele boel uit... en nee. ze zit nog niet in een rolstoel, ze is even van zitplaats verwisseld.

Zo probeert tante Diny de woorden op het pakje te lezen. Want ze weet niet wat het is. Met het linker oog dicht op het zakje, maar het lukt niet!

Daarna krijgen we de rondleiding door het museum. Maar de gids gaat echt veel te vlug voor deze mensen. BInnen 3 kwartier raast hij van links naar rechts door het museum. Hier zijn we bij het damastweven.

Tante Diny heeft jaren in de textiel gewerkt, lingerie en dameskleding, dus stoffen, daar weet ze wel wat van. Hier wil ze het toch ook weer precies weten. Ze vindt het hoogst interessant.
Daarna gaan we door naar de deken afdeling.

We worden van hot naar her geleid, interessant, maar veel te snel. Het was beter geweest als we een half uur alleen op de afdeling van de damast waren gebleven, dan had iedereen dat op zijn gemak kunnen bekijken en de gids uitleggen. Maar ja, het is niet anders.

Een hele oude prikklok, een van de eerste.

Iedereen heeft wel eens onder een AaBe deken gelegen. Veel interesse bij de uitleg, door een man die jaren achter de weefgetouwen van de dekens gestaan heeft.

Door naar de moderne machines. Hier wordt met laser iets uitgesneden. Dit vond tante toch ook wel mooi om te zien. Maar je merkt dat zij en de andere mensen van de groep vermoeid raken.
Het einde van de rondleiding en we gaan terug naar het restaurant. En tante Diny en ik rijden weer met Anja en Corrie mee, terug naar Cahtarinenberg, waar we nog een diner hebben.

Een geslaagde dag. Als tante Diny er maar uit kan, dan is ze wel in haar element. Ze vindt het gezellig en wil eigenlijk niet terug naar de Huiskamer. Maar helaas, na een hele middag met haar opsjouw en een diner en koffie bij de Huiskamer, ben ik wel helemaal gesloopt.
We hebben een fijne dag gehad.

Vrijdag 9 mei 2014Omdat ik afgelopen maandag het MDO over tante Diny heb gehad en daar uit kwam dat tante Diny graag muziek luistert, zijn Leo en ik deze week bezig geweest om een cd speler te regelen, met hoofdtelefoon en cdtjes van André Rieu.
Zodat ze af en toe rustig of op haar kamer of in de huiskamer naar muziek kan luisteren.

Hieronder het resultaat. Gelukkig gaat de verzorging helpen, want ik denk niet dat ze de kleine knopjes nog onder de knie krijgt.
Ook ga ik vandaag met haar een andere hoofdtelefoon halen. Een over de oren.

Bij binnenkomst is het al meteen mis.
Ze herkent me niet, ook niet als ik haar omhels en mijn naam zeg. En dan ineens, ohja, maar dat wist ik wel, dat je zou komen.
Ze is mopperig. Ze wil wel even met me praten, want ze zit er wel mee.
Nou vertel het me maar....
Tante Diny: "Ik ga hier weg. Ik blijf hier niet langer. Kun jij met mij niet eens gaan kijken bij de Stroom."
(Een aantal jaren geleden, toen ze bij tante Roos logeerde, heeft ze daar bungalowtjes gezien, maar voor die komt ze zowiezo niet in aanmerking, ook niet als ze helemaal gezond zou zijn.)
Ik: "Hoezo, u bent toch net verhuisd. Misschien moet u het nog even aankijken, wennen is niet van de ene op de andere dag."
Tante Diny: "Nou aan jou kan ik het dus ook al niet vragen. Ik denk er al langer over en het is hier gewoon niet leuk. Ik heb al 2 keer gehad dat er iemand in mijn bed lag en dat er iemand in mijn kamer was geweest en nu mag ik ook al niet in mijn kast komen."
(Later blijkt, dat tante Diny degene is die steeds andere kamers binnenloopt, denkende dat het haar kamer is.)
En zo draaft ze door.
Ik wil even met haar rustig zitten en een kopje koffie drinken, maar ze is veel te opgewonden.
En dus ga ik met haar mee naar haar kamer om te kijken om welke kast het dan gaat.

