0 1 - Het begin van de reis naar Nederland

Alzheimer
Vraag me niet te herinneren
test niet telkens weer mijn verstand
Laat me gaan en weten dat je er bent
Kus me op de wang en pak mijn hand
 
Mijn verwarring is groter dan je denkt
Verdrietig, ziek en verloren in elk moment
Dat ik jou nodig heb dat weet ik wel
Mij vasthoud en laat voelen dat je er bent
  
Verlies alsjeblieft niet je geduld met mij
schreeuw en huil niet als ik raar reageer
Ik kan het echt niet helpen hoe ik ben
Ik kan niet anders, hoe hard ik ook probeer
 
Vergeet nooit dat ik je nodig heb
het mooiste van mij, al lang vergaan
Ik smeek je, hou me vast en van mij
tot dat ik voorgoed ben weggegaan…
 
Menno Drenth (vrije vertaling van gedicht "Alzheimer's Request")

Tante Diny is een oudere zus van mijn moeder. Zelf zonder kinderen, maar gek op de kinderen van haar broers en zussen.
Ik was ook altijd gek op haar.
Al zolang als ik leef, ken ik tante DIny, natuurlijk ze is ook veel ouder dan ik ben en ook ouder dan mijn moeder. Ze kwam vaak bij mijn ouders.
Ze heeft lang gewerkt in lingerie en kledingzaken, in Eindhoven, Bergen op Zoom en later in Den Haag In Noordwijk ontmoette ze ome Louis die werkte bij ESTEC. Een paar jaar later zijn ze in Leiderdorp gaan wonen.
Ik ben vaak bij haar geweest om te logeren. Altijd was ze even gastvrij.
In 1984 een maand na mijn trouwen, vertrekt tante Diny met haar partner en later echtgenoot, de franse ome Louis naar het mooie Lac de Vassivière, midden in Frankrijk. Daar hebben ze samen een huis gebouwd, waar ze van plan zijn tot aan hun dood te wonen.

Ik ga er samen met Leo en later met onze dochters Laura en Emmie, jaar op jaar op vakantie. 2 weken naar het prachtige meer met zijn schitterende natuur. Wanneer wij kwamen, zei ze altijd... nu heb ik ook vakantie. Ik geniet van de gastvrijheid van tante Diny en ome Louis en ben dan ook met Leo getuigen bij hun huwelijk op 6 augustus 1991.
Helaas komt ome Louis plotseling te overlijden op 23 juli 1998 een week voor onze vakantie. Tante Dien is aangeslagen maar herpakt zich en blijft wonen in haar prachtige huisje "boven op de berg".

Eind 2003 slaat het noodlot toe. Tante Diny komt naar Nederland voor een second opinion over haar goede rechteroog. En begin 2004 ondergaat ze de eerste operatie in Rotterdam, het netvlies heeft losgelaten.
Ze blijft 4 maanden bij ons wonen, en ondertussen ondergaat ze in totaal 3 operaties om het oog te behouden. Maar het mocht niet baten.
Als ze teruggaat naar Frankrijk is ze aan 1 oog blind en het andere oog is door dyfterie, gekregen toen ze 18 was, ook flink gehavend. Toch gaat ze dapper door. Een sterke tante mag je wel zeggen.
Terug naar haar geliefde Frankrijk, waar ik weet dat ze goed wordt opgevangen door de buren en de gemeenschap waarin ze leeft.

Toch gaat het op den duur niet zo goed met haar. Haar gezichtsvermogen gaat achteruit en ze voelt zich vaak alleen. De buren verhuizen, komen te overlijden en de nieuwe buren zeggen geen goedendag. Bij de Patchwork wat ze ongelooflijk graag deed, mag ze wel komen op de dinsdagmiddag, maar ze mag niet meer mee met de uitjes. Ze vereenzaamd. Haar steun en toeverlaten, de buurtjes Monique (een fransaise) en Philip (een nederlander) verkopen hun huis en vertrekken naar Nederland. Eind 2011 hakt ze de knoop door en schrijft ze zich in in Oisterwijk voor een seniorenappartement. In mei wordt een appartement toegewezen bij de Amaliazorg, Catharinenberg.
En dus wordt de verhuizing in gang gezet. Maar het gaat haar allemaal te vlug.
Samen met Wini en Mike, Riëtte en Dion en Leo en ik, gaan we haar helpen met verhuizen. Om de beurt, 3 weken op rij zorgen we dat ze de laatste weken in Frankrijk niet alleen is.
Het is juli 2012......