Zondag 23 februari 2014 Vanmiddag ga ik tante Dien helpen met het inpakken van haar kleding. Dat zal nog niet meevallen, denk ik, want er mag niks weg en ze heeft nogal wat! BIj binnenkomst wil ze meteen weg, dus leg ik uit wat ik kom doen en dat we beneden de koffers uit de berging moeten halen. Ik vraag nog of ze de sleutel heeft en ja hoor, die heeft ze. We gaan op pad, ik met mijn pijnlijke knie en tante met de stok, van de trap af. Dat doet ze wel vaker..... nou ik denk dat ze het al heel lang niet gedaan heeft. Wat is ze traag! Maar goed, 2 verdiepingen naar beneden en dan met de lift naar de kelder. Bij de berging aangekomen, wil ze haar voordeursleutel gebruiken, die dus niet past. Ze wil het niet geloven, en Louis een buurman komt vertellen, dat er nieuwe sleutels zijn. En tante Diny even zo vrolijk: "Ja, dat weet ik een gouden. Kunnen we weer naar boven en de goede sleutel halen. Maartje is ondertussen gearriveerd met haar kinderen om wat verhuisdozen te brengen. Dus daar wordt even mee gebabbeld. Tante Dien geeft de sleutel aan de jongste, die de sleutel weer aan mij geeft. Zo we kunnen de weg weer gaan, maar nu helemaal met de lift! Wanneer we met de koffers boven zijn, is Riëtte gearriveerd. Er moeten de nodige papieren ingevuld worden. Riëtte heeft het paspoort van tante Diny nodig. Ze rommelt weer in haar tas en haalt de voordeursleutel eruit en geeft hem aan Riëtte. Na wat praten en na 5 minuten rommelen in de tas, grijpt Riëtte in en gaat ook mee op zoek naar haar paspoort. Er zit niet veel in haar tas... maar wel 4 vuile zakdoeken... en haar portemonnee met paspoort. Terwijl Riëtte verder gaat met het invullen van de papieren ga ik met tante Diny de kleding inpakken. Ik geef haar wat bloesjes om op te vouwen. Maar zo netjes als ze dat vroeger kon.... Maar ze doet haar best! Maar af en toe weet ze het niet meer, dan staat ze een beetje verdwaasd en in zichzelf gekeerd te staan. We worden geroepen door Riëtte voor een kopje thee en dat tante Diny de papieren kan komen tekenen. Ze legt rustig bij ieder papier uit, waarvoor ze het tekent. Achteraf dacht ik, hadden we de papieren van Bewindvoering en Mentorschap meteen moeten laten tekenen. Er gewoon bij doen. Nu moeten we daar nog een keer achteraan. Maar deze zijn in ieder geval al getekend! Ze wordt in het Grote Huis aangesproken met "Mevrouw Gingaud", vooral ook omdat er al zoveel "Verhoevens" zijn. En dus moet ze de papieren met B.M.Gingaud ondertekenen. Dit geeft problemen, want ze kan zelf de naam niet meer schrijven. Steeds veranderd ze letters. En soms met het spellen, schrijft ze de letter voluit. Bv. d is dee. Bij het tekenen wil ze ineens weten, waarom daar iets staat en dat ze dus daar moet schrijven. RIëtte legt het nog eens uit. "Dit heeft zij geschreven en daar moet u uw handtekening zetten." Geconcentreerd zet ze de handtekeningen. B.M. Gingaud .... ze heeft veel moeite om de naam nog te schrijven. We gaan verder met inpakken en ik laat haar af en toe wat vouwen en in de koffer doen. Ondertussen, selecteer ik kleding en doe ik kapotte, versleten en oude spullen