|
Maandag 5 mei 2014 Vandaag heb ik, als mantelzorger en 3e contactpersoon van tante Diny (Maartje is onze nummer 1 en Riëtte nummer 2), het eerste MDO, multidisciplinaire overleg, over tante Diny bij Catharinenberg, Amaliazorg. De eerste weken van tante Diny worden geëvalueerd en er worden afspraken gemaakt over hoe nu verder met tante Diny. 
Het eindresultaat van het MDO is dat er wat haperingen waren bij de start van tante Diny omdat de toenmalige evv-er ernstig ziek is geworden en er gezocht moest worden naar een ververanging. Die is er nu. De afgelopen weken was tante Diny erg opstandig. Ze voelde zich een boef. Waarom mag ik nooit eens alleen weg. Altijd is de deur op slot. Ik heb geen sleutel. Ze hebben me weggestopt. De familie komt maar niet! Ze zeggen dat ik niks meer kan. 
Ze heeft zelfs geprobeerd om te "ontsnappen". Ze was op het terras op een terrasstoel geklommen om over het hek van het terras te klimmen..... Ja vindingrijk is ze wel. Toch was iedereen goed geschrokken. 
Riëtte, Maartje en ik hebben een hele lijst met vragen op gesteld. Het gesprek zou 3 kwartier duren..... het duurde 1 uur en 15 minuten. Leo is met me meegegaan. Hij en ik hebben onze vragen kunnen verduidelijken, de vragen van de mensen van Amaliazorg kunnen beantwoorden en de doelen en afspraken werden met ons besproken. Vooral het welzijn van tante Diny staat hoog op ons lijstje. De afspraken krijgen we snel op papier en sommige afspraken daar gaan we meteen aan werken. Bv, de discman met cdtjes zodat ze af en toe lekker met een hoofdtelefoon naar muziek kan luisteren. Gewoon bij de mensen in de kamer, maar zonder de "ruis" van de mensen om haar heen. Of misschien soms wel eens lekker op haar eigen kamer even rusten. 
Ook geven wij aan, dat tante Diny het heel belangrijk vindt als een arts of een pastoor eens in de zoveel tijd even bij haar komt praten. Vooral de verpleegkundige die 2 keer in de week komt, moet zich volgens ons goed kenbaar maken, zodat ze met hem een band opbouwt en ze weet dat ze met haar lichamelijke klachten bij hem kan zijn, in plaats van wachten op Maartje. Het gesprek verliep prima, nu moet ik nog een verslagje maken voor Riëtte en Maartje zodat zij ook goed op de hoogte zijn.    Wanneer we bij tante Diny in de huiskamer komen, zit ze lekker buiten in het zonnetje met Ada een vrijwilligsters een glaasje sap te drinken... en tante zit duidelijk op haar praatstoel. Ada gaat als wij ons bekendmaken. En tante Diny zegt tegen mij: "Ja, ik dacht wel dat jij vandaag zou komen." Terwijl als ik thee ga halen en opsta, ze meteen om zich heen kijkt en zegt: "Waar is Anne-Marie?".... Leo gaat bij haar zitten en ze kletst de oren van zijn hoofd... maar van de hak op de tak en onsamenhangend.   We hadden voor het gesprek van de evv-er (EindVerantwoordelijke Verzorgende) gehoord dat Rosie, de mimakker bij tante Diny is en dat ze het geweldig vindt. En dat Rosie ook met haar gaat wandelen. Blijkbaar heeft Rosie een mooie sjaal, die bij tante Diny in haar kast lag, om het hoofd gedaan van tante. Leo zegt tegen haar dat ze een mooie sjaal in haar haar heeft en ja, dat vindt ze zelf ook. Tante Diny: "Die moet blijven zitten, dat heeft die met die rode schort gedaan." En ze staat op om haar te zoeken.... Rosie is al weg. Hele verhalen over het wandelen en dat ze dezelfde woorden steeds gebruiken en dat ze tegelijk praten, tegelijk niet op de woorden kunnen komen en dan moet ze toch zo lachen. Ja zo is het leven weer even leuk, zegt ze dan! 
