Maandag 8 september 2014
Vanmiddag ga ik naar tante Diny. Eens kijken hoe het met haar is.
Ik kom de Huiskamer binnen en ze staat me al op te wachten met de verzorgende (die had me buiten al gezien).
Ze is blij me te zien. En ik zeg: "Kom het is mooi weer, we gaan de bossen in en een kopje koffie drinken."

Dus even naar haar kamer, waar we haar jas, stok en tas gaan halen.
Daar gaat ze in een stoel zitten en verzucht: "Ik zit hier maar, ik kan niks doen, ik zie niemand van de familie, ze zitten in mijn spullen te rommelen en nu ben ik ook mijn kleine tas kwijt.
(Van Riëtte hoor ik, dat zij steeds als ze bij tante Diny komt, hetzelfde te horen krijgt.)
Tante Diny: "Ik ga hier weg, ik ga weer zo leven als toen. Let maar op, dat kan ik wel, als ik weer een paar weken op mezelf ben. Ik ga toch zoeken naar eenhuisje.....
(Later hoor ik van Riëtte, dat tante Diny haar in vertrouwen heeft verteld, dat ze daar weggaat en dat ze een huisje gaat zoeken. Maar dit mag Riëtte tegen niemand vertellen....)

Als ik haar zo zie zitten, heb ik met haar te doen. De klok staat stil....
Ja, de tijd staat voor haar ook stil, denk ik zo.
Ik laat haar even haar verhaal doen en zeg ja en ga er een beetje in met haar mee.
Maar we zouden koffie gaan drinken, dus ik doorbreek met de woorden: "we kwamen naar uw kamer voor uw jas en uw tas, omdat we koffie gaan drinken in de bossen.
Ze staat op en begint in haar kledingkast te rommelen, want ze is een kleine tas kwijt, die waar ze boodschappen meedeed, die had ze en toen was hij weer weg. "Ze pakken hier alles zo maar af."

Ze gooit de kastdeuren open en ik wil haar helpen, maar dat mag niet. Dus ik ga zitten, pak mijn camera en fotografeer....

Wat ze toch allemaal aan het doen is.....
Ze praat maar het is zo onsamenhangend. Heeft het over haar kleren, gooit een shirt over haar schouder, dan legt ze het weer terug en gaat naar het andere gedeelte van de kast.
Ik dacht dat ze een tas ging zoeken.

Uit de kast pakt ze een stapeltje kleding, een broek en een kussensloop.
En ze begint een heel verhaal over de broek, die zo fijn zin en die ze zo graag aan heeft en waarvan iedereen zegt hoe geweldig het staat: "Er zit ook een jasje bij!"
Ze kijkt eens naar haar rok, legt de kussensloop weer op de broek en draait zich weer om naar de kast.

Ik denk, ze legt alles weer terug in de kast, maar nee hoor, de broek komt er weer uit en ze laat weer aan me zien, hoe mooi die broek is en hoe fijn hij zit en dat iedereen vindt dat ze er zo mooi uitziet als ze die broek aan heeft.
Ik laat haar maar rommelen, zeg af en toe "ja" en wacht gewoon af, tot ze zover is om koffie te gaan drinken....

Ineens gaan de kastdeuren dicht.

Ze gaat voor me staan: "Wat gaan we nu doen?"
Ik zeg: "We gaan uw tas, stok en jas pakken en dan gaan we naar de bossen. Een stukje lopen en dan koffie drinken."

"Oh, ja gezellig, dan ga ik eens kijken waar mijn kleine tas is, want die had ik gevonden en nu is hij weer weg. Ze hebben hem weggepakt."
Ik sta op en ga nu toch helpen, met de jas, de tas en de stok, anders komen we nooit in de bossen en het is te mooi weer om in de Huiskamer koffie te drinken.

Simpel tas pakken is er ook niet bij.... hij wordt weer leeggeruimd en ingeruimd. Op zoek naar....
Geen idee, maar ze laat me weer haar paspoort zien, die moet ze hebben.
BIj elkaar heeft het zeker een half uur geduurd voor we onderweg zijn naar de bossen. Het is heerlijk en ze geniet zichtbaar van de buitenlucht, de bomen en de koffie.... waar ze zomaar weer suiker in doet!