weg. Ze is altijd een dametje geweest, dus ze gaat daar niet met kapotte/versleten spullen wonen. Vervolgens is ze al weer een poosje haar armband, horloge, kruisje van haar man, de trouwring en de ring van maman kwijt. Terwijl de verzorgende komt met de medicijnen rommel ik in haar nachtkastjes en vind aan de andere kant van haar bed, een doos met armband en horloge. Die zijn tenminste weer boven water. Tante Diny: "Maar daar heb ik ze niet neergelegd..... nee, ik denk de kabouters! Ik wil eigenlijk nu gewoon naar huis, maar ik merk dat tante Diny er even uit wil. Ze denkt dat de verzorgende haar nog komt halen voor het restaurant, maar daar is ze 's middags geweest. Ze komt vanavond nog terug voor het slapen gaan. Het is inmiddels half 6 en ik neem haar toch maar even mee. Ik neem haar mee naar Meneer van Eijck en we gaan een salade eten.... Ze valt af en toe bijna in slaap boven haar bord. Het valt me ook op, dat ze steeds haar vork of mes kwijt is, die in het bord ligt. Ineens ben ik alert. ze gaat eten met haar mes...... "Is dit mijn glas?" En ze pakt de zak friet... ze kijkt verbaasd en begint de frietjes op te eten.... "Hee hier zijn frietjes in mijn glas!" Het betalen is een drama. Ze wil zelf betalen, maar voor ik haar portemonnee heb, heeft ze me al de voordeursleutel gegeven, steeds de verkeerde rits van haar tas open en dicht gedaan en weigert ze me haar tas te geven, zodat ik haar zou kunnen helpen. Het woord Pinpas, dat bestaat niet! Ik ben in een keer "Mevrouw" en "u" en ze heeft geen idee meer wie ik ben. Het duurt 15 minuten als het niet langer was voor ik kan gaan betalen. We rijden naar huis, ze is moe. Bij de voordeur duurt het 5 minuten voor ze de deur open heeft. Ze houdt niet de sleutel maar het plaatje tegen de sensor.
Bij de lift hetzelfde, ze gebruikt de sleutel ipv de vinger om op de knop te duwen..... Dan komen we bij haar woning. Links van de voordeur staat de brandblusser en daar houdt ze haar sleutel tegen. Ik laat het even gebeuren. En als ze zegt dat we verkeerd zijn, want de sleutel doet het niet, grijp ik in. "Tante, je moet een kwart slag draaien, daar is je voordeur en daar moet de sleutel tegenaan!" Dit doet ze meerdere keren, het slot klikt op groen, maar voor ze de deur opent, klikt het slot weer dicht..... Steeds vraag ik de sleutel om haar te helpen en ik word afgesnauwd. Ineens ben ik het zat, ik wil naar huis en zeg: "Tante Diny, laat me u nu helpen, geef me de sleutel en ik maak de deur voor u open!" Ik voeg de daad bij het woord en pak de sleutel uit haar hand. Ze slaat me hard op mijn hand. Ik schrik, ben even totaal van de wap en zeg, dat ik dat dus niet accepteer, dat zij me slaat. Ze reageert: "Jij mag mijn sleutel niet afpakken. Die krijg je niet." We gaan naar binnen, we ruimen haar tas op en ze komt naar me toe om een flinke knuffel te geven: "Sorry". Het heeft dus toch indruk gemaakt. Ik ga naar huis met een "Kater", was ik maar niet met haar gaan eten, ze was veel te moe. En dan doen haar hersenen het niet zo goed meer. Ze kan er eigenlijk ook niks aan doen. Weer een les geleerd.