En ze heeft zo'n mooie bloem in haar haren. ( een uitgebloeide tulp, ja een echte) Tante Diny: "Ja, die staat er al van vorig jaar." We drinken gezellig een glaasje sap en koffie op het terras van de Huiskamer en ze heeft duidelijk goede zin. Wel heeft ze het weer over de vakantie. Ze wil er toch echt eens goed uit. Of ik voor haar zoiets wil regelen en dan mag ik ook mee. Ik: "Ja hoor, tante, ik zal eens kijken." en "Nou tante Diny, even lachen naar de camera, zodat je mooie bloem ook op de foto kan." 
We gaan als het etenstijd is. Er is voor haar gedekt aan een andere tafel, samen met 2 dames. De derde dame is erg ziek en ligt al een paar dagen in bed.
Wij lopen nog even naar haar kamer om in het schriftje te schrijven. Maar tante Diny loopt met ons mee. En doet haar kledingkast open. Ik: "Wat heb je nodig, tante Diny?" Tante Diny: "Ik pak mijn jasje." We leggen uit, dat ze nu niet met ons mee kan, dat wij nog naar Veldhoven rijden en dat voor haar de tafel gedekt is voor de boterham en dat de soep al klaar is. Tante Diny: "Oh, dan een andere keer maar weer."
0 Comments
Vrijdag 18 april 2014 Leo rijdt vandaag met me naar tante Diny. Door de meniscusoperatie aan mijn rechterknie mag ik nog niet zelf autorijden. We denken erover tante Diny even mee de bossen in te nemen. Ik bel voor we uit Veldhoven vertrekken even naar de Huiskamer en dan krijg ik te horen, dat tante Diny al de hele dag tegendraads is. Niets is goed. Ze zocht een schoen, terwijl ze allebei de schoenen aan had, ze dacht dat ze 3 benen had. Ze wilde haar vuile onderbroek niet uit doen, maar een schone eroverheen, want dat deed ze altijd.. En de verzorging mocht haar met niets helpen. Het was een groot drama, niets was goed en iedereen stopte haar maar weg en ze mocht geen eigen sleutel. Het ging volgens de verzorging zo al de hele dag. Ik had van Riëtte vernomen, dat ze donderdags met Riëtte ook al zo nukkig was. Ze hadden al haar spullen verwisseld en haar kamer weggehaald en ergens anders neergezet. We komen bij tant Diny aan en Corry is op bezoek. We zitten gezellig te praten. Ze is wat opstandig en zegt ook tegen mij dat ze haar kamer hebben weggehaald, want daar stonden haar 2 bedden in. (Zou ze zich haar slaapkamer in het appartement herinneren) Ik vraag haar waar de kamer dan weg is. Ze loopt met me naar buiten en ze wijst de kamer van de buurvrouw aan. Dat was haar kamer en nu hebben ze die weggehaald en zomaar iemand anders ingezet. En al haar spullen zijn verdwenen. Ik heb even uitgelegd, dat de buurvrouw er al langer woont als tante Diny en dat dat dus echt niet haar kamer is. Dan wordt ze boos. Ik praat erover heen en als Corry weg is, nemen we haar mee, weg van de Huiskamer. We wandelen even door de bossen, daar geniet ze van en ze wordt rustiger. 
We lopen langs een ven en door de bossen en tante DIny geniet van de lente kleuren en van de blaadjes aan de boom.   Een kunstwerk midden in de bossen, gemaakt door Hanneke Verhoeven... nee geen familie, trekt mijn aandacht en ik praat er met haar over. 
Ik maak wat foto's en tante Diny staat erbij. Meestal kijkt ze wel met me mee... waar is ze met haar gedachten? We nemen een portje met een hapje en gaan lekker op het terrasje zitten, in de zon.   Ze zit te genieten van de gehaktballetjes en het portje. De rust is weergekeerd en er valt goed met haar te praten. Ze is heel helder 
Ze zegt dat ze het erg vindt dat ze 's ochtends zo tegen de verzorging had gedaan en dat ze zal proberen om het niet meer te doen. Want ze doen toch ook zo hun best. (Hier komt ze ineens helemaal zelf mee) 
Ik knuffel haar en zeg, dat het ook allemaal niet meevalt. Leo maakt een foto van ons en je ziet dat ze hier geniet. Oh wat zou ik willen dat ze ook gewoon in de Huiskamer zo gelukkig zou zijn. 