Een heerlijk kopje cappucino.
We wandelen op ons gemak terug naar de auto. En ze heeft goede zin.
En dus maken we een selfie, van onze voeten en van onszelf. Ze heeft er enorm schik in.
De middag toch positief kunnen afsluiten.

Zondag 31 augustus 2014
Op zaterdag 30 augustus 2014 is tante Diny jarig, ze wordt 89 jaar.
In haar gedachten is ze al 8 maanden iedere volgende dag jarig en wordt ze 100 jaar. Met fanfare en burgemeester. Wij hebben veel kunnen regelen, maar helaas geen fanfare en geen burgemeester. Maar wel een dineetje en een feest met haar broers en zussen, schoonzussen en zwager en met neven en nichten.
Ik heb me voorgenomen om in Carpe Diem, Pluk de Dag, te denken. Als tante Diny vandaag geniet, is het mij alles waard. Als ze het morgen weer vergeten is, jammer dan!

Leo en ik komen tegen half 3 aanlopen en zien het gezelschap van broers en zussen etc terugkomen van een wandeling door het park en dus.... even met zijn allen op de foto.

Ome Jan, de oudste broer, links op de bank met de hoed in zijn handen zegt: "Dit is nog het overschot van de familie."
Ja, er waren bij hen thuis 12 kinderen, en daar zijn er nu nog 4 van over. De 3 jongsten, Tiny, Roos en Jac en dan nog Jan en Diny of "ons Dien", zoals zij tante Diny noemen.
De familie heeft wat moeite met tegen de zon inkijken....

Het is wel duidelijk, tante Diny geniet!Het is een prachtige dag, maar helaas het feest is binnen. Iets na half drie wandelen met de familie naar het restaurant, waar alles klaar staat voor een gezellige middag.
Ik hoor van tante Tiny, dat het dineetje gezellig was en heel erg  lekker.
Nog voor we in het feestzaaltje zijn aangekomen, komen de eerst neven en nichten binnen.

Ze gaan nog even naast elkaar staan, zodat we goed kunnen zien, dat Timo niet meer de kleinste is, maar tante Diny.

Het wordt een lange rij met familie die tante Diny willen feliciteren. Je moet dicht bij haar gaan staan, want goed zien, doet ze niet meer. Steeds wil ze ook weten wie het is, want ze zegt: "ik weet niet wie je bent, zeg het me eens."
Maartje verwent tante Diny met een lekker flesje rosé.
Hier onder een aantal vrienden die tante Diny feliciteerden.

Daarna komt Timo weer even bij tante Diny. Gewoon even bij haar staan. ze weet niet dat Timo haar al gefeliciteerd heeft en ze is weer helemaal blij hem te zien.

Ook mijn man Leo feliciteert tante Diny.
"En wie ben jij?" vraagt tante Diny.
"Ik ben Leo."
"Oh, ja."
Maar Leo heeft het idee, dat ze echt niet in de gaten heeft wie hij is. Terwijl wij samen regelmatig naar tante Diny gaan en we 28 jaar lang jaarlijks bij haar op vakantie zijn geweest en ze altijd als ze in Nederland was, bij ons sliep.

En dan wordt er natuurlijk lang zal ze leven gezongen.

En dan een proost... wat wil je drinken, tante Diny?
"Geef mij maar zo een zwarte!"
"Een zwarte, wil je rode wijn?"
"Nee, die is rood, nee, zo'n zwarte, je weet wel."
"Oh, je wilt graag een portje?"
"Ja, een zwarte!"
En tante Diny krijgt een rode port.

"Huuuuppppp Santé!", zoals we in Frankrijk altijd toasten!
En ik zie haar gewoon genieten, hier hou ik van.
Ik verplaats tante Diny regelmatig van de ene naar de andere tafel, anders heeft ze niet in de gaten, dat er zoveel visite voor haar gekomen is. En ook dat vind ze heel erg leuk.
"Zijn die allemaal voor mij gekomen?"

Een drankje, een hapje... het gaat er nog met smaak in!

Dan ineens keert ze in zichzelf en moet het servet in vieren gescheurd worden... en waarom? Geen idee, er zijn voldoende servetten op de tafel aanwezig.

Hoe heerlijk dat ze nog zo geanimeerd in gesprek kan zijn. Alhoewel ik weet, dat het verhaal wat ze vertelt vaak onsamenhangend is en midden in het verhaal niet meer weet waar ze over aan het praten is.
Maar dit is toch genieten?