6 Comments
Dinsdag 18 februari 2014 Gisteren heeft Maartje een telefoontje gehad van de directrice van Amaliazorg, Catharinenberg, met de mededeling dat er een kamer is vrijgekomen in het Grote Huis. En dat er van ons wordt verwacht dat tante Diny op donderdag 27 februari daar voor het eerst slaapt. Maartje en ik gaan haar dit op dinsdagavond 17.00 uur vertellen. Ik ben al eerder bij haar, om even te helpen met de wasmachine, waar water in is blijven staan. Ik: "Tante Diny, waarom staat de vuile vaat op de vaatwasser?" (De vaatwasser staat naast de wasmachine) Tante DIny: "Die kan er nu niet in, want die moet eerst drogen." Ik: "Ik snap er niks van, hoezo drogen, de kopjes en borden, kunnen toch gewoon in de vaatwasser, die is toch niet kapot?" Ik begin met de wasmachine, die heeft aanduidingen in het frans, dus ik moet even mijn hersenen pijnigen, wat bv essorage betekent. Nou, dat is dus centrifugeren en afpompen, dus de machine aangezet en een kwartier later is het water uit de wasmachine. Ondertussen bleef er een warrig verhaal, dat de was moest drogen en dat kon in de vaatwasser. Ik: "Tante, u heeft geen droger. U heeft een wasmachine en de was die daar uitkomt moet opgehangen worden. En u heeft een vaatwasser voor de kopjes en borden en bestek." Tante Diny: "Ja, maar die ene die droogt ook, want de kopjes komen er droog uit, dus de doekjes kunnen daar ook in." Ik stond even perplex.... In ieder geval op de vaatwasser staan schone en vuile kopjes door elkaar en er komt een vieze lucht uit de vaatwasser. Ik zeg kom op, we gaan samen met de hand afwassen. Ze helpt me, maar zoekt eerst 5 minuten naar een droogdoek. Tot ik hem haar aanwijs. Ook wil ze het licht aandoen en drukt onder de intercom op de muur. De lamp in de keuken is al aan! Ze gaat aan de slag en ik heb tijd voor even snel 1 foto. Nadat ik afgewassen heb, zet ik thee. En als ik klaar ben, vraag ik aan tante Diny waar de onderzetters zijn. Ze gaat op zoek. Alle laden open en uiteindelijk, triomfantelijk... Kijk! Ik zeg, wat is dat? Tante Diny: "Voor als je buiten eet! Dit is het eerste wat ik gemaakt heb met de patchwork." Oké en dan nu de onderzetters. Vervolgens loopt ze de werkkamer in en komt terug met tafellakens, place-mats... Ik vraag: "En waar heeft u de onderzetters?" "Ja, die laat ik toch zien!" Uiteindelijk heb ik ze zelf maar uit de kast gehaald. Maartje is ondertussen gearriveerd en we omhelzen elkaar.. nu moeten we haar gaan vertellen, dat er een kamer in het Grote Huis is voor haar. Ik heb groot respect voor Maartje, de jongste van al mijn neven en nichten. Ze pakt de hand van tante Diny en vertelt rustig waarom wij samen bij haar zijn en dat er nu een kamer voor haar is. En dat ze al snel gaat verhuizen. "Echt waar?" Tante Diny lijkt opgelucht. Want ze heeft echt wel in de gaten dat het zo niet langer kan. Maartje en ik leggen haar rustig uit, wat er nu te doen staat en dat wij haar bij alles zullen helpen. Ze wil de regie in handen blijven houden. "Ik ga daarnaartoe, maar het appartement blijft nog. En er gaat niets weg, voordat ik het gezien heb." Braaf zeggen we "ja" en we denken "nee". Maartje nog eens heel duidelijk naar tante Diny: "Het belangrijkste is, dat u de spulletjes die u het dierbaarst zijn, dat die met u meegaan. En dat u die alvast bij elkaar verzameld." Wat later met het huis gebeurd, dat is na volgende week! Het gesprek loopt bovenverwachting goed. Nu maar hopen dat het de komende week zo blijft gaan. We zouden dit liever zonder haar doen, maar dan hebben we de poppen aan het dansen, ben ik bang. Er zal toch wel het een en ander gaan gebeuren zonder haar erbij te betrekken. Er komt een van de verzorgende binnen, die iedere ochtend en avond de medicijnen van tante Diny verzorgen en zorgen dat ze ze inneemt. Eerst wil ze haar thee in het kleine plastic bekertje doen, waar de pillen in zitten. Als wij er iets van zeggen, gaat ze de pillen tellen. "3", zegt ze. Maar het zijn maar 2 tabletjes. "Ja, ik moet ze wel eerst tellen hoor, voor ik ze inneem. Ik moet het zelf in de gaten houden!" Als de verzorgende weg is, vertellen we nog een keer, dat er een kamer is in het Grote Huis. En steeds komt ze terug op haar dagelijkse dingen. Zelf wassen.... is niet meer nodig tante Diny, dat wordt voor u gedaan. En u bent niet meer alleen, er is altijd iemand om voor u te zorgen. Ook hoeft u geen boodschappen meer te doen.... het hoge woord komt eruit. "Ik kan het ook allemaal niet meer lezen in de winkel......" Als we zeggen dat er ook 6 mensen wonen en dat die er altijd zullen zijn, kijkt ze bedenkelijk. "Ben ik nooit meer alleen?" "Jawel, tante Diny, want dan kunt u gewoon even naar uw eigen kamer en daar even naar uw tv kijken of muziek luisteren of gewoon even lekker rusten." Maartje stelt tante Diny nog eens gerust: "Wij helpen u overal mee!" Maartje: "Kom eens hier, doos! Even knuffelen." Bij het horen van het koosnaampje, lacht tante Dien. Een dikke knuffel, ze laat het helemaal toe en geniet er van. Alles komt goed tante Diny!