We wandelen terug naar de auto. Wat is het toch mooi in de Oisterwijkse bossen en vennen. 
We gaan naar Meneer van Eijck en op de borden buiten zie ik staan, dat ze asperges op de menukaart hebben, nou daar heeft tante DIny wel zin in. Terwijl we lekker eten, zegt ze: "Zo nu kun je ook zien, dat ik nog goed kan eten." Ja, ze zit heerlijk te smullen.   We eindigen met een irish coffee, dat vond ze in Frankrijk altijd heerlijk om te maken als ik bij haar op visite kwam. Dan had ze altijd een fles Jameson achter het gordijn in de gang bewaard, speciaal voor die irish coffee. Ze zit zichtbaar te genieten. Het mopperen over van alles en nog wat hoort tot de verleden tijd en nu maar hopen dat ze doet wat ze beloofd heeft..... niet meer zoveel mopperen en niet zo nukkig zijn tegen de verzorging. Wij hebben geprobeerd om haar gedachten eens even te verzetten. Om 20 uur zijn we terug in de Huiskamer Bij binnenkomst vraagt de verzorging van de avond hoe het is geweest. En tante Diny vertelt honderduit over hoe lekker ze gegeten heeft. En de verzorging zegt, dat ze op haar gewacht hebben met het lekkere drankje. We brengen haar jas en tas naar de kamer en ik breng tante Diny naar de huiskamer. Ze loopt naar binnen, er zitten 3 dames een puzzel te maken en tante Diny zegt nog net niet: "Nanananana, ik ben lekker weggeweest en heb lekker gegeten!" Maar het was wel iets in die strekking.... de draak! Ik geef haar een hele dikke kus en knuffel en zeg, dat het wel even kan duren voor ik er weer ben, want eerst moeten de hechtingen uit mijn knie. Ze gaat in een stoel zitten en vind het prima dat ik ga. De volgende dag hoor ik van Riëtte, dat ze weer nukkig en opstandig was naar de verzorging toe. Tja..... het nieuwe van de Huiskamer is eraf. Wat zal ons nog te wachten staan. 
Het weekend van 12 en 13 april 2014 Een turbulente week. Ik heb maandag 7 april een meniscusoperatie ondergaan, waardoor ik deze week niet naar tante Diny kan. Ik mag niet autorijden. Maar op dinsdag 8 april 2014 overlijdt ome Jan, de man van een jongere zus van mijn moeder en van tante Diny. Ome Jan, was altijd een hele vrolijke oom en helemaal idolaat van mijn vader. Albert, mijn vader, was zijn grote vriend.  De foto heb ik gemaakt tijdens het Catharinenbergfeest in augustus 2013. Ome Jan had namelijk ook dementie, Lewy Body, en woonde sinds een jaar op de 2e verdieping van Catharinenberg.Tante Diny is op 8 april nog afscheid gaan nemen van ome Jan. Wanneer tante Diny naar Nederland kwam, toen ze in Frankrijk woonde, logeerde ze ook altijd bij tante Roos en ome Jan. En dus nam ik op zaterdag 12 april 2014, tante Diny mee naar de crematie van ome Jan. Leo en ik kwamen om 13.00 uur aan in de Huiskamer. Gewoon op de afgesproken tijd. Riëtte had samen met Nicole, een verzorgerster, de dag ervoor kleding uitgezocht. En ze heeft ook gezorgd dat tante Diny van 10 tot 12 uur bij de dagbesteding is en om 12 uur eten in de Huiskamer. Toch valt tante Diny mij om mijn hals en huilt: "Ik dacht dat je nooit meer zou komen! En ik ben zo verdrietig, ik weet het allemaal niet meer." Ik sta even vreemd te kijken.... ze is de hele ochtend druk bezig geweest..... Terwijl we naar buiten gaan, vraagt tante Diny, of er ergens nog iets vrij is, om naartoe te verhuizen. Leo speelt daar op in. Er is niks vrij en u hoeft niet meer te verhuizen. "Oh", zegt ze.... "Dat is wel fijn." We gaan naar het crematorium, daar wordt ze al snel door neven en nichten omringd en José neemt haar onder haar hoede. Of ze de mensen herkent heeft, ik denk het niet. Het is