Dinsdag 26 augustus 2014
Het is lang geleden, dat ik bij tante Diny ben geweest. Geveld door een hardnekkige longontsteking kon ik de tocht van Veldhoven naar Oisterwijk niet maken.
Ik ben een keer met Leo geweest, maar had toen bewust geen fotocamera meegenomen.
Maar vandaag is het feest bij de Catharinenberg, het jaarfeest. Ieder jaar, de laatste week van augustus, viert Catharinenberg met de bewoners een feest. Ik ben er 2 keer met tante Diny bij geweest. Mooi weer en veel gezelligheid. Alleen laten de weergoden het op deze dinsdag afweten. Waar we de afgelopen 2 jaar schitterend weer hadden en het feest in het park werd gevierd, moet het feest nu binnen gevierd worden... Jammer want het regent vreselijk, is erg donker buiten en dat maakt het fotograferen er niet makkelijker op!
Dit jaar ga ik de mensen van de Stichting MiMakkus fotograferen. Natuurlijk met in mijn achterhoofd, dat ik tante Diny tegen het lijf loop. Maar ik hoop dat ze me niet herkend door haar slechtziendheid.

Met bovenstaande kanjers ga ik op pad.
Zij transformeren in de vergaderkamer van persoon naar miMakker.... Fleur, Kloet, Rosi, Pien en Zwiep!
Over deze miMakkers komt een eigen blog.
Vanboven kan ik door een raam het restaurant zien, waar tante Diny met de mensen van de dagbesteding een plekje krijgt voor een voorstelling van een Kok.

Als we met een paar miMakkers in de Huiskamer van tante Diny komen, zit ze daar.... vreemd, ze hoort nu toch bij de dagbesteding te zijn. Er wordt me verteld dat tante Diny erg moe was en naar de Huiskamer wilde. Ada is nog steeds bij haar.
En weer is daar de Kok. Tante heeft plezier, ook al "ziet" ze het voor de 2e keer.
Ondanks mijn fotograferen, heeft ze niet in de gaten dat ik er ben. Ik maak wel duidelijk naar de familieleden van de andere bewoners van Huiskamer 1, dat ik er niet ben voor mijn tante.
Het laatste half uur, gaan de miMakkers, naar de Huiskamer van tante Diny.
Ik tref haar daar aan met Ada en hoor voor de zoveelste keer het verhaal over de man die in haar bed lag en dat die daar niet thuishoorde.....

En het bizarre is... er zijn geen mannen bij tante Diny in de Huiskamer, niet bij de bewoners en niet onder de verzorgers en vrijwilligers in haar Huiskamer.
Ik hoor het even aan, en ja de hele bekende ridel wordt weer afgespeeld. Ik ga me weer bemoeien met het fotograferen.
Maar doordat ik met de flitser moet werken, wordt tante Diny onrustig.
Ze begint rond te lopen en komt Rosi tegen.

Maandag 21 juli 2014
Tante Diny heeft al zo'n 55 jaar een vriendin, Gerry.
Ze kennen elkaar van het werken bij Wesp in Bergen op Zoom. Zo rond 1958/1959 hebben ze elkaar leren kennen en sindsdien zijn het vriendinnen.
Gerry woont in Valencia, Spanje en sinds ze daar woont, is tante Diny regelmatig bij haar op vakantie gegaan. De laatste keer was, geloof ik in 2010, maar zeker weten doe ik het niet.
Nu kwam vandaag Gerry bij tante Diny op visite en ik was er bij om wat foto's te maken, want ja, Gerry komt niet iedere week....
Ik had tante Diny vantevoren ingelicht en ze was blij met deze verrassing.

Gerry zegt wie ze is, want dat zag tante Diny niet meteen, maar haar reactie spreekt boekdelen!

Samen helemaal blij elkaar weer te zien.
We gaan een kopje koffie drinken op de kamer van tante Diny. Daar is het wat rustiger, voor haar, maar ook voor de medebewoners.
Gerry is onder de indruk van de luxe en van de mooie ruime kamer.

We hebben koffie en ze bedenkt dat ze in haar lades nog een koekje heeft liggen. Het aloude schaaltje en de koekjes komen te voorschijn.

Tante Diny en Gerry praten wat met elkaar over het reilen en zeilen van het wonen in het Grote Huis.