Maartje moet gaan, het is intussen half 7. Ik blijf nog even en maak haar brood voor de avond. Ze begint te rommelen in de keukenkastjes en pakt het potje bouillon, die wil ze wel. Dus ik zeg haar een mok uit de kast te pakken. Ze rommelt in het kastje onder de gootsteen waar ze haar enorme verzameling plastic bakjes heeft en komt na wat gerommel met een plastic bakje aan zetten. Ik: "Daar kan toch geen bouillon in, dat is geen mok" Na wat over en weer gepraat, blijkt dat ze geen bouillon wil maar cup a soup in een kom. Dus ik maak een soepkom kippensoep voor haar. Ik beleg de 2 sneetjes brood die in de broodtrommel liggen met komijnenkaas met tomaat en met coburgerham. Dan doet zij de pannenkast open en zegt: "Kijk, die kan ik dadelijk ook eten." En onder een deksel komt een bak met yoghurt en fruit te voorschijn.... met schimmel. Even later komt onder een andere plastic deksel nog zo'n schaal te voorschijn en even daarna een houten ontbijtbord met belegd brood... Ik: "Maar lieve tante, dat kun je toch niet in de pannenkast bewaren, die moeten in de koelkast, anders krijg je er schimmel op. Tante Diny: "Nee hoor, dit is de koelkast." Ze stopt haar hand in de kast: "Voel maar hoe warm die is." en "Ik kan dat nog goed eten!" Tante is niet van het weggooien, ze vind het altijd vreselijk als ik voedsel weggooi. Maar deze keer ben ik niet te vermurwen: "Als u ziek wilt worden, moet u dit vooral gaan eten, de schimmel staat er op! Ik gooi het weg!" Ze legt zich erbij neer en vraagt waar ik de soep heb gelaten. Voor de derde keer zeg ik, dat de soep al op tafel staat met de boterhammen. Terwijl ze begint te eten, hang ik de was op en kijk ondertussen in haar nachtkastjes of ik haar horloge, kruisje en armband kan vinden... ze is ze weer eens kwijt! Om half 8, wanneer tante klaar is met eten en ze zich lekker in haar "Slaapstoel" heeft geïnstalleerd, geef ik haar een flinke knuffel en ga naar huis. Wat staat ons de komende weken nog te wachten? Vrijdag 7 februari 2014 Vanmiddag toch maar even naar tante Diny, ondanks dat ik gisteren ben geweest. Ik dacht even een kopje thee en dan ben ik er weer vandoor, even luisteren hoe ze het vanochtend gevonden heeft.... Vanochtend om 9.00 uur was het CIZ bij tante Diny om haar een indicatie toe te wijzen, zodat ze op de urgentielijst kan komen van Amaliazorg. Natuurlijk heb ik ondertussen al met Maartje gebeld. En die zei dat tante DIny ja heeft gezegd. Nu komt ze op de urgentielijst. Maar het had nog wat voeten in aarde. Ze vond het zo maar niks dat ze niet alleen op pad meer kan als ze daar woont. Dat er dan altijd iemand met haar mee moet. Maartje heeft haar uitgelegd, dat ze dat nu ook niet meer doet. Er komt altijd iemand haar halen om in het restaurant te gaan eten en er is altijd iemand die haar terugbrengt. Riëtte doet de boodschappen met of voor haar. Ze wordt opgehaald door de dagopvang. Nou, dat hoeven ze niet te doen, zei tante DIny, dat kan ik wel zelf hoor. Dat willen ze graag. Toen heeft Maartje even ingegrepen en nog eens duidelijk verteld dat ze door de dagopvang