te druk. Ze is steeds naar me op zoek. Maar in het crematorium zit ze tussen Leo en mij in. Ze ondergaat het allemaal. Volgens mij is ze nooit in een crematorium geweest. Ze kent alleen maar uitvaarten vanuit kerken. Het is druk bij de koffie en na een half uur, brengen we haar terug naar de Huiskamer. Ze is verward, wil van mij afscheid nemen, terwijl ze van haar zus Roos afscheid wil nemen. Ja, te druk, teveel mensen, teveel prikkels. We rijden binnendoor van Diessen terug naar Oisterwijk. Dit vind ze geweldig, het is zo mooi buiten. En ze vertelt honderd uit over dat ze met de mensen op pad is geweest en waar ze gegeten hebben in de toren. Om half 5 is ze weer terug in de Huiskamer We spreken af, dat we haar de volgende dag om half 3 ophalen voor de verjaardag van tante Annie. Zondag 13 april 2014 om half 3 bellen we aan bij de Huiskamer. Er wordt door Nicole, de verzorgerster opengedaan. Tante Diny staat naast haar... en er gebeurt weer hetzelfde. Ze valt me om mijn hals en zegt: "Ik dacht dat je nooit meer zou komen." Helemaal in tranen. Nicole kijkt me vragend aan en zegt: "Ze is de hele ochtend vrolijk geweest en heeft zin in het feestje."  Hierboven, de 92-jarige tante Annie met haar bijna 1-jarige achterkleinkind Kate! De middag verloopt rustig. Ze heeft wat last van haar buik, maar er zit niks te strak. Haar buik is wel hard. Ik meld dit 's avonds. Ze praat in het begin wat met tante Annie en tante Lies en dan valt ze stil. Loopt van tafel, gaat op zoek naar haar tas. Als je vraagt of ze het fijn vindt, zegt ze ja. Maar ik denk dat ook dit kleine gezelschap aan de tafel te druk is. Ze kan de gesprekken niet volgen. Pikt er woorden uit en begint daarop door te gaan, terwijl het gesprek een hele andere richting in ging.  Het jongste achterkleinkind van tante Annie, Kate, van bijna 1 jaar trekt de aandacht van tante Diny. Ze staat op en begint een praatje met haar. De kleine meid heeft alleen maar oog voor de kast!  Die kast is voor Kater interessanter, dan tante Diny, Jammer, tante Diny is wel in voor een gesprekje met Kate.  Jammer dat ik geen foto kan maken van tante Diny met Kate. Tante Diny vind haar duidelijk erg leuk.
We eten een kopje soep en een broodje en brengen tante Diny om 18 uur weer terug naar de Huiskamer. In de auto heeft ze weer wat praatjes. Ja, we zijn weer met minder mensen en ze staat weer in de belangstelling. Wanneer we binnenkomen loopt ze een beetje met haar ziel onder haar arm. Maar Leo is resoluut, we gaan naar huis. Ik geef haar een flinke knuffel en ik krijg een dikke kus terug. Leo, wanneer we weer buiten zijn: "Tante Diny heeft het er niet naar de zin hè?" Het nieuwe drama is de telefoon! Ze kan niemand bereiken, ze heeft geen telefoon. Dat hebben we bewust gedaan, omdat ze de telefoon niet meer zelf kan bedienen. Ze krijgt het zelfs voor elkaar om hem helemaal te ontregelen. En dus heb ik haar, voor de zoveelste keer, gezegd, dat ze als ze mij wil bellen, ze dat gewoon moet vragen aan een van de verzorgers. Vrijdag 4 april 2014 Vanmiddag weer even naar mijn tante en eens kijken of we samen eropuit kunnen. Wanneer ik bij haar kom, is Corrie, haar overbuurvrouw van het appartement bij haar op visite met haar dwergschnauzer, Fjurdie. Tante DIny is stapelgek op Fjurdie en ik neem de kans waar om haar met het hondje te fotograferen. Fjurdie is anderhalf en dus eigenlijk nog een beetje een pup. 
Ze zit graag bij tante Diny op schoot. Lekker knuffelen en tante Diny vindt het helemaal fijn. 
Aaien, knuffelen, Fjurdie laat het zich allemaal welgevallen. 