Dan gaat het over haar verjaardag en ze vertelt dat ze 100 wordt. Als Gerry en ik zeggen dat ze 89 jaar wordt, zegt ze: "Waarom?"
Ik: "Omdat u nu 88 jaar bent."
Ze gaat op zoek naar haar tas en daar zit haar paspoort in. Het o zo belangrijke paspoort.

Ze laat aan Gerry het paspoort zien en die bevestigt. Tante Diny is geboren op 30 augustus 1925, dus ze wordt in augustus 89 jaar.
En dan neemt ze het aan, dan zal het wel zo zijn....

Dan worden er herinneringen opgehaald, van de tijd bij Wesp en Bergen op Zoom, waar ze elkaar hebben leren kennen. En de fijne vakanties die tante Diny gehad heeft bij Gerry in Spanje. En dat ze altijd zo snel bruin wordt.
Tante Diny geniet, soms weet ze het niet meer, maar dan is het weer helder en vertelt ze ook, maar het blijft af en toe verwarrend en zoeken naar woorden.
Maar ze geniet zichtbaar.
Ik hield een ogenblik mijn hart vast... nu komt het dacht ik, nu gaat ze vragen om weer op vakantie naar Spanje te gaan, en dit kan gewoon echt niet meer. Maar het bleef uit, ze zei er niets over.
Toen ze even de kamer uit was, zei Gerry me, dat ook zij het met me eens is, ze kan niet meer op vakantie naar Spanje. Ik voelde me opgelucht.
Het uurtje vliegt voorbij en Gerry maakt aanstalten om weer te gaan.
Maar niet zonder dat ik hen samen op de foto heb gezet.

2 Vriendinnen, 55 jaar vriendschap, wat mooi, dat ik dat heb mogen meemaken.

Ze blijven maar babbelen tegen elkaar. Toch even een paar foto's knippen, zo bijzonder en tante Diny, die geniet. Ja, ze houdt ook erg van knuffelen en dat doet Gerry fantastisch!

Ik ben blij, dat ik bij deze ontmoeting mocht zijn. Het deed tante Diny zichtbaar goed.
Gerry belooft terug te komen en dan langer te blijven, eventueel met tante Diny te gaan wandelen. En dat vind tante Diny fijn. Want er komt nooit iemand, ook niet van de familie....

Lachend gaan ze uit elkaar.

Ik blijf nog even. Er wordt tafel gedekt en tante Diny gaat aan tafel. Dan heeft ze ineens niet meer door, dat ik bij haar ben, ondanks dat ik naast haar zit.
Ze hoort buiten iets, loopt er naartoe. Er zijn 3 dames die voorbij komen en van het balkon klinkt een harde stem. Tante denkt dat het tegen haar is en komt naar binnen met de woorden: "Ze wachten op mij, dus ik ga nu naar hun toe en dan moet ik zo." En ze loopt naar de voordeur, duwt ertegen en komt terug. Over is het weer.....
Nee, ze weet niet meer dat ik er ben. Ook niet als ik wegga. Ze geeft plichtsgetrouw een kus en gaat verder met eten.

Donderdag 3 juli 2014
Vandaag haal ik tante Diny op om eens lekker "Buiten de deur" te gaan lunchen. Dat vind ze altijd prachtig en ze geniet met volle teugen.
Ik besluit naar Het Boscafé te gaan. We hebben daar ooit wat gedronken. Er is een mooi terras en er spelen altijd kinderen. Misschien vindt ze dat wel leuk.
En ja hoor, ze geniet.

We zitten pal aan de speelplaats en dat vind ze leuk, vooral als de kinderen vlak bij haar spelen.

Een lekkere salade in de buitenlucht, dat doet goed.
Maar met brood in haar ene hand, prikt ze met haar vork een ander stuk brood aan en probeert dat zo te eten....
Het valt me op dat ze steeds vraagt wat iets is, ook als ik zeg, dat ze het even moet proeven, weet ze niet wat ze eet.
Ze herkent geen tomaat en geen komkommer.
Ze vlooit wat met haar vork door het eten en zegt: "Zo een salade, die kan ik wel zelf maken. Daar moet ik dadelijk even de boodschappen voor doen."

Een meisje speelt in haar buurt. Ze kijkt, maar heeft er eigenlijk geen oog voor. Vermoedelijk ziet ze haar zoals in de onderste foto.
Ze is vrolijk, ze praat, heeft er zin in en ik geniet. Het is mooi weer.