"En ik ga mijn goede truitjes verzamelen en die leg ik hier neer." Ze laat een truitje zien, dat ze onder haar nachtkastje gelegd heeft. "Hier kan niemand erbij en zo leg ik mijn goede spulletjes daar bij."
Vervolgens doet ze een deur van haar kledingkast open. En ze zegt dat ze van de mensen daar niet aan deze kast mag komen.
Ik probeer uit te leggen, dat deze kast toch echt van haar is en dat ze haar spulletjes niet hoeft te verplaatsen. Het is hopeloos.
Ik krijg het verwijt, dat ik haar niet geloof. En probeer uit te leggen, dat de kast in de huiskamer die op slot is, dat die niet van haar is. En loop er met haar naartoe.
Ik ben een kwartier binnen en ik ben al bekaf.... toch heb ik me voorgenomen om het gezellig te maken en het gemopper te doorbreken.
Ik zeg:  "Kom tante Diny, ik heb een cadeautje,  dan kan u muziek luisteren."
Ik dring even tot haar door, pak de cd speler, zoek een stopcontact en zet de muziek aan.

Eerst staat de muziek te hard, dan is het geen mooie muziek.... de moed zakt me in de schoenen. Ik draai wat aan de knopjes en dan wordt ze rustig.... en ik ook.
Ineens is ze klaar. Ze vindt het niet gezellig dat iedereen voor haar komt en dat zij muziek gaat zitten luisteren. (We zaten even gezellig met Nellie en haar dochters aan de grote tafel.. en ik kon even mijn ei kwijt)
Ik neem haar mee om een goede hoofdtelefoon te gaan kopen.
We lopen naar haar kamer en ze loopt ipv rechtsaf, links de badkamer in.
Ik vraag: "Moet u eerst nog plassen?"
Tante Diny: "Nee, we moeten hier doorheen naar mijn kamer." (Ja, in het appartement grensde de badkamer aan de slaapkamer)
"En kijk hier deze kast die is van mij en daar mag ik ook al niet in komen. Nou daar moet ik dan eerst mijn spullen uithalen."
Ik zeg, kijkend naar de kast op de badkamer, die gevuld is met incontinentiemateriaal: "Dit is ook niet uw kast, dit is de kast van de verpleging of plast u al in uw broek, want hier liggen de wonderbroeken in."
Tante Diny: "Nou, dan haal ik er toch echt eerst mijn spullen uit, want dit is altijd mijn kast geweest."
Ik zeg: "Als u dat wilt, maar we gaan eerst een hoofdtelefoon halen, we waren op weg naar uw kamer voor uw jas"
En het is weer even doorbroken......
Als we naar buiten willen, hoost het en niet zo'n beetje.... en die storm die zit denk ik ook bij tante Diny in haar hoofd.....

We vinden een mooie witte hoofdtelefoon. In de winkel, weet ze niet wie ik ben. Ik maak me bekend en ze zegt: "oh, maar dat wist ik wel."
Onderweg naar het Grote Huis stoppen we voor een ijsje. Ik vraag aan haar of ze 1 of 2 bolletjes wil. Nou, ze vindt 2 bolletjes wel wat weinig. Ik vind 2 bolletjes wel genoeg.... wat een mega ijsje voor zo'n klein vrouwke.....haha

"Jij hebt 2 broers hé?" vraagt tante Diny.
"Nee, ik heb 1 broer en 1 zus, Jean-Albert en Hélène."
"Nee hoor, jij hebt geen zus. Wie is dan je moeder?"
"Mimmy en Albert, zijn mijn mama en papa. Ik ben van 'ons Mim'."
"Maar die hadden veel meer kinderen hoor. En daar ben jij toch niet van."
"Jawel, tante Diny, daarom woon ik ook in Veldhoven. Ik ben Anne-Marie."
De juf van de zaak waarschuwt dat er weer een fikse bui aankomt en we vertrekken naar het Grote Huis.

We zitten net in de auto en het begint weer.
Terug in Huiskamer 1 gaan we naar tante's kamer en daar zet ik het cdtje aan met de muziek. Tante in haar ruststoel even lekker naar de muziek luisteren. Het eerste wat ze wil weten, is hoe het apparaat werkt.
Ja, dat lukt dus niet..... "Nou, dan heb ik er niks aan."
"Jawel, tante DIny, want het is de bedoeling dat de verzorgers u hierbij gaan helpen, zodat u wel muziek kunt luisteren."

Even gaat ze helemaal op in de muziek.
Dan ineens zit ze aan haar kleren en moet de hoofdtelefoon af.

Ze heeft weer last van haar maag, maar ze wijst haar buik aan. Trekt shirt omhoog. Het zit te strak.
Ik ga naar haar toe, kijk, voel, maar er is niks te voelen.
Tja, dit komt iedere keer terug.
Ik doe haar trui goed, want ze laat hem gewoon omhoog geschoven zitten. Hoofdtelefoon weer op haar oren, maar niet goed. "Hij doet het niet, zit helemaal niet lekker."
Ik doe de hoofdtelefoon weer goed op haar oren. "Ja, nu wel."