Ik zorg voor koffie en we genieten met zijn drietjes van de thee en koffie met een koekje. Gezellig even kletsen. Tante Diny vraagt aan Corrie of er niet iets leeg is bij haar in het gebouw, want dan wil ze wel verhuizen..... Corrie komt zeker 1 of 2 keer in de week bij tante Diny op visite en brengt dan Fjurdie mee. Ze gaan dan in tante's kamer zitten, want er is 1 dame in de huiskamer die bang is van hondjes. Maar tante Diny vindt dit helemaal niet erg, nu heeft ze Fjurdie helemaal voor zich alleen!   Ik maak nog even een foto van Tante DIny en Corrie. Wanneer Corrie weg is, zegt tante DIny, dat de stoeltjes niet van haar zijn. Ze zitten niet lekker, ze zitten te diep, ze kan niet met haar voeten aan de grond. Het zijn niet de fauteuiltjes die ze uitgezocht heeft..... Ik weet dat ze voor ze naar Nederland kwam met Riëtte bij Piet Klerkx, blauwe fauteuiltjes heeft gezien, maar die waren in januari niet meer te koop. Ze werden niet meer gemaakt....... ja hier was ik dus al bang voor. Zo blij als ze gisteren was, zo is het vandaag weer anders. Maar haar nog eens de foto's laten zien, dat ze deze toch echt heeft uitgezocht.... Ze berust. Het is te laat om nog erop uit te gaan en dus neem ik haar mee het park in. Even een ommetje voor ze weer aan tafel gaat voor het avondeten. Jammer genoeg schijnt de zon niet, maar de temperatuur is aangenaam. We gaan alle bloemen langs die we zien.... pinksterbloemen, narcissen, ribes, kivitsbloem, speenkruid, anemonen en daar geniet ze van. 
We gaan even op een bankje zitten. Ik maak deze foto.... waar is ze toch met haar gedachten? Ik praat met haar over hoe fijn het was, dat Corrie en Fjurdie op visite waren. Tante Diny: "Hoezo, waren die dan bij mij?" Ik: "Ja, we hebben net met zijn drietjes koffie gedronken." Tante Diny: "Oh, en waar was ik dan....." Hemeltje, dat is wel heel snel weg. 
Samen hebben we het nog over de meubeltjes en dat we gisteren naar Meneer van Eijck zijn geweest met Jantien en RIëtte.
Tante Diny: "Dat is leuk, moet je me de volgende keer wel meenemen...." Tja..... We wandelen verder en ik ga met haar de huiskamer binnen. De tafel voor het avondeten moet gedekt worden en ik steek de handen ook maar uit de mouwen en maak de soep warm. Op de 2e verdieping woont ome Jan, de man van tante Roos, een jongere zus van tante Diny. Hij heeft een andere vorm van dementie, Lewy Body. Tante Diny en ome Jan treffen elkaar bijna iedere dinsdagmiddag bij de muziekmiddag en vroeger is tante Diny ook heel vaak bij tante Roos en ome Jan in huis geweest als ze in Nederland was. Helaas komt ome Jan op dinsdag 8 april te overlijden. Hoe zal tante Diny hierop reageren. Donderdag 3 april 2014 Om 10.00 uur worden de nieuwe meubeltjes geleverd bij tante Diny. Eindelijk na 10 weken wachten.... De dag ervoor haalt Riëtte de grote stoel al van haar kamer, zodat we dat vandaag niet hoeven doen. Maar dat ging dus al fout. Gisteravond moest de poliltie komen want de stoel was weg. En niemand had haar verteld dat dat ging gebeuren..... Maar die ochtend is het zover, de nieuwe meubeltjes komen.    We lachen, want tante Diny denkt dat het karretje met de wielen haar nieuwe salontafel wordt. De man van Piet Klerkx pakt een fauteuil uit en tante Diny gaat het meteen bekijken. Ze vindt de fauteuil erg mooi en gaat er meteen in zitten..... zo die nemen ze haar niet meer af. 