Haar servetje valt van de tafel. Ze schatert het uit en legt het weer op tafel. Ach het zijn de kleine dingen die het doen.

Ze zit in de zon en dat is toch flink warm, dus we gaan even draaien.

Kleine kinderen, altijd leuk. Jan, komt tante Diny een handje geven. En hij wil mij ook een handje geven. Nou, dat vindt tante Diny een goed idee.

Het toetje komt, want tante Diny heeft geen dineetje gehad, zonder toetje. Een gemixt bordje met een stukje aardbeientaart, een bolletje mango-ijs, slagroom en...... crème brulée. Dat maakte ze vroeger zelf altijd als ik met mijn gezin bij haar op vakantie was. Ja, crème brulée kent ze erg goed.
Ik zeg: "Verrassing, weet je wat je op je bord hebt?"
Tante Diny kijkt eens en zegt: "Nee, wat heb ik op mijn bord?"
Ik zeg: "Proef het maar tante Diny, je kent het vast wel."
Ze proeft de crème brulée en zegt: "Dit ken ik niet, dit heb ik nooit gehad. Ja, het lijkt wel op iets wat ik in de koelkast heb staan."
Ik vertel haar dat het crème brulée is en dat ze het in Frankrijk vaak zelf maakte..... nou, dat was nieuw.
"Dit heb ik nooit zelf gemaakt, nee hoor. Dit lijkt op dat in zo'n pak met geel....."
Ik: "Bedoel je vanillevla tante Diny?"
"Nee", klinkt het resoluut.
Ik noem vanalles op en kom uiteindelijk weer bij vanillevla.
"Ja," zegt ze, "Die bedoel ik!"

En dan wil ze al betalen...... terwijl we samen besloten hebben om af te sluiten met een cappucino.
Daar gaan we weer.... de eeuwige tas, met portemonnee.
En het geld..... "ik geef je honderd gulden, maar ik heb geen geld, hoe moet ik nu betalen?"
Ik: "U kunt met uw pasje betalen."
En dus haalt ze paspoort en pinpas door elkaar.... ze geeft me haar paspoort en pinpas om te betalen.
"Het paspoort heb ik niet nodig, tante Diny."
"OH, heb jij die niet dan, ik heb weer een nieuwe, want jij had hem van mij meegenomen...." (dat was dus Riëtte, en we hadden het veilig gesteld ivm dat ze het paspoort niet zou gaan verstoppen. Maar goed, ze denkt dus dat ze een nieuw paspoort heeft)

De cappucino komt en tante DIny vraagt wat er in dat zakje zit. Suiker dus.
En tot mijn stomme verbazing gooit ze de suiker in haar koffie, dat heb ik haar nog nooit zien doen.... ze drinkt de koffie het liefst zwart....
Ze roert en gooit in 1 slok de koffie naar binnen.....misschien toch niet zo lekker.

Hee.... die zakdoek, die ken ik niet. Blijkt er een ander naam in te staan.... Hoe komt ze daar weer aan?
Als ik de foto's terugkijk, zie ik dat ze steeds minder lacht en dat kwam er ook uit in de auto.
"Ik heb jou 100 gulden gegeven, dan krijg ik nog geld van je terug."
"Nee, tante Diny, ik heb betaald met uw  pinpas."
"Nou, ik heb geld nodig en ik blijf niet waar ik nu zit en ik ga weer zelf boodschappen doen. Ik zal jullie wel laten zien, dat ik voor mezelf kan zorgen."
Het ergste is, dat ik autorijd en dus niet echt kan reageren.
Halverwege zet ik de auto aan de kant en probeer op haar in te praten.... met haar meepraten, tegen haar in praten. Ze is boos, teleurgesteld, verdrietig, en niet te vermurwen. Ze blijft niet wonen waar ze nu is.
"Tante Diny, als het zou kunnen, zou ik de eerste zijn, die dat voor u gaat regelen, maar het kan niet meer. En dat wil u niet horen."
Ik breng haar terug naar huis, we drinken nog een kopje thee.
"Er komt hier nooit iemand, niemand neemt me eens een keertje mee...."
Ja, en dat duurde zo wel even.
Het begon zo leuk, deze middag, maar toch ga ik weer met een bezwaard hart naar huis.
Helaas lieve tante, het kan echt niet meer, maar dat kunnen we u niet meer uitleggen.....