was gebeld om daar naartoe te gaan, ze de andere kant op is gelopen, richting TIlburg. Ach.... dat was maar 10 minuutjes.... Nee tante Diny, dat was 1 uur.... en we waren u kwijt. De man van het CIZ vond het ook verontrustend, dat tante Diny na bijna 2 jaar in dit appartement te wonen, nog steeds erg gedesoriënteerd is. Uiteindelijk heeft ze dan toch ja gezegd om naar het Grote Huis te gaan. In ieder geval. Ik bel bij haar aan en zeg mijn naam. Ja, zegt ze, kom maar binnen! Ik wacht even, maar de voordeur van het appartementsgebouw gaat niet open. Ik roep: "Tante Diny, u moet wel even de deur opendoen. Tante Diny: "" Dat doe ik ook". en ik hoor haar stem in de verte... zal ze de deur van haar appartement openen... Ik nog eens roepen: "Tante Diny, u moet de grote deur beneden openmaken!" Er gebeurt niks en ik sta daar maar, roep af en toe, maar de deur gaat niet open. Gelukkig is Corry, de overbuurvrouw van tante Diny in de hal en ze maakt de deur voor me open. Ik ga naar boven en de deur van haar appartement staat wagenwijd open, maar geen tante Diny. Ik loop het appartement binnen en ze komt vanuit de woonkamer op me af, met stok...??? Dat doet ze nooit binnen, lopen met stok. Ik: "Tante Diny, waarom loopt u met uw stok?" Tante Diny: "Omdat je mij komt halen. En ik was alvast bij de deur om te kijken waar je bleef." Ik snapte er even helemaal niks van, ik wees haar erop, dat ze de benedendeur niet open had gemaakt. Na een wat warrig verhaal was ik eruit. Ze had haar voordeur opengedaan en was bij de balkondeur gaan wachten tot ik zou komen.... Ze wil geen thee drinken in haar appartement, ze wil eruit. Nou vooruit dan en ik rijd met haar naar de Hermitage in Oisterwijk, die hadden we nog niet bezocht. Het is er lekker rustig en er hangen oude foto's aan de muur van het koningshuis. Ik wijs tante Diny erop en ze gaat de foto's eens bekijken. Ik vraag me dan altijd af.... wat ziet ze nou echt?! Als de kaart komt, wil tante Diny altijd graag horen wat er op de kaart staat. Bij alles wat lekker lijkt, zegt ze, ja, dat wil ik wel. Ik zie dat ze Irish Coffee hebben en dat vind ze altijd lekker. En dus bestellen we die voor haar, voor mij een latte macchiato en ieder een lekkere aangeklede wafel! De jongedame maakt de Irish Coffee aan de tafel klaar. En tante Diny vind het prachtig en kijkt aandachtig toe. En als hij klaar is lekker even snoepen van de slagroom.... Lekker even genieten van de aangeklede wafel! Het was een hele "boterham". Ik doe verwoede pogingen om haar aan het lachen te maken, maar helaas, het lukt me deze keer niet. Ze is stil, wil wel wat praten, maar het is allemaal warrig en niet te volgen. De enige ietwat lachende foto van tante Diny.... Het was wel gezellig. Ze geniet, dat kan ik wel zien. Bedachtzaam, wat houdt haar toch bezig, de komende verhuizing? Ik weet het niet, krijg het er ook niet echt uit bij haar. Even een foto van ons tweetjes. Ze lacht maar heeft helaas haar ogen dicht. Toch was het een best leuke middag. En de Hermitage is de moeite waard om nog eens te bezoeken met haar.