Een koninginnetje zo lijkt het wel. Ze zit daar op de troon en is helemaal verguld van de mooie stoel!    Ze heeft totaal geen oog voor de mannen die in haar kamer de tweede stoel, de hokker en de salontafels uitpakken. "Kijk eens hoe goed hij zit, precies op mij gemaakt!" roept ze blij. En Riëtte en ik halen opgelucht adem, want we waren toch wel bang, dat na 10 weken en ondanks de foto's die we hadden gemaakt, ze niet meer zou weten welke meubeltjes er nu echt uitgekozen waren! 
Kijk eens hoe leuk de stoeltjes in haar kamer staan, ze is er echt blij mee! 
Jantien is ook meegekomen om de stoeltjes te bewonderen. Even gezellig zitten voor we met zijn viertjes ergens koffie gaan drinken.   En jawel hoor, daar gaan we weer, ze is haar tas kwijt. En dat wordt dus zoeken. Ze haalt de la van haar nachtkastje leeg... daar ligt hij dus echt niet. Maar we laten haar maar even rommelen. Ermee bemoeien geeft alleen maar weerstand. Uiteindelijk vindt ze haar tas.... achter het deurtje van haar nachtkastje en gaan we op pad. Ze wil wel koffie drinken in de bossen en dus rijd ik naar Meneer van Eijck. 
Een groot stuk aardbeientaart, lekker cappucino en tante Diny geniet weer met volle teugen. Het is heerlijk even buiten op het terrasje. 
Bij het betalen hebben we het ritueel weer van de tas, de ritsen, de portemonnee, het uitladen, het inladen...... Ja, het blijft een terugkerend tafereel!
Daarna brengen we haar terug naar "Het Grote Huis" waar ze meteen aan tafel kan schuiven. Ik ga mee naar Riëtte, waar we een hele middag samen door de papieren van tante Diny, Nederlands en Frans, worstelen om de administratie weer een beetje op orde te krijgen. En zo zijn we, met een goed gevoel, toch weer een hele dag voor haar bezig geweest. Vrijdag 28 maart 2014 Vandaag heeft tante Diny om 15.00 uur een afspraak bij de orthopedisch schoenmaker Niels van Gils in Moergestel. Ze krijgt daar een paar nieuwe schoenen aangemeten. En vandaag zijn ze klaar. Ik kom haar ophalen en ze is blij me te zien. Maar dat is van korte duur...... "Waarom heb ik geen geld in mijn portemonnee,, ik moet toch geld hebben als ik iets wil kopen en als ik boodschppen moet doen. Waar is mijn paspoort. Wie heeft mijn sleutel. Waarom komt er niemand op visite en als ik zeg dat dat wel het geval is... Waarom komen ze dan als ik er niet ben. Ik doe alles voor jullie en ik krijg niks terug." Ik probeer er overheen te praten, er tegenin gaan heeft geen zin. Ze blijft aan de gang.... een grote klaagzang en ik snap het wel, maar goh wat word ik er vandaag moe van. Ik ben al een kwartier verder in tijd, maar we hebben het gebouw nog niet verlaten. En dus ....: "Tante Diny, we kunnen 2 dingen doen. U gaat gezellig met mij een middagje weg, eerst schoenen halen en dan even de bossen in of ik breng u nu terug naar binnen en ik ga terug naar Veldhoven en we maken een andere afspraak bij meneer van Gils voor de schoenen." Ze pakt me vast, emotioneel en zegt dat ze toch wel graag met me mee wil en dat ze zo eigenlijk niet wil doen. En dus op pad. Maar het is van korte duur. De hele weg naar Van Gils gaat het over haar paspoort, dat ze dat moet hebben als ze in Frankrijk woont. Bij van Gils voor zegt ze, dat ze wel eens rustig wil praten... ik zeg: "Ja tante Diny, dat wil ik ook, maar niet als ik aan het autorijden ben." We gaan naar binnen en ze draait als een blad aan een boom om......    Mooie nieuwe bruine schoenen. Het zelfde model als de lichte, maar dan zitten ze dadelijk ook prima. Tante Diny is er erg content mee. En natuurlijk, de aandacht van Niels van Gils valt helemaal in goede aarde. Ja, daar is mijn tante erg gevoelig voor.... in het middelpunt van de belangstelling staan!    