Dinsdag 24 juni 2014.
Gisteren hebben Syl (Rosi Mak) en ik een afspraak gemaakt om vanochtend met tante Diny te gaan snoezelen in de snoezelbadkamer. Lekker in bad, muziekje erbij, bewegende beelden die op een muur worden geprojecteerd en tante Diny eens lekker laten genieten van wat extra aandacht.
Ik moet al vroeg op, want het snoezelen gaat om half 10 beginnen en ik kom vanuit Veldhoven.... het stukje bij Oirschot is 's ochtends altijd drama, daarom ga ik op tijd van huis.

Wanneer ik bij tante Diny kom, staat ze al klaar, ze heeft er zin in.
"Waar gaan we naartoe? Moeten we met de auto?"
Ik: "Nee tante Diny, we gaan met de lift, want het is hier op de 2e verdieping. We gaan u lekker verwennen."
Van de verzorgende horen we dat tante Diny nog best wel goed voor zichzelf zorgt en dat ze het lekker vindt als ze gedoucht heeft om zich dan met bodylotion in te smeren.
We nemen een fles mee..... nou, die komt nog uit Frankrijk, maar ze herkent hem direct, die moet het zijn.
Verder hebben we niets nodig en we gaan naar de snoezelbadkamer.

Syl laat zien, wat er allemaal moet gebeuren, voor als ik een keer zonder haar met tante Diny wil snoezelen.
Tante vindt alle aandacht prachtig. Het muziekje gaat aan....
"Nou, ik praat liever met jullie, die muziek hoef ik niet te horen."
Ze kleedt zich uit, ik help haar. Haha, ze heeft haar bh over haar hemd aan. Verder zit alles prima. Schaamte heeft ze niet.
Als het bad vol is, vragen we haar of ze er in kan klimmen met onze hulp, of dat we de takellift moeten halen.
"Nee hoor, hier kom ik wel in, ik heb altijd gegymd en ook met de televisie en vroeger was ik ook al bij de gym, op school......
Nu weet ik dat tante erg lenig is, dus we gaan ervoor.... maar het gaat toch iets minder soepel als ze gedacht had. Maar we krijgen haar in bad.

Ze ligt lekker in bad, het water is lekker warm en er zit badschuim in. Ze geniet. En ik begin haar te wassen met een grote spons, ze kletst wat en komt helemaal naar mij toe liggen.
Ze klaagt wat over, dat ze geen sleutel heeft, dat ze geen dief is en dus niet opgesloten hoeft te worden, dat ze weg wil en dat ze een ander huis gaat zoeken.... Ik praat er een beetje overheen, ga niet met haar in gesprek. Op de muur wordt een soort van aquarium geprojecteerd en ik wijs haar de kleuren die veranderen, de beelden die veranderen en dan hebben we het daar over..... het klagen is alweer voorbij.
Syl trekt zich terug en laat mij lekker relaxen met tante Diny, dat vind ik erg fijn en ik merk, dat tante Diny er rustig van wordt.

Na een half uur heeft ze er wel genoeg van en Syl vraagt of ze haar haren mag wassen met lekkere shampoo.
"Nou dat vind ik wel lekker."
En dus neemt Syl het van me over en kan ik een paar foto's maken.
(De kwaliteit is niet geweldig. Ik wilde geen flits gebruiken en het licht was eigenlijk veel te geel. Daarom heb ik de foto's bewerkt en een soort van vintage look gegeven.)

We halen haar weer uit het bad en ze staat druipend op een badmat. We drogen haar af met lekkere zachte handdoeken en ze vindt het allemaal wel prima. Daarna lekker insmeren met bodylotion.... jemig, die smeert echt niet uit.... tante ziet bijna wit van de bodylotion.... toch maar eens een nieuwe aan gaan schaffen, lekker zwitsal of zo, want ze wil altijd een bodylotion voor baby's.
Daarna gaan we lekker een kopje koffie drinken in de huiskamer. En ze zit nog te genieten van het snoezelen.
Maar als we later naar de dagopvang wandelen en ze een van de werksters van de huiskamer tegenkomen die vraagt hoe het was geweest, zegt ze: "Het was heel fijn hoor, maar dit hoef ik niet iedere week. Een keer per maand is wel genoeg."
Maar ik, ik heb genoten van een heerlijke ontspannen tante Diny en dat is me heel veel waard geweest!