Even de neus snuiten... de eeuwige zakdoek!

Tante Diny: "Is er ook beeld bij?" en ze wijst naar de tv op haar kamer. Ik leg uit, dat dit alleen een muziekplaatje is.Eindelijk wordt ze rustig en we zitten een 15 minuten zo in haar kamer. Ik in haar stoel en zij luistert en kijkt wat naar buiten.
De rust is even weergekeerd.
Er wordt op de deur geklopt en de verzorgende vraagt of tante komt eten.
De soep wordt anders koud en tante Diny houdt van hete soep. Ze staat op en loopt aan.... met hoofdtelefoon... klets daat gaat de cdspeler! Dat moet ze niet te vaak gaan doen.
Ze zit tegenwoordig aan tafel met Corrie en Bep. Bep heeft geen honger, wil niet eten. En zegt: "Ik weet niet waarom ik hier ben."
Corrie loopt wat rond te dralen, heeft haar soep al op.

Tante Diny begint aan haar soep, even word ik afgeleid en hopla, ze heeft haar koffie bij de soep gekieperd.... Jakkes
Ik vraag haar waarom ze dat gedaan heeft, zoiets zou echt nooit in haar opkomen en haar antwoord is: "De soep is te koud."
Ik doe een nieuwe kop soep in en ze wil weer haar koffie in de soep gieten.... ik was net op tijd. En ze lacht wat tegen me.
De verzorgende moet in Huiskamer 2 medicijnen uitdelen en gaat voor ze tante Diny haar medicijnen heeft gegeven.
En dus.... geen boterham, ze moet eerst haar medicijnen in haar oren en de pillen. (Ze bedoelt de oogdruppels.)
"En ik weet echt wel welke medicijnen ik moet hebben, ik slik ze al vanaf 1700."
Ik probeer uit te leggen, dat het niet erg is als ze eerst de boterham eet. Echt niet. Er volgen vervelende 10 minuten, maar ik kan toch niet weg als de dames allemaal onrustig zijn en de verzorgende er niet is.

Na een poosje mokken en mopperen zegt ze zelf, dat ze altijd eerst eet voor ze de medcijnen krijgt. En hopla ik spring er gelijk in en geef haar een boterham met kaas en daarna een snee ontbijtkoek. Ze haalt de kaas van het brood en doet het op de ontbijtkoek, maar ze eet.
En buiten hoost het weer en stormt het en onweert het... maar hier binnen in Huiskamer 1 doen de bewoners met het weer mee.....

Wanneer de verzorgende weer binnenkomt, loopt tante naar haar, wanneer ik haar daarop gewezen heb, en zegt in het frans: "J'ai besoin des médicaments pour le douleur de ..... et die heb ik nu nodig."
Tante krijgt haar medicijnen. Daarna is het even goed, maar dan zegt ze weer dat de verzorging haar nooit de oogdruppels geven en dat ze een andere pil niet heeft gehad. "Tante, misschien hebt u die vanochtend gehad bij het ontbijt".
"Oh, ja dat kan wel", antwoordt ze, "Maar die oogdruppels, daar rommelen ze maar wat mee, die krijg ik nooit!"
Ik zeg haar dat ze er gewoon steeds naar moet vragen. Maar dat ze vanavond echt nog komen, wanneer ze gaat slapen.
"Ja, wanneer ze komt, dan neemt ze me mee en gaan we ergens anders eten. Niet hier. Ja, dat doet ze iedere keer."
"Wie tante Diny?"
"Nou, Anne-Marie, die neemt me dan mee, dan hoef ik hier niet te eten."
"Ik ben Anne-Marie, tante Diny, en vandaag maken we het hier gezellig, eten we hier een soepje en een boterham, dat is ook  leuk."
"Oh, ja maar dat wist ik wel."
Ik heb tante Diny voor de tv gezet en daarna me even bekommerd om Bep, die toch gegeten heeft. Corrie, die in tranen is, dat ik naar huis ga, want dat wil ze ook en anders wil ze door een raam klimmen en daar buiten onder een auto lopen....
Ik ben blij als de verzorgende terug is.... wat een middag. maar als de dames zo verdrietig en opstandig zijn, dan kan ik ze toch niet alleen laten.
Ik ga het stormt niet meer, de zon schijnt zelfs, maar wat was het een turbulente middag.
En tante Diny, die laat ik zo achter en als ze zo kijkt, dan is ze opstandig en nergens mee eens.
Wat is het toch een kloteziekte, Alzheimer......