De schoenen worden gepast en doen toch nog een beetje zeer bovenop, dus Niels van Gils gaat nog wat verbeteren aan de schoenen. Ze is erg blij met de schoenen. Wel vraagt ze: "Heb ik nu 1 zwarte en 1 bruine schoen?" hihi, ik moet er om lachen... Nee tante het zijn 2 bruine schoenen!   Het passen gaat door en je merkt dat ze er helemaal in op gaat. De schoenen gaan aan en ze zitten lekker, behalve een plekje rechts bovenop. Maar daar moet ze het even mee doen en over een paar weken even terug om nog eens naar te laten kijken.  Daarna weer tijd voor een handtekening. Die zet ze zelf. Maar wat er allemaal weer neergezet wordt: "...en hier nog iets en dan schrijf ik dit nog erbij. Is het zo goed?" Niels van Gils beaamt het ...prima zo! Daarna is het voorval van het begin van de middag vergeten en gaan we gezellig met de nieuwe schoenen door de bossen naar Boshuijs de Venkraaij en gaan daar lekker op het terras in het zonnetje zitten, met een lekkere muntthee.  Ze vindt het maar raar die groene takjes in een glas water......   Ze heeft een rode jas aan en er liggen rode plaids voor de warmte op de stoelen. Ze denkt dat die van haar zijn en pakt er een, vouwt hem op en zegt: "Die moeten we dadelijk niet vergeten mee te nemen." We zitten rustig en ze is erg helder. Ik denk... laat ik de stoute schoenen maar eens aantrekken en haar vertellen van de vreselijke ziekte die ze heeft. Ik ga dicht bij haar zitten, kijk haar aan en begin.... "Tante Diny, u wilt toch even rustig praten, dat kan nu. Ik ga iets vertellen wat vreselijk is. U heeft een ziekte een vreselijke kloteziekte en die heet Alzheimer. U vergeet dingen, soms al na 5 minuten, u vergeet dat iemand op visite is geweest, u wordt boos, opstandig, verdrietig en u weet niet hoe dat komt." "Ja", zegt ze, "Dat klopt." Ik probeer haar uit te leggen, dat wat Maartje, Riëtte en ik voor haar doen, uit liefde voor haar is en dat ik haar nooit in de steek zal laten, ook niet als ze boos op me is. Maar dat ze wel moet vertrouwen, dat wat wij doen voor haar bestwil is. Ook als ze het er niet zo mee eens is. Ze kijkt me aan en zegt: "Jullie zijn niet veranderd, maar ik ben veranderd he?!" Ik kijk haar aan en kan wel huilen. Ja, lieve tante, u bent aan het veranderen.  "Heb je zin om een ritje te maken met de auto en ergens lekker wat te gaan eten?" Vraag ik haar. En dat vind ze fijn, dus we lopen gezellig arm in arm door de bossen terug naar de auto. RIjden wat door de prachtige bosrijke omgeving van Oisterwijk. Ze geniet zichtbaar en we gaan naar de Hermitage. Ik heb de verzorging al voor we daar weggingen gezegd, dat tante Diny niet komt eten met het avondeten.  Gezellig een voorgerechtje en een wijntje, wie doet ons wat! Ze zit te genieten en dan geniet ik ook!  Daar doe je het toch voor..... een lachende en genietende tante Diny.  Wat had ze ook alweer... iets met parelhoen en scampies. En ze zat te smullen! Ze kreeg ook een echt servet, geen papieren... helemaal toppie!  Ook even mijn gerechtje... vitello tonato.... jammie hemels!  En zo, met een grote lach op haar gezicht bracht ik haar om kwart voor 7 bracht ik haar terug naar "Het Grote Huis".
De eerste die ze tegenkomt is een verzorgende die haar ook verzorgde in het appartement. "Heb je een leuke dag gehad, Diny?' En ja hoor tante Diny begint in geuren en kleuren te vertellen van het lekkere eten. Ik breng haar naar de huiskamer waar de andere dames voor de tv zitten met een kopje thee of koffie. Tante Diny schuift aan en wil ook wel koffie. Ik geef haar een flinke dikke knuffel en kus.... tot maandag lieve tante! "Tot maandag, Anne-Marie." |
AuthorEven een tip. Het bovenste blog is het laatste blog. Hieronder bij Categories kun je beginnen bij nummer 26. Categories
Alles
|
RSS-feed