We gaan rond half 6 weer terug naar het appartement, ik moet ook nog terug naar Veldhoven rijden. In het appartement aangekomen, treffen we de verzorgende die voor die avond de medicijnen moet toedienen aan tante Diny. Ik vraag haar of ze een boterham wil maken voor haar. Nou... meteen gaat tante Diny in de contra, dat is niet nodig, dat kan ze zelf wel. Ik: "Nou tante Diny, dat wil deze dame wel voor u doen, want de laatste keer stond de yoghurt en de vanillevla in de keukenkast." Tante Diny: "Nou, dat moet ook!" Ik: "Nee, die moeten in de koelkast anders bederft het heel snel en kunt u het niet meer eten." Tante Diny: "Nou dan was hier alles al bedorven." Oftewel.. bemoei je er niet mee. Ik krijg gelukkig bijval van de verzorgende. Maar tante Diny gaat in de aanval, dat ik me nergens mee moet bemoeien en dat ze dat zelf wel regelt. Ik had het even helemaal gehad: "Tante Diny als u zo doorgaat, dan kom ik een volgende keer niet." Waarop de verzorgende zegt: "Weet u wel hoe geweldig uw nichtjes zijn. Ik zie ze vaak hier als ik kom. Riëtte heb ik pas nog gezien en nu bent u weer met Anne-Marie meegeweest. En Maartje houdt ook zo goed contact met ons. U mag daar wel heel erg blij om zijn, want ik zie wel andere oudere dames." Waarop tante als een blad aan een boom omdraait... Ja, maar dat weet ik wel. Ik ga en geef haar nog eens een flinke knuffel en meteen zegt ze: "Je vergeeft het me toch wel he." Tuurlijk tantetje! Donderdag 6 februari 2014. Vanmiddag hebben tante Diny, Riëtte en ik een afspraak met de zorg coördinator van Amaliazorg, Jean van der Meijs. Tante Diny is bij de dagopvang en Riëtte en ik treffen elkaar in het appartement van tante Diny, waar Riëtte tot haar verbazing de ontbijtboel aantreft. Gedekt voor 3 personen en ook voor 3 personen bakjes vol met yoghurt, vanillevla en jam. Een schaaltje is er leeggegeten. Ze staat er van te kijken dat de yoghurt, vanillevla en een hele fles perensap die zondag gekocht is, nu al op is. Niet dus.... ze heeft ze opgeborgen in het keukenkastje bij de ontbijtspullen! We ruimen de spulletjes op en tegen half 3 gaan we naar de dagopvang om tante Diny op te halen. Ze is net wakker en een beetje in de war. Ze haalt wat dingen door elkaar, maar Riëtte en ik zeggen duidelijk, dat we samen met haar nog eens naar het grote huis gaan kijken en dat we een afpspraak hebben om de vragen te stellen die tante Diny heeft. Toch heeft ze het steeds over, dan moet ik me eerst aan gaan kleden, ik kan zo toch niet mee? Natuurlijk wel, u bent aangekleed. Nee, maar ik moet me nog wassen en dan zijn we er om half 11..... ( het is half 3) Tja, wat ze ook aan heeft, een mintgroene zomerrok met grijze mailot en een aubergine fleecejack over een hemd. Ach laat maar zo, we kunnen gewoon gaan. We lopen door naar de afdeling waar tante Diny mogelijk terecht kan komen. We staan wat te praten en tante Diny loopt naar de bewoners toe, stelt zich voor en zegt: Ik kom hier ook wonen! en... Wat vindt u ervan dat ik hier kom wonen?... Riëtte en ik staan het met wat verbazing aan te kijken. We moeten haar 'losrukken' van de bewoners anders zijn we over een half uur nog niet in gesprek..... We gaan in een kantoortje zitten en tante Diny kan haar vragen stellen. Ze luistert, ze vraagt, maar de meeste vragen blijven hangen in: "wat moet ik gaan betalen?" Even legt Riëtte iets aan haar uit. Ze luistert. Ze wil namelijk haar bed meenemen en dat is niet nodig, ze krijgt een bed van de afdeling dat omhoog en omlaag kan. Oh... zegt ze: "Dan kan ik mijn bed dus meenemen, want dat is nog goed." Ja, tante Diny u kunt uw bed meenemen... Dan draait ze weer naar mij toe voor bevestiging. Regelmatig terugkoppelen. Je ziet haar denken. Het valt ook niet mee, om je vragen te herinneren. Gelukkig hadden we ze opgeschreven. "Kan mijn hulp ook mee?" "Mag ik blijven gymen?" "Mijn wasmachine is nog goed, die kan gewoon mee." "Mag ik naar de woonkamer (=dagopvang) blijven gaan? " Ze is vrolijk, ze lacht. Het dringt even tot haar door, dat ze dadelijk nooit meer alleen is. Ja, de vrolijke tante is weer even terug! Jean vraagt tante Diny of ze hier wil komen wonen. En tante Diny antwoordt: "Ja ik wil hier graag komen wonen." Na het gesprek wandelen we terug naar de ingang en daar zegt tante Diny tegen Jean: "U hebt me wel over het balkon getrokken." Lachen natuurlijk om de woordkeuze, ja, ze is over de streep getrokken. En Riëtte en ik hebben er een dubbel, maar toch een goed gevoel bij. Morgenochtend komt iemand van de CIZ en daar moet ze nog tegen zeggen, dat ze weet dat ze geen sleutel krijgt als ze in "Het Grote Huis" gaat wonen. Wanneer het CIZ met een urgentie indicatie komt, dan komt tante Diny als eerste op de wachtlijst en wordt in de toekomst, deze beneden verdieping, haar nieuwe thuis. De ramen links zijn de slaapkamers, de ruimte onder het donkere uistekende gedeelte is het terras grenzend aan de woonkamer, met uitzicht op het park.
Morgen vrijdag 7 februari 2014 wordt een spannende dag voor Maartje, Riëtte en mij. Vrijdag 31 januari 2014. Vandaag een moeilijk blog om te schrijven..... Het is een mooie zonnige vrijdagmiddag, dus ik ben van plan tante Diny op te halen en samen met haar door de bossen naar Boshuys De Venkraaij te gaan lopen en daar onder het genot van een kopje koffie met haar de vragenlijst te gaan maken voor het gesprek dat we komende donderdag hebben met iemand van Amaliazorg Catharinenberg over de gesloten afdeling. Wij noemen het "Het Grote Huis". En we gaan er ook weer! een kijkje nemen! Het begint al bij aankomst.... opstandig, boos. Ze moet pinnen, ze moet boodschappen, ze mag niks van ons. Haar zus was ruw tegen haar geweest vanochtend. Ik word niet als mens behandeld Ik wist het wel, ik had in Frankrijk moeten blijven...... Ik probeer haar te kalmeren, maar ze houdt niet van ophouden en ik zeg (na ongeveer 20 minuten): "We gaan vanmiddag gezellig de bossen in of ik ga naar huis!" Ze koos het eerste, maar van een vrolijke tante DIny was deze middag geen sprake! In de auto naar de bossen, is het stil. .Ze heeft niet veel te vertellen en dat ben ik niet van haar gewend. Aangekomen bij het ven is het er erg mooi! Erg ligt een laagje ijs op de vennen, een teken van winter! Ik geniet. Het is al even geleden, dat ik in de bossen ben geweest en het maakt me rustig. Ik laad mezelf op voor de rest van de middag. Wat gaat er allemaal nog gebeuren met een tante die zo opstandig was! Ik laat tante Diny even achter op de bank en loop zelf naar het water van het ven. Ik draai me om en zie haar zitten. Ja, haar lichaam spreekt eigenlijk boekdelen. wat gaat er toch in haar om? Ik roep haar om naar het ijs op het water te komen kijken en ze zet er kordaat de pas in, de heuvel af..... En samen kijken we naar het ijs op het water. En lopen daarna richting De Venkraaij. Ze is wat buiten adem en loopt niet erg hard. Bij de Venkraaij aangekomen weet ze me te vertellen, dat ze hier vorige week ook was met de woonkamer. (en dit klopt) Een lekker kopje cappucino! Een portie poffertjes, maar het lijkt haar niet te smaken. Ze wordt ook niet vrolijk, Ik krijg geen lachende tante Diny op de foto deze dag. Wat gaat er toch om in dat hoofd? Ik kom er maar niet achter deze middag. Op de een of andere manier zegt deze foto hoe het de hele middag was, in gedachten. We praten even over de vragenlijst, waar ze al de hele week mee bezig is en ze zegt: Die vragen komen wel als we eenmaal in gesprek zijn.... Tja en verder dan, wat kost het en kan ik nog naar de gym komen we niet! Ik leg haar uit wat ik weet en later lees ik in een mail, dat Riëtte dat de dag ervoor ook gedaan heeft. En even later weer een heel drama over het derde pinpasje dat niet in haar tas zit. (Is van een opgeheven bankrekening en heeft ze al anderhalf jaar niet meer) over dat ze moet pinnen want er zit niet genoeg in de portemonnee. "De winkels willen dat ik geld betaal in plaats van pinnen." Er zit echt meer dan genoeg in die portemonnee, dus ik ga niet pinnen! Het komt iedere keer weer terug. Ieder bezoek: de tas, de portemonnee, de pinpas, het geld... het is zo'n beetje haar houvast met de werkelijkheid. Ze heeft vroeger in een winkel gewerkt en heeft altijd met geld gewerkt. We wandelen door de bossen terug naar de auto en even laat ik haar nog staan bij het ven en probeer een mooie foto te maken. Ze staat, zegt niets en ik maak mijn foto. Nog steeds in gedachten. Ik stel voor dat we een kopje soep gaan eten bij Meneer van Eijck. Ik wil haar zo nog niet terug brengen naar het appartement, wil haar zo niet achterlaten. Na het kopje soep breng ik haar terug naar haar appartement. We hebben vanmiddag nogal wat aanvaringen gehad. Ze was erg opstandig over geld, over hoe de mensen met haar omgaan, over dat ze liever in Frankrijk was gebleven, over dat ze niks mag, dat ze zelf verantwoordelijk is. Noem maar op! Ik ga weg na haar uitgelegd te hebben, dat er toch echt niks mis is met de vaatwasser, maar dat de bovenplaat er al vanaf de verhuizing los op ligt, want die hoort niet bij deze vaatwasser! Maar dat zij nu sinds 2 weken ineens de bovenplaat van de vaatwasser op gaat tillen om de vaatwasser te willen vullen, daar kan geen reparateur iets aan doen.... Ik ga en ik knuffel haar en ze is berouwvol. Zegt Sorry, dat ik het haar maar niet kwalijk moet nemen dat ze zo is.
Tja..... een uiterst vermoeiende middag met een opstandige, verdrietige, stille tante. Die af en toe toch echt de weg kwijt is, maar je kan het haar niet meer uitleggen, ze begrijpt het gewoon niet..... Donderdag een bezoek aan de gesloten afdeling..... Het gedicht van Menno gaat weer door mijn gedachten na vandaag: Alzheimer Vraag me niet te herinneren test niet telkens weer mijn verstand Laat me gaan en weten dat je er bent Kus me op de wang en pak mijn hand Mijn verwarring is groter dan je denkt Verdrietig, ziek en verloren in elk moment Dat ik jou nodig heb dat weet ik wel Mij vasthoud en laat voelen dat je er bent Verlies alsjeblieft niet je geduld met mij schreeuw en huil niet als ik raar reageer Ik kan het echt niet helpen hoe ik ben Ik kan niet anders, hoe hard ik ook probeer Vergeet nooit dat ik je nodig heb het mooiste van mij, al lang vergaan Ik smeek je, hou me vast en van mij tot dat ik voorgoed ben weggegaan… Menno Drenth (vrije vertaling van gedicht "Alzheimer's Request") |
AuthorEven een tip. Het bovenste blog is het laatste blog. Hieronder bij Categories kun je beginnen bij nummer 16. Categories
